Pamiętasz, jak pod koniec grudnia wysłałem Ci zestawienie naszych wierszy? Otóż ten Twój wiersz zastawiłbym z moim z tego samego dnia o Marii Magdalenie. To by było niezwykłe rozszerzenie spojrzenia na sprawę życia wiecznego.

Twój wiersz wydaje się rozpoczynać bardzo po kornelowsku, a więc przekornie. Mianowicie chodzi o zestawienie w jednym miejscu - "w czeluściach umyslu" (w czeluściach!) tak zwanego "nic" obok "prawdy". Ja tam nie jestem uczonym filozofem, a to, co udało mi się w życiu przeczytać (bo o rozumieniu to jeszcze mniej mowy), to znikome nic(!) Natomiast nie trudno jest się domyśleć, że dla filozofów zastosowane przez Ciebie zestawienie może stać się powodem do rozbujania przepięknej dysputy. Nic i prawda w jednym miejscu, ale także w jednym wersie. A to ostatnie implikuje postawienie pytania, czy nawet językowo ów zestawienie jest poprawną formą. Nasuwa się myśl np. o stwoerdzeniu takim jak: "jedynie prawda". Wówczas wiadomo, że istnieje tylko i wyłącznie rzeczona prawda. Natomiast Twoje sformułowanie "nic oprócz prawdy" wskazywać może, iż ów "nic" jest odrębnym bytem.

Natomiast Maria Magdalena zapewne nie zaprzątała sobie przy grobie Jezusa głowy podobnymi dywagacjami jak moje. Dlaczego więc napisałem, że zestawiłbym nasze wiersze?

Otóż przyjmując to moje spojrzenie, że Mariam z Magdali po Zmartwychwstaniu Jezusa, jako człowiek przez niego uprzednio odmieniony, a więc poniekąd stworzony na nowo z Ducha Świętego, stanęła u progu Edenu. Tam została poddana próbie. Jezus dał jej nakaz, a on w przeciwieństwie do Ewy – pierwszej matki, nie sprzeniewierzyła się Bożemu Słowu. Maria Magdalena okazała wierność i zaufanie Bogu.

I teraz właśnie Twój wiersz byłby tu w moich oczach wspaniałym spojrzeniem na tę sprawę właśnie z punktu widzenia Marii Magdaleny. Byłoby to takie retrospekcyjne spojrzenie.

Tutaj pierwsza strofa przemawiała by bardzo dosadnie: czysta i naga prawda, do której nie pasuje żadna szata.

Druga strofa byłaby niejako psalmiczną strofą, która ukazuje zupełny spokój duszy w obecności Boga, który jest jedyną Prawdą.

Trzecia natomiast Twoja strofa wskazywałaby po 1. na to, że Maria wymawia swoje słowa tudzież wraca wspomnieniem do spotkania ze Zmartwychwstałym jeszcze tu po doczesnej stronie życia. Natomiast po 2. to jej spotkanie z Panem odmieniło wszystko w niej i w jej życiu. Ona już nie ma żadnych pytań i wątpliwości. Tu już jest wszystko znane(!) To słowo jest dość ważne w Piśmie Świętym. Znać kogoś... Kiedyś już o tym wspominałem gdzieindziej.

Ostatnia strofa znów, jak to często u Ciebie odnajduję, wprowadza nieco zamieszania. Wspominasz bowiem o "całej prawdzie świata". I tu znów należałoby dopuścić do głosu filozofów. Okazuje się bowiem, że oprócz prawdy istniejącej obok tzw. "nic", jest jeszcze jakaś "prawda świata". Nasuwa się więc pytanie czy prawda jest jedna czy jest jej mnogość odmian. I czy one mają jakiś wspólny korzeń, rdzeń, czy może każda jest odrębnym bytem? Dużo tu rozmyślań.

No, ale znów – Maria Magdalena nie zaprzątała sobie tym zapewne głowy. Także raczej bym tu widział – skoro już tak postanowiłem łączyć nasze poetyckie rzeczywistości – dostrzeżenie różnicy pomiędzy tym, co jest Bożą prawdą, a tym, co człowiek uwikłany w grzech, w swoją słabą naturę nazywa prawdą. Bowiem poznał przecież sięgając po owoc w Edenie, co jest dobre, a co złe, a co za tym idzie, umie dostrzec co jest a co nie jest prawdą.
To tak z nutą ironi, podobnie jak w Księdze Rodzaju.

Natomiast mam wrażenie, że wkradła się Tobie literówka w wersie:
"blasku twoich oczu".
Czy powinno tam być raczej:
"blask twoich oczu"?

I to by było piękne porównanie głębokiego spojrzenia Boga, Jezusa, którym obdarował Marię Magdalenę wtedy tam przy grobie po Jego Zmartwychwstaniu.

Oczywiście całość można przeczytać bez Marii Magdaleny i wówczas również jest pięknie. Np. Gdy Kornel jako podmiot liryczny zastanawia się nad swoim spotkaniem z Prawdą. A dalej duma o tym, czym ona rzeczywiście jest i czym różni się od prawdy człowieka, od jego prawdy. A na końcu uśmiecha się do miłości swojego życia, jakby chciał powiedzieć, że nie umiejąc odpowiedzieć na wszelkie pytania świata, jedno wie na pewno: że jego miłość życia jest niezaprzeczalną prawdą, którą zna.

Tyle ode mnie. Pozdrawiam Cię serdecznie. Hej ho! 😊🙋‍♂️

Niesamowity wiersz Kornelu. Szczególnie podoba mi się otwarcie wiersza nagą prawdą, która zawsze broni się sama. Później wyobraziłam sobie taki wszechobecny spokój istnienia, kojące milczenie i tylko te najczulsze wspomnienia.
Kłaniam się Poecie - Gocha 5/6

Cudny wiersz. Wiem, że nie lubisz takich epitetów, ale nie poradzę. Wiersz antidotum na szaleństwo myśli, egzystencjonalną i duchową histerię pytań. Spokój, który z niego emanuje, wywołuje łagodny uśmiech i zachęca do wejścia na ścieżki ciszy, spojrzenia w głąb siebie, dlatego zabieram go ze sobą jako remedium na moje szaleństwo. No i to zakończenie, po uczcie intelektualnej wcześniejszych zwrotek - miłość. Chapeau bas.

Piękne pisanie ...
Kiedy myślimy o ukochanej osobie giną z umysłu sprawy świata i nic innego nie istnieje...
Pozdrawiam

Dla mnie ostatnia część jest puentą, ale też stanowić może samodzielną całość, która podoba mi się jako taka. Pozdrawiam.