Twoje Wiersze - Wielki Skurcz

Wielki Skurcz

rymowany

2019-03-05 14:28

Na początku był ogień zrodzony z wszechrzeczy,
niczym z trzewi dziewiczych, boskie tchnienie Tyche
hiper huk wraz się zrobił, co zbudził bożyce,
i w kipiel rzucił bez dna odprysków niebieskich.

Wtedy, w ziemskich dziedzinach z archaicznej zupy,
w molekuły panspermia, czy quinta essentia,
dla powielań ukuły łańcuchy DNA,
emergentna pra glina knuła eksodusy.

Bluzły frukty, wybuchły, w toń ruszyły i z wód,
piór dostały, nóg, kciuk też, większe mózgoczaszki,
za tym: wojny, dech fabryk, kres cywilizacji,
i straszny znów przyszedł ogień, potem Wielki Skurcz.

autor

Czarek Płatak

przejdź do strony autora

Ocena wiersza

Wiersz nie został jeszcze oceniony.

Oceny tego wiersza są jeszcze niewidoczne, będą dostępne dopiero po otrzymaniu 5-ciu ocen.

Zaloguj się, aby móc dodać ocenę wiersza.

Komentarze

Kolor wiersza: zielony

Zaloguj się, aby móc dodać komentarz.

Pijanowski

2019-03-24

Może tak, a może inaczej? Sokrates miał najlepszą odpowiedź. Wróciłem właśnie z Torunia, gdzie w tamtejszym Planetarium wędrowałem poprzez galaktyki. Świat jest przeogromny. Wiersz inspiruje do myślenia.

Algirdas^(*)

2019-03-05

Czytałem z wielkim zainteresowaniem, ale końcówka trochę mnie zawiodła, wiersz jakby się urywa i choć to było zapewne zamierzone, pozostaje niedosyt. Kres cywilizacji, straszny ogień, Wielki Skurcz, wszystko w jednym wersie. Ja bym chciał żeby pojawiły się bożyce z początku wiersza albo coś... Ale początek, Tchnienie Tyche, bożyce itd., ekstra :)

Czarek Płatak

2019-03-05

Dziękuję. Ano, jak zauważyłeś - czasami niedosyt lepszy jest od przesytu. Zresztą długość istnienia naszej cywilizacji w kontekście długości istnienia czy to Ziemi, czy Wszechświata to już nawet nie kropla w morzu. W odniesieniu do tego jedna zwrotka (choć oczywiście można by się tu bardziej rozpisać) powinna wystarczyć ;)