Wiersz jest niesamowity. Mi najbardziej podobała się gra słów przede wszystkim w :
"Żyletka spoczywa w dłoni
Śpi słodko znużona tym życiem
Które własne jej ostrze trwoni
służąc innym darem - niebyciem "
Co do historii z przypisu to powiem że zmroziło mnie nagle, jak tylko mogą zmrozić słowa, bo nigdy nie spodziewałem się takiegoż przypisu znaleźć na TW. Nie potrafię sobie wyobrazić co przeszłaś, przechodziłaś, i może to samolubne, zapewne, ale ciesze się że "próba" wyszła nieudana, bo jednak naprawdę dobrze cię czytać. Sam fakt że osoba, autorka, skryta za tymi wersami, mogła by tak po prostu przestać się pojawiać jakby nigdy nic, raz na zawsze,( z pozoru po prostu przestałą odwiedzać portal), jest czymś naprawdę przerażającym. Choć wcale się nie znamy.
Podoba mi się jak precyzyjnie i schludnie operujesz słowem, między tymi brudnymi chodnikami a lśniącym srebrem i czerwienią. Chłód się wydobywa, i brodzi, w spokojnym śniegu i powodzi rozmytych problemów.
Jak zwykle świetna muzyka. I jak zwykle, świetnie sie czyta twoje wiersze.
Pozdrowienia śle mniej zaspany Zaspany.