Bombonierka na stole,
zdradziecka.
Wazon kłuje w oczy pąkami tulipanów.
Podczas gdy
siniaki na przedramieniu ciągle świeże;
jedyne prawdomówne
gdy wszystko wokół milczy.

Dręcząca cisza
-plac zabaw dla
poplątanych w głowie;
pięknych wspomnień,
myśli,
brutalnie skopanych nadziei.

Osłabiona miłością,
znajduje siły.
Decyduje.
- walczy dalej.
A z każdą decyzją
mniej ma siebie.

Nie zdążyła jeszcze policzyć godzin,
niesposobna przeliczyć na tygodnie;
a już tulipany rozkwitłe,
rozrzucone po podłodze,
pod ociekającą łzami ścianą.

Bombonierka w śmietniku,
zjedzona.
Kwiaty mizerne,
zdeptane.
A ona znowu sama
i tylko tych
prawdomównych siniaków więcej.
Nieobecni,
dotychczasowi podżegacze.
Jutro pojawią się nowi,
piękniejsi,
by znowu kusić;
uciszyć ból i krzyk;
stłuczonego ciała
i coraz to trudniejszej do zidentyfikowania,
skatowanej duszy.