Dzisiaj będzie słów żonglerka,
stos wyrazów z boku zerka,
czeka, by się w nim zagrzebać,
złapać, przebrać, coś wydziergać,
niech jak wstęga, srebrna rzeka,
mowy potok płynie hen w dal,
w bezmiar nieba wzleci ptakiem,
fika chwatne akrobacje,
spada wiatrem z floresami,
ze strzechami serca pali,
galopuje słów tabunem,
arabeski kręci, brzęczy
jak zderzenie w szrankach mieczy,
zwinną fintą duszę kłuje,
potem niczym okład ranę
koi, bo jest też balsamem
z wody życia i ambrozji
wykradzionych bogom skrycie,
co przemienia starych w młodych
i odsłania tajemnice
fantazyjne, czasem wieszcze,
lezie niczym zwierzę w lesie
na manowce, w oczerety
nieprzebyte, niezgłębione,
nuci echem, ryczy gromem,
płata figle dla uciechy,
mierząc celnie i bezbłędnie
zoilikowi zatka gębę,
budzi u płci brzydkiej zawiść,
zaś u piękniej — nie inaczej —
ekstatyczne ochy, achy
zachwyt, żar i szał bachantek,
burzy krew i dech zapiera
sylab pęd, czar, wręcz alchemia,
w woltyżerce z wersem, cwałem
na Pegazie mknie w przestworzach,
jakby autor z samym diabłem
zawarł był pakt zły — cyrograf,
i jak wiosna jest, jak lato,
panna w pląsach wśród metafor,
zwiewnie tańcząc w piruetach,
opętańczo gna, przyśpiesza,
wdzięczna, lekka, gładkolica,
giętka, święta krasawica,
a w kolczykach jej migocą
blask księżyca i gwiazd nocą,
pachnie wonią zmierzchu w sierpniu,
chłodną rosą, cykad trylem,
czego stopą dotknie w biegu,
to zakwita w jedną chwilę,
i spokoju mi nie daje,
nieustannie kiwa na mnie,
bym nie przestał wciąż od nowa
jej urodę, powab, piękno,
jej koloryt, jej nieziemskość
tak jak umiem w wierszach chować.