Mnie podobnie jak Łezkę zastanowiła troska o dom, gdy mowa jest o drodze bez powrotu. Natomiast w tym stwierdzeniu, że "dom się ostoi", od razu myślą przeniosłem się do kart Ewangelii, które wspominają końcowe słowa Jezusa z tzw. kazania na górze. To jest rozdział 7, wersy 24-27 w Ewangelii Mateusza:

"Każdego więc, kto tych słów moich słucha i wypełnia je, można porównać z człowiekiem roztropnym, który dom swój zbudował na skale. Spadł deszcz, wezbrały potoki, zerwały się wichry i uderzyły w ten dom. On jednak nie runął, bo na skale był utwierdzony. Każdego zaś, kto tych słów moich słucha, a nie wypełnia ich, można porównać z człowiekiem nierozsądnym, który dom swój zbudował na piasku. Spadł deszcz, wezbrały potoki, zerwały się wichry i rzuciły się na ten dom. I runął, a upadek jego był wielki."

W tym ujęciu domem nie jest budowla fizyczna zbudowana z cegieł, ale sam człowiek przemieniony Słowem Bożym.

W takim kontekście dwie pierwsze strofy są tylko wstępem do tego, co ważne. Są to skrzętnie napisane, nieco z intelektualną kokieterią spostrzeżenia dotyczące marności i niedoskonałości ludzkiego pojmowania spraw Bożych. Natomiast trzecia (ta liczba zawsze pięknie się zgrywa symboliką, gdy mowa o Bogu) strofa jest sednem przekazu. Odczytuję go tak, że oto całe to ludzkie zmaganie życiowe oraz jego wysiłek intelektualny jest warte tyle, co nic, jeśli człowiek nie zbudował swojego życia na fundamencie, którym jest Chrystus. Pewność, że wybrało się dobrze jest tu kluczem do odwagi stawiania kroków naprzód. Nie ma bowiem z nas nikt powrotu do miejsca, w którym był jeszcze przed chwilą. Tak więc: albo runie ta marność człowiecza, albo przetrwa w Panu i dzięki Niemu. Wybór należy do człowieka. Wybór, który jest odpowiedzią.

Takie tam moje zakamarki myśli.
Pozdrawiam Cię, Kornelu. Hej ho! 😊🙋‍♂️

Myślę, że każdy kto potrafi wyobrazić sobie różnorodne rzeczywistości, być może w tej pożądanej zostanie. Nawiedzać swój dom? Bez ciała nie da się zasmakować świeżo parzonej kawy, czy też wygodnie zasiąść w ulubionym fotelu, stąd trzeba odejść raz na zawsze...
Pozdrawiam Kornelu i dziękuję za Poezję.

Być może łatwiej jest odchodzić wiedząc, że będzie do czego wrócić ale jeśli droga bez powrotu, to już jest wszystko jedno, co zostaje za nami... Chyba że pocieszeniem ma być myśl, że dom, który zostaje jeszcze komuś będzie służył i lepiej zostawić za sobą czyjś uśmiech niż łzy... Pozdrawiam cieplutko :)

To wszystko zależy, kto ile dostał w życiu, jak dużo, nie powinien narzekać i chcieć więcej, bo większość ludzi tego świata została skazana na nędzę ze wszystkimi jej atrakcjami. Pozdrawiam.

Przy Twoich wierszach zawsze zatrzymuję się na dłużej. Przy tym również nie da się przejść. Trzeba zatrzymać się, przeczytać raz, drugi i trzeci. Dlatego zabieram ze sobą, muszę rozwinąć ten katalog kosmosów....