Dziękuję! Niech się czytuje i słucha na zdrowie! :D

Sorki za literówki - pośpiech...

Wiesz, roboczy tekst dla przyjaciela - nie ma problemu. Jeśli jednak totaj gdzie oceniamy pracę człowieka zaczną wpadać teksty pisane przez AI to będzie koniec tago portalu. Przestania mieć sens... Prompta napisze średnio rozgarnięty szympans... (sorki)
Jeśli chodzi o muzykę - staram sie zawsze coś maszynie podpowiedzieć. Sama zaśpiewam, albo wrzucę początek do przedłużenia (jak przy "Panie Chaim"), ale absolutnie nie uważam tego za moją twórczość. To proteza.
Dziekuję Ci serdecznie za te ważną dyskusję!

Ja, kiedyś miałam "kiepski czas", poprosiłam AI o napisanie niebanalnych, ciepłych życzeń urodzinowych dla przyjaciela. Poradził sobie i skorzystałam z nich, ale po istotnym dopracowaniu.
Twoje muzyczne kawałki też są świetne. Co by powiedzieć, bez człowieka by nie zaistniały... :-))

A w życiu! Przeraża mnie to, że AI potrafi niestety tak dobrze pisać...
Gdybym pisała z użyciem AI nie było by mnie tu.

Niedawno popełniłam nawet piosenkę o zagrozeniu AI.

Z tego samego powodu nie robię grafiki w AI. Wolę swoje obrazki, choć może siermiężne, ale ludzkie.

Gdybym znalazła ludzkiego wykonawcę dla piosenek to i ze sztucznej muzyki bym zrezygnowała, siła wyższa. Tego nie umiem...

Dzięki :)

Tam nie umiałem łatwo tego znaleźć, ale to może dlatego, że oglądałem z komórki.

Mój profil na FB to Alx z Poewiki. Link tamże to https://www.facebook.com/profile.php?id=100094033449570&name=xhp_nt__fb__action__open_user

Link do wpisu z Ciszą jest tutaj

https://www.facebook.com/100094033449570/posts/pfbid0rnNTaANMpYGLYhvbwEcM5pXse5Kndvip7tMtRDjv7DmCr3wHXMh3dPpti38PyEUXl/?app=fbl

Jeśli zaglądasz także na YT, gdzie zamieszczam wiersze z oprawą muzyczną w AI. Tam zawsze je podpisuję imieniem i nazwiskiem - zaraszam także i tam :)

Oczywiście to żaden wstyd przyznać się i tutaj.
Nazywam się Katarzyna Kopiec-Sekieta.
Chętnie znajdę Cię na FB - jak szukać?

To bardzo mocny wiersz.

Czy mógłbym go w całości zacytować u siebie na Facebooku? Jeśli tak, to jak wskazać autora (jako Czasem, czy może jakoś inaczej)?

Niesamowicie zadziwiłeś mnie tak rzetelnym i głębokim podejściem do tematu. Jeszcze dodatkowo powołując się na wiersze, które mnie kiedyś w życiu urzekły (może echo takich utworów zostaje w człowieku na lata, a potem wraca we własnym wierszu). Bardzo Ci dziękuję. To jest dosyć dziwny wiersz. Bo jest z rodzaju tych, które "piszą się same". Czyli szybko. Raczej wylewając się na kartkę z bardzo niewielkimi korektami.
Bardzo pięknie rozszerzyłeś koncepcję dzbana jako urny. Faktycznie cisza wylewając się na kartkę była gdzieś w mojej podświadomości rodzajem niebytu, który byłby ukojeniem. Śmiercią?

Człowiek - abstrakcyjny, bo uosobienie całej ludzkości, jest faktycznie nieludzkim tworem po swojej przemianie.

Jeszcze raz serdecznie Ci dziękuję za tę głęboką analizę.

W tym wierszu na początku jest bardzo namacalnie skontrastowane coś bardzo abstrakcyjnego i niekonkretnego – cisza, coś czego w zasadzie nie ma – z konkretnymi ramami, w które chciałoby się to pojęcie wcisnąć. Już sam ten kontrast jest czymś, co mnie bardzo zastanawia, a co za tym idzie pociąga. Sama cisza, gdzieś w tle, w swoich znaczeniach niewypowiedzianych, ale domyślanych między literami, niesie w sobie temat śmierci. Umieszczenie ciszy w dzbanie jest jak umieszczenie spalonych prochów zmarłego w urnie, która kiedyś była czymś w stylu dzbana.

Potem w utworze ramy zakreślone dzbanem kruszeją i cisza wylewa się na całą przestrzeń jako „głuchość”. Słowo „głuchość” w pobliżu staroświeckiego, jak na przestrzenie, w jakich się obecnie obracamy, „dzbana”, zaczyna brzmieć jak echo wierszy Leśmiana. Gdzieś w tej „głuchości”, co niesie się aż po „myśli niebyt/niebyt chceń” słychać bezkompromisowość egzystencjalną podobną do, tego, co znamy z wiersza „Dwoje ludzieńków” poety Bolesława:

„Więc sił resztą dotrwali aż do wiosny, do lata,
By powrócić na ziemię — lecz nie było już świata.”

Tak pojęta, bezkompromisowa głuchość, zrodzona z „pokruszonego dzbana” najpierw wypełnia cały świat „po widnokrąg”, a potem wraca mgłą. Wraca trochę jak zniszczony przez piłę człowiek z wiersza Leśmiana „Piła”. Tam mamy taki przejmujący obraz:

„Zaczęło się od mrugania ległych w kurzu powiek —
Nie wiadomo, kto w nich mrugał, ale już nie człowiek!”

Jakoś ta mgła kojarzy mi się nieodparcie z żalem za kimś, kto odszedł. Bo „człowiek bez pragnień i bez wad” to „już nie człowiek”, bo jak „pojął siebie, a więc świat”, to już człowiekiem być nie może.

Końcówka wiersza wraca do dzbana, czyli do początku całej opowieści. Czyta się to trochę jak „da capo” – polecenie, aby zacząć od początku. Mamy zatem domknięcie okręgu, okręgu, w którym ten wiersz może kręcić się przez wieczność.

Tak widzę mocne strony tego wiersza.

No właśnie... w czym upatrujesz przyczyn jego siły? Bardzo mnie to ciekawi :)

Cieszy mnie bardzo, że Ci się podoba!

Staszku, dogadywanie się z AI względem muzyki, to zawsze zagadka co się uzyska. Zawsze staram sie zasugerować jej jakąś własną linię melodyczną (tu akurat przez zaśpiewanie i nagranie), potem opisuję stylistykę i instrumenty jakie sobie życzę. Potem każę maszynie to wszystko zmontować, a efekt i tak czasem mnie zaskakuje. Tak było i tym razem - te klimaty dalekiego wschodu i pustyni dodało AI. Ale mi się podoba :)
Dziękuję, że zaglądasz i jeszcze słuchasz i komentujesz :)))

Tak, to samo i nie to samo :)
Miło Cię gościć. Pozdrawiam!

Dziękuję o Przeboski!

Oj Jasiu, ogromnie dziękuję za tak łaskawe oceny :))))

Ludzie często szarpią sie z otaczającymi ich problemami, bo brakuje im zrozumienia samych siebie :)

ocena 6/6

To prawda.
Co nie zmienia faktu, że można mieć fantazje o ciszy absolutnej :))

Ciekawe jaką ciszę przeżywają niesłyszący?

Tak! Bo chyba w sumie o to chodziło :) I o muzykę też... pod pretekstem wiersza ;))))

Kocham Pana... panie Sułku Kochany... :D

Tak mi się skojarzyło :))))

" bo w zeszłym tygodniu nie mówiłem ,bo byłem chory, mam zwolnienie ..." Wacław Jarząbek ( to ,jak każdy wie z Barei) Za lekkość 8 ,za bycie 9 ... a dalej , to już sam nie wiem ...

A to dobre! :))))

Pozdrowienia!

Dziękuję STu :) Dobrze jest gdy człowiek czasem staje się ciszą :)

Dziękuję Leniu,

Czasem rośnie we mnie głód ciszy. Ta melodyjność nie jest przypadkowa. Utworek z rozmysłem miał mieć/ma (?) wymiar transowy. Pozdrawiam serdecznie!