miasto oddycha pośpiechem ludzi
jak żywa tkanka na ziemi łonie
serca samotne do życia budzi
do czynu składa spragnione dłonie

jak gniazdo myśli wykluwa sensy
za powiekami szyb parodiuje
okruchy szczęścia i byt przeklęty
w ścianach zbyt dusznych pragnienie czuje

.

ty Twardosiu jesteś świadkiem
moich nocnych wojaży
gdy księżyca lico gładkie
jest asumptem do marzeń

ty rozumiesz ludzką duszę
i jej wizje bezsenne
które są powodem wzruszeń
tych co kuszą daremnie

więc cię proszę raz spróbuj
kumplem być od kielicha
w którym nocne nokturny
dają duszy oddychać

.

zbudowałam most nad ziemią
wśród obłoków z dobrych myśli
których nie przekupi pieniądz
choćbym miała tylko wyśnić

lazur nieba pod tym mostem
a nad sobą zieleń trawy
pośród której miłość moszczę
biegnąc naprzód bez obawy
że rozsypie się chimera
co powstała w ptasim locie

zbudowałam . lecz cholera!
jawy nigdy nie przekroczę
.