Twoje Wiersze - szare, zielone

Ocena wiersza

Wiersz został oceniony

5 razy

Treść

Warsztat

Zaloguj się, aby móc dodać ocenę wiersza.

Komentarze

Kolor wiersza: zielony

Zaloguj się, aby móc dodać komentarz.

Jastrz

ponad dwanaście godzin temu

Nasza pamięć jest krucha i zawodna, ale nasze uczucia nie zależą od drobiazgów. Nawet tak - zdawałoby się - istotnych, jak kolor oczu.

legenda

ponad dwanaście godzin temu

wiersz opowiada o kobiecie ,
która ma zamknięte oczy
i już ,nie wiadomo czy ma szare czy zielone oczy; nie pamięta już
ta mała kruszyna jej -matki,
nie pamięta jej głosu,
matka nic nie mówi, dlaczego gdy o niej myśli
pamięta drobną sylwetkę
chude ręce
ciało-martwa kobieta

delikatna jak puch
tak łatwo zranić
a jednak tylko ona- wyjątkowa

obroni -bo jest aniołem W Niebie
Pozdrawiam Cię 6/6

legenda

ponad dwanaście godzin temu

te wiersze tajemnica są owiane a powinno być
te wiersze tajemnicą są owiane i już jest byk .dodaj komentarz i cofnąć się nie da ot co

legenda

ponad dwanaście godzin temu

już dawno to zrozumiałam a ja twego nie omijam żadnego ,miłego dnia :)

legenda

ponad dwanaście godzin temu

Tak stukacz , ale takiego ze świecą szukać, te wiersze tajemnica są owiane
pozdrawiam

Stukacz^(*)

ponad dwanaście godzin temu

na razie nie komentuje Twoich wierszy, bo nie mam na nic czasu teraz, ale czytam.

Stukacz^(*)

ponad dwanaście godzin temu

Anioły też po ziemi chodzą :)

ksantypa

ponad dwanaście godzin temu

Wymownie. W pozornej słabości kryje się moc. Myślę, że w pierwszym wersie powinno być "oczu" lub "oczów" (w dopełniaczu - kogo , czego?) zamiast "oczy" (w bierniku - kogo, co?). Pozdrawiam:)

legenda

ponad dwanaście godzin temu

treść przekazu czytam a nie ortografię , choć umiem ja czasem klawiatura byki sadzi i ot problem wielki mam

Stukacz^(*)

ponad dwanaście godzin temu

Dziękuję za komentarz, faktycznie literówka się wkradła - poprawiłem. Tak, czasami niepozornie wyglądająca osoba ma najwięcej mocy w sobie.

sturecki

ponad dwanaście godzin temu

Czasem zapomina się oczy i głos, ale ciało – zostaje pod powiekami. Bo to, co kruche i prawdziwe, wcale nie znika – tylko zostaje tam, gdzie człowiek najbardziej boi się być sam.
6/5