Tkanina-
Co znikąd spadła,
Zwieńcza czubek mej głowy,
Bo nań opadła.

Nowa ta szata;
Niegruba- lekka.
Dlaczego więc rozgrzewa;
Serce
Łagodnie otula ciepłem,
Krępuje
Całą?

Jakże przyjemnie spowija.
Czy aby nie dziwnie?
Istotnie-
Strasznie przyjemnie.

Zza zwiewnej zasłony-
Jedynie niejasne kształty.
Instynkt sprzymierzeńcem,
Świat zagrożeniem.

Brnę
Po omacku.
Na oślep.
Zmysłami wyostrzonymi.
Pewnie-
Dla Ciebie
- Drobnej iskierki
Migoczącej tylko dla mnie.

Bo jakże nie drżeć?
Z troską,
O cud
W trzewiach
Szpetnych
Skrywających piękną tajemnicę.

Oplątana tą tkaniną,
Odarta z majestatu,
Niezgrabnie
Dla Ciebie walczę.

Po co?
Dla Ciebie.
Dlaczego?
Nie wiem.

Uczę się
Tej szaty nowej,
Siebie,
Ciebie,
Nas razem.

Drżę
Jednego kroku fałszywego,
- O Ciebie.
Tęsknię
Rozhulanego wiatru w trawie,
- Siebie.

Nic to.
Ogarniam dłońmi
Czule,
Ten promyk
Niezasłużenie,
Z zaświatów mi dany.

Czuję…
- Mnie?
Delikatne ciepło.
- To ja… wołam do Ciebie nieśmiało!
Czuję
(Nieśmiało),
Jedno ze mną.
- Jesteś mamo?
W delikatnym muśnięciu
Rozpoznaję-
Jestem mamą…
- Tak. Kocham Cię.

- GOTOWA?!
Gotowy-
Jest pokój.
Ja-
Niecierpliwie czekająca.