Twoje Wiersze - *** (Możliwe...)

Ocena wiersza

Wiersz został oceniony

2 razy

Oceny tego wiersza są jeszcze niewidoczne, będą dostępne dopiero po otrzymaniu 5-ciu ocen.

Zaloguj się, aby móc dodać ocenę wiersza.

Komentarze

Kolor wiersza: zielony

Zaloguj się, aby móc dodać komentarz.

braciszek ^(*)

2024-03-16

Mnie podobnie jak Łezkę zastanowiła troska o dom, gdy mowa jest o drodze bez powrotu. Natomiast w tym stwierdzeniu, że "dom się ostoi", od razu myślą przeniosłem się do kart Ewangelii, które wspominają końcowe słowa Jezusa z tzw. kazania na górze. To jest rozdział 7, wersy 24-27 w Ewangelii Mateusza:

"Każdego więc, kto tych słów moich słucha i wypełnia je, można porównać z człowiekiem roztropnym, który dom swój zbudował na skale. Spadł deszcz, wezbrały potoki, zerwały się wichry i uderzyły w ten dom. On jednak nie runął, bo na skale był utwierdzony. Każdego zaś, kto tych słów moich słucha, a nie wypełnia ich, można porównać z człowiekiem nierozsądnym, który dom swój zbudował na piasku. Spadł deszcz, wezbrały potoki, zerwały się wichry i rzuciły się na ten dom. I runął, a upadek jego był wielki."

W tym ujęciu domem nie jest budowla fizyczna zbudowana z cegieł, ale sam człowiek przemieniony Słowem Bożym.

W takim kontekście dwie pierwsze strofy są tylko wstępem do tego, co ważne. Są to skrzętnie napisane, nieco z intelektualną kokieterią spostrzeżenia dotyczące marności i niedoskonałości ludzkiego pojmowania spraw Bożych. Natomiast trzecia (ta liczba zawsze pięknie się zgrywa symboliką, gdy mowa o Bogu) strofa jest sednem przekazu. Odczytuję go tak, że oto całe to ludzkie zmaganie życiowe oraz jego wysiłek intelektualny jest warte tyle, co nic, jeśli człowiek nie zbudował swojego życia na fundamencie, którym jest Chrystus. Pewność, że wybrało się dobrze jest tu kluczem do odwagi stawiania kroków naprzód. Nie ma bowiem z nas nikt powrotu do miejsca, w którym był jeszcze przed chwilą. Tak więc: albo runie ta marność człowiecza, albo przetrwa w Panu i dzięki Niemu. Wybór należy do człowieka. Wybór, który jest odpowiedzią.

Takie tam moje zakamarki myśli.
Pozdrawiam Cię, Kornelu. Hej ho! 😊🙋‍♂️

Kornel Passer

2024-03-17

:) Chała jest tak samo dobra jak i chwała...:) Dziękuje za Twoje wynajdywania dobra w moich komentarzach, czasem wręcz czuję się tym zmieszany, bo wiem, że nie zasługuję. Co do wiary, to zauważ, że ona zawsze startuje z niewiary, więc wiara jest czymś co trochę "po drodze" obrasta w różne skamieniałości pozostałe po niewierze. Tak myślę , bo przecież nie rodzimy się wierzącymi. Wiara nie jest nam dana z natury i , jak mówi Pismo "wiara nie jest rzeczą wszystkich".

braciszek ^(*)

2024-03-16

I jeszcze sobie pozwolę na kolejną dygresję. Przeczytałem po raz "któryś" Twoją odpowiedź, i się zdumiałem... Kornelu, drogi poetycki przyjacielu, odsłoniłeś się pięknie. Tak, odsłoniłeś pięknie swoje wnętrze wrażliwe w słowie:
"Ta polifonia jest moim skromnym zdaniem warunkiem koniecznym poezji, jeśli ma ona penetrować pełnię ludzkiej rzeczywistości, którą tak kocham."

"...pełnię ludzkiej rzeczywistości, którą tak kocham." 🤗😊

Pięknie to powiedziałeś sam o sobie. 😊 I dziękuję Ci za to. 😊😇

W piątek rozpocząłem rekolekcje wielkopostne i powiem szczerze, że słuchałem słów rekolekcjonisty z niejakim dystansem. Czegoś mi brakowało... Czegoś... Wiesz, czego? Szczerej miłości... Nie frazesu, nie! Szczerego świadectwa. A tu, ot, co, dostałem je. Rekolekcje? Nie, nie kolekcjonuję wyznań. Natomiast słowo przewyższa nas, przewyższa człowieka, i rzadko zdajemy sobie z tego sprawę...

Hej ho!

braciszek ^(*)

2024-03-16

chała chałą (to po mojej stronie), ale chwała chwałą (to już Twoja działka) 🙃😊🤗😇 Sorki za literówkę 🙃

braciszek ^(*)

2024-03-16

Wiesz, co, Kornelu? Kiedyś słuchałem wywiad z pewnym mnichem benedyktynskim z Niemiec, i facet zapytany o wątpliwości w wierze odpowiedział: "Pewności nigdy nie ma, bo to nie jest wiedza, ale wiara. Dlatego uczę się kochać jeszcze więcej..." Tyle.
I ja tak sobie myślę, że to piękne jest. Uczę się doceniać to, czego już w życiu doświadczyłem i czego się nauczyłem, ale... uczę się także wątpić. Tak! Uczę się wątpić wierząc – bo to prowadzi do jeszcze większej miłości w wierze. A, że znam faceta, który mi w tym pomaga, to chała mu za tę trudną pracę anioła.
A co do Twojego szerokiego spojrzenia na świat i na wiersze, to tylko Panu powinniśmy dziękować, że jesteś ( i dlatego staram się to robić), bo w ten sposób inspirujesz do poszukiwania. Stawiasz znak zapytania, a reszta to już kwestia czytającego. Nie prowadzi wgłąb wiersza autor, ale Ten, który prowadzi żuciem czytelnika.

Pozdrówki przedniedzielne 🤗😊 Hej ho! 😊🙋‍♂️

Kornel Passer

2024-03-16

Serdecznie dziękuję za komentarz. Twoje niestrudzone poszukiwanie chrześcijańskich odniesień w moich wierszach jest wzruszające i godne podziwu również co do ich intelektualnych efektów, w czym naprawdę zmuszasz mnie do szczerego podziwu. Właściwie czytając Ciebie trudno się z czymś nie zgodzić, ale jednocześnie jest mi mi wiadomo, że ten wiersz, zwłaszcza dwie pierwsze strofy, pisał podmiot liryczny, którego trawił lęk przed całkowitym zniknięciem we Wszechświecie , co przecież nie jest uczuciem chrześcijańskim. Moja poezja jest polifoniczna, to znaczy często ubiera się w maski i przemawia głosami różnych ludzi, niekoniecznie tylko wierzących, również tych wątpiących i ateistów. Ta polifonia jest moim skromnym zdaniem warunkiem koniecznym poezji, jeśli ma ona penetrować pełnię ludzkiej rzeczywistości, którą tak kocham. Interpersonalizm wyrażający się w niezliczonych rozmowach z różnej maści twórcami i artystami wymagał tasowania różnych światopoglądów i przyglądania się nim bez uprzedzeń. Stąd czasem powstają we mnie i takie wiersze, które w pewnym sensie muszą sobie poradzić bez Boga, a dzięki temu , jak mawiała Emily Dickinson "moja wiara staje się bardziej zwinna" :)

bez definicji

2024-03-16

Myślę, że każdy kto potrafi wyobrazić sobie różnorodne rzeczywistości, być może w tej pożądanej zostanie. Nawiedzać swój dom? Bez ciała nie da się zasmakować świeżo parzonej kawy, czy też wygodnie zasiąść w ulubionym fotelu, stąd trzeba odejść raz na zawsze...
Pozdrawiam Kornelu i dziękuję za Poezję.

Kornel Passer

2024-03-16

Wiersz wyraża lek przed zniknięciem naszej ludzkiej cywilizacji w Kosmosie, które kiedyś , choćby za milin lat , nastąpi. O tym napisałem wiele wierszy, bo to jeden z ważniejszych motywów mojego pisania. O ile jestem w stanie znieść stoicko własną indywidualną śmierć , o tyle trudno mi sobie wyobrazić koniec cywilizacji łącznie z jej osiągnięciami i uśmiechem Giocondy ("uśmiech kobiety namalowany na topolowej desce"). Pozdrawiam serdecznie.

Marek Żak

2024-03-16

To wszystko zależy, kto ile dostał w życiu, jak dużo, nie powinien narzekać i chcieć więcej, bo większość ludzi tego świata została skazana na nędzę ze wszystkimi jej atrakcjami. Pozdrawiam.

Marek Żak

2024-03-16

Martwi mnie to, ale robię to, co mogę, praktycznie nie używam samochodu, selekcjonuję śmieci, oszczędzam energię, wodę, posadziłem dziesiątki drzew i tak dalej. Wielu się przejmuje, a jeździ paliwożernymi SUV-ami 100 km/godz. po mojej, niestety prostej ulicy, na której zabito ze dwadzieścia osób, też na chodnikach. Jak w 406 roku w Nowy Rok germańskie plemiona sforsowały Ren, co bardziej przewidywalni w Rzymie wiedzieli, jak to się to skończy, ale nie było woli politycznej i nie ma jej teraz.
Jak mawiał W. Młynarski, róbmy swoje. Pozdrawiam

Kornel Passer

2024-03-16

"nie potrafię zrozumieć"

Kornel Passer

2024-03-16

z Twoim wpisem całkowicie się zgadzam w perspektywie indywidualnego życia, ale co z naszą cywilizacja skazaną przez naukę na zagładę prędzej czy później. Uwierz mi, że potrafię zrozumieć, dlaczego ludzie inteligentni tak mało się tym przejmują...

Dagmara^(*)

2024-03-16

Przy Twoich wierszach zawsze zatrzymuję się na dłużej. Przy tym również nie da się przejść. Trzeba zatrzymać się, przeczytać raz, drugi i trzeci. Dlatego zabieram ze sobą, muszę rozwinąć ten katalog kosmosów....

Kornel Passer

2024-03-16

:) :) Samo odczytywanie wierszy to też katalog możliwości. Gdybym z kolei miał możliwość wybrania wszechświata , w którym miałbym się urodzić, to byłby on z pewnością inny niż ten, który znamy. W tym moim z pewnością nigdy wiatr nie nawiewałby śniegu pod szalik i nie byłoby możliwości zgubienia kluczy... :)