Naprawdę dobry wiersz! Podoba mi się jak rymy czasami wiążą się nienachalnie. Temat jest rozbity na kilka poszczególnych segmentów i myślę, że to jednak trochę "rozmywa" w niektórych momentach przekaz- chodzi mi tutaj o opis przechodnia, a potem nagle do samego siebie ( i nawet jeśli przechodzień i podmiot liryczny chcą być tą samą osobą, to jest odczucie separacji) . Najmocniejszą stroną tegoż wiersza jest ostatnia część gdzie mowa jest o rozmyciach i zmęczeniu, co odnosi się do wcześniejszego "deszczu" ale w tylko lekki i intuicyjny sposób. Uczucie pustki jest tutaj wspomniane 3 razy i wyraźnie nakierowuje ono na chęć zniknięcia i znajdowania się na marginesie całego świata. Jest to czytelne choć nie jestem pewien czy 3 razy to nie jest za dużo.
Mimo tych warsztatowych niedociągnięć wiersz jest interesujący ;D
Zaspane Pozdrowienia :)

Cześć ponownie Oliwer,


przeczytałam Twój opis i właściwie to bardzo się cieszę, chociaż się nie znamy, że w wieku 15 lat próbujesz swoich sił w poezji. Pisanie wierszy często jest zbawienne, zwłaszcza gdy ma się w sobie nadmiar emocji, z którymi człowiek nie wie, co zrobić. Nawet jeśli nie utożsamiamy się z podmiotem lirycznym, możemy sklecić konkretne wersy własnymi odczuciami. W Twoich wierszach widzę właśnie te emocje; ciekawe są te Twoje próby, bo póki co jeszcze sporo pracy przed sobą. Nie zniechęcaj się jednak, sam fakt, że podejmujesz się pisania świadczy o tym, że coś Cię do tego ciągnie, a tu już krok w dobrą stronę. Napiszę tak: pierwsze dwie strofy są naprawdę niezłe. Poważnie. I nie chodzi mi jedynie o samą treść, ale również o zapis. Potem zaczyna coś się rozchodzić, te wersy nie są już tak dobrze porozdzielane, co niestety zaburza odbiór wiersza. Jest tu trochę pracy, ale ja tam w Ciebie wierzę. Pozdrawiam serdecznie.