jak lot ptaków w chmur gęstwinie
przecinają się słów znaki
na papierze wiersz kruchy zaginie
słaby, nijaki

muzyka już nie z serca bicia
pod płaszczem niepewności schowana
płynie strumieniem życia
a dumy co wyrachowana

oschłość uczuć zatrważa
jak rzucony w nocy cień
wciąż rytm powtarza
gdy wzrok przenika weń

symetria – lustrzane odbicie
błyśnie nad rzuconym słowem
sercem ciepłym i gotowym
ponad śmierć i życie!

więc Muz wskazany kierunek
w melodii wiersza ratunek
w zabawie słowem czystym
odbicia obliczem srebrzystym

pod powierzchnią szeroko
gdzie ognie piekielne szaleją
złoty strumień gładko
płynie wydrążoną aleją

rwie dusz przezroczystą poświatę
póki czasu wahadło w dwie strony
buja ich żywot spóźniony
na wieczną w cierpieniu zatratę

i niech płynie! niesione słowa
tu i tam brzeg zahaczą
bo w nich umarłych mowa
może jednak coś znaczą?