Twoje Wiersze - Quo properas, homo?

Quo properas, homo?

wolny

2025-11-28 13:08

W cieniu drzew przysiądź,
spójrz w stronę słońca,
poczuj rytm ziemi
i ciszę nieba,
przymknij powieki
życiem zmęczone…

Tego ci trzeba.

Usłysz śpiew ptaków,
i kwiatów mowę,
przypatrz się chmurom
tam, za wzgórzami,
dotknij raz tęczy
na horyzoncie…

Ponad lasami.

Zapomnij troski
chociaż na chwilę…

Jak ćmę do światła
nęci człowieka
to, co nadziemskie,
transcendentalne…

Wznieś się w przestrzenie,
hen, ponad gwiazdy
i jeszcze wyżej…

Nie spiesz się, zwolnij –
wieczność poczeka.

autor

LydiaDel

przejdź do strony autora

Ocena wiersza

Wiersz został oceniony

4 razy

Oceny tego wiersza są jeszcze niewidoczne, będą dostępne dopiero po otrzymaniu 5-ciu ocen.

Zaloguj się, aby móc dodać ocenę wiersza.

Komentarze

Kolor wiersza: zielony

Zaloguj się, aby móc dodać komentarz.

Elżbieta

godzinę temu

Ładnie, medytacyjne, kiedyś to "przerabiałam", ale jakoś mnie nie wciągnęło, pewnie ze szkodą dla zdrowia.
Pozdrawiam, Lidio:)⭐

sturecki

trzy godziny temu

Z odrobiną zdziwionej pogody patrzę na ten wiersz, który mówi człowiekowi, żeby usiadł w cieniu drzew i wreszcie oddychał jak należy. Wszystko tu woła, że nie trzeba gonić za czymś „tam dalej”, bo i tak nas to nie dogoni, a sens jest prosty jak ścieżka w lesie.
Człowiek ma czas, więc niech nie zapiernicza – świat mu nie ucieknie, a wieczność tym bardziej.
6/5

ajw

trzy godziny temu

Ten wiersz jest jak głęboki oddech, którego nie robi sie miesiącami, aż nagle przypominasz sobie, ze potrafisz oddychac naprawdę. Jest zaproszeniem a nie kazaniem. Mądry, kontemplacyjny utwór :)