Zaczęło się od jednej łzy.
Jednej pojedynczej, tak że nawet nie było szkoda osierocić.
To zupełnie tak jak czasem po prostu
dobrze jest pospacerować brzegiem morza.

Kilka łez w przyszłość
i dziewczyna brodzi po kostki w solance;
parę zamoczonych chusteczek później
a dziewczę nawet nie spostrzega
jak z wody do kolan
szybko straciła grunt.

Płacz przemienia się w płaczu niemoc.
Obojętna na wołania ratownika
dziewczyna, poddaje się prądowi
i odpływając w głębinę
traci z oczu brzeg.

Wreszcie wypłakana z łez
dryfuje osamotniona
jak rozbitek
prosto w trójząb Posejdona.

Ten daje jej wybór;
albo utonie ze swymi ludzkimi kończynami,
albo popłynie w głąb rafy;
zamieni swoje nogi na rybi ogon
i stanie się syreną.

Na dnie oceanu pobędzie na tyle długo
by wykształcić skrzela,
po czym wypłynie z powrotem
na plażę wyśpiewać swoją pieśń istnienia,

poprowadzi na mielizne
wszystkich tych
którzy wypłakali swoje własne morze.