Rozdarłszy wór, zgwieżdżony sznur sklepieniosiejąc lekko,
Kosiciel dusz, przestworny mistrz zacyferblacił krzepko.

Powiedział tak: „Stworzeńcu masz, powiedzmy... świata chwilę,
Żywotnij wskroś powszednim snem, a potem cię zabiję”.

To rzekłszy wstał i znikł, i zadość słowu się sczyniło,
Pokaruzelił wszelki szmat wszechświatów pełną siłą.

Przestrzenił wzdłuż, przestrzenił wszerz, wirował do rozpuku,
Bo właśnie tak go jasny pan z nicości ciemnej ukuł.

Gdy już niesforniak w bytu treść sumiennie się zapuścił,
Wręcz nie omieszkał zajść do bram i niebios i czeluści,

Kiedy na wyrost czyn i myśl rozłokcił i rozbarczył,
Powrócił mistrz, oznajmił że wędrówki już wystarczy.

Utulił tedy dzieło te – a był on z niego dumny –
Rozniecił noc, ugłaskał w piach do hebanowej trumny.

Szafotni sznur z kołyski zdjął, kołderką przykrył chłodu,
Szkielecy jedwab sukni dał trupiszczy dla wygody.

„Czarowny widok w górę dzierż, puch ziemi za wezgłowie,
Po kraniec dni w spokoju żyj, niech dopisuje zdrowie”.