Harry był niespokojny. Wiedział, że musi ją odesłać do miejsca, z którego zabłądziła w tunel czasowy. Miał już wszystkie procedury przygotowane na tak zwane „odcięcie od siebie”. Niemniej polubił ją, była w jakiś sposób niezwykle interesująca. Od większości różniła się tym, że potrafiła słuchać i to ze szczerym zainteresowaniem.

Kiedy Teresa zasnęła po zielonej herbacie z domieszką leków, dodanych przez Harry’ego, miał sporo czasu, by na swój sposób się z nią pożegnać. Podał jej szczególną kroplówkę, która pozwala szybko zregenerować uszkodzone organy i utrzymać je w doskonałym stanie przez około dekadę. Dodatkowo zrównoważył jej sferę emocjonalną, zostawiając jedynie lekki balans.

Zastanawiał się, w czym jeszcze mógłby jej pomóc na przyszłość. Usunął także z podświadomości wszelkie koszmary, od teraz Teresa będzie śniła relaksacyjnie. Najtrudniejsze zostawił na koniec, musiał całkowicie usunąć wszelką pamięć o sobie i kryjówce. Przez chwilę zamyślił się, po czym z impetem wcisnął klawisz „delete”, pojawił się komunikat „null” i po wszystkim.

*

Teresa otworzyła oczy. Pierwszym co zobaczyła, był to biały sufit. Nie miała pojęcia gdzie jest. Nagle skomplikowana aparatura zaczęła wydawać piszczące dźwięki, podbiegła pielęgniarka, potem następna, w końcu lekarz… Teresa bała się ruszyć.

“Co jest?” – pomyślała przerażona.

Zapalili wszystkie światła. „Jezus, co się dzieje?”– pomyślała.

– Witamy z powrotem! Brawo, pani Tereso! Brawo! – podniecony lekarz wykrzykiwał na całe gardło. Pielęgniarki słały do niej szerokie uśmiechy.

– O co chodzi? – zapytała zdumiona Teresa.

– Obudziła się pani z trzymiesięcznej śpiączki… To takie szczęście. Zaraz zadzwonimy po pani męża. Dzielnie czuwał przy pani łóżku – wyjaśniła młodsza pielęgniarka.

– Chce mi się pić… Mogę prosić o szklankę wody? – Teresa jak nigdy pragnęła spokoju. Była szczerze zdumiona zamieszaniem, które spowodowało otworzenie przez nią oczu. To zwykła czynność, ale odzyskanie świadomości, to bardziej skomplikowany proces.

– Jak się pani czuje? – zapytał lekarz.

-Doskonale, doskonale. Wolałabym być teraz w domu – wyznała szczerze.

– A tak, zaraz przyjedzie do pani mąż, a my porozmawiamy sobie rano, teraz proszę odpoczywać… – zalecił zakręcony lekarz.

*

“A więc to tak? Leżałam tutaj trzy miesiące jak w hibernacji, ciekawe dlaczego?, co się takiego wydarzyło? Pamiętam straszne bóle kręgosłupa i cukrzycę polekową, to może jakaś śpiączka cukrzycowa? Poza tym czuję się wspaniale, nic mnie nie boli. Mam rozpierającą od wewnątrz siłę, mogłabym wstać i wyjść… Moje dłonie są delikatne i gładkie. Mam ochotę każdy przespany dzień nadrobić podwójnie. Jezus, za oknem wiosna! Moja ukochana wiosna! Otwórzcie okna na oścież, chcę oddychać, głęboko oddychać!” – mówiła do siebie w myślach.

Opanowała ją euforia, jakie to cudowne uczucie być szczęśliwym, ot tak, zwyczajnie. Kątem oka zobaczyła błękit nieba i automatycznie pojawił się ogromy uśmiech na jej twarzy. Odniosła niesamowite wrażenie, że ma wszystko.

*

W tej chwili do pokoju wszedł Rafał, mąż Teresy. Łzy ciekły mu po policzkach, był roztrzęsiony. Kroki stawiał niepewne, jakby obawiał się, że to nie dzieje się naprawdę.

– Rafał, kochanie! – Teresa krzyknęła na całe gardło, wyciągając do niego szeroko ramiona.

– Wiedziałem… wiedziałem, że masz za wiele do powiedzenia, by zostawić mnie z milczeniem… – przytulił ją bardzo mocno. W tym momencie poczuła, co oznacza kogoś kochać. Roznosiła ją fala powiązanych ze sobą uczuć, zapachów, wspomnień, marzeń, muzyki, obrazów, to było niesamowite.

*

Harry przeglądał zapisy Teresy, nie był teraz do końca pewny, czy dobrze zrobił przypisując jej tak potężną moc, na razie jest bezpieczna, bo nie ma o niej pojęcia, ale… Niebawem będzie musiał skorzystać z jej pomocy, by plan się ziścił. Teresa została wybrana z wielu milionów, dlatego, że miała duszę nieskażoną ludzkimi przywarami. Co prawda nie była idealna, ale miała szlachetne pobudki. Starała się po prostu być człowiekiem dla drugiego człowieka.

Harry narzucił swój dziwaczny płaszcz, przeszedł przez śluzę i zaczął przemierzać swoje opustoszałe ziemie, w poszukiwaniu następnych zaplątanych w siatce czasu. Przypadek Teresy obudził w nim wzmożoną czujność.

Obraz przed Harrym był daleki od przyjemnego, pod butami chrzęściły suche gałęzie, wszędzie pył i spękana trudem ziemia. Niebo zasunięte szarością, jak poszarpaną płachtą. Gdzieniegdzie pagórki i nieliczne kikuty drzew. Brak ptaków i zwierząt, czasami tylko jakieś dziwaczne hybrydy wężo-skorpionów, lub jaszczurko-szczurów przebiegały bezdźwięcznie. Cisza tutaj była namaszczeniem śmierci…

Myśli o Teresie wracały do niego jak bumerang, denerwował się tym.

*

Po wnikliwych badaniach i obserwacji szpitalnej Teresy, zwołane konsylium nie mogło wyjść z podziwu nad jej idealnym stanem fizycznym po śpiączce, w której ciało i mięśnie zamiast się osłabiać nabrały pełnej mocy. Wszelkie wyniki były książkowe. Zgodziła się na cotygodniową obserwację na rzecz nauki, by dać szansę medykom na odnalezienie „tego czegoś”, co zamiast destrukcyjnie, zadziałało zbawczo na jej organizm. Po trzech dniach mogła wrócić z Rafałem do domu.

Mimo, że czuła się pewnie to coś w jej duszy zgrzytało niepokojem. Tak jakby nie znała się do końca. Powstała pewna złowieszcza luka, z którą nijak nie mogła sobie poradzić. Rafał starał się bardzo osłodzić każdą chwilę razem, dużo jej opowiadał, bywała nim po prostu zmęczona. Kochała go, ale teraz bardziej niż kiedykolwiek ceniła sobie ciszę i spokój. Lubiła zaszyć się w gabinecie, godzinami oglądać albumy z malarstwem, albo czytać namiętnie Agathę Christie. Rafał stawał się coraz bardziej zaniepokojony jej chęcią izolacji od świata.

Było w niej coś dziwnego, coś co każe zatrzymać się i napawa pragnieniem poznania. Z natury była przychylna ludziom i przy każdej sposobności (w życiu codziennym) szczerze życzyła, na przykład ekspedientce w sklepie wiele zdrowia, sąsiadom napotkanym w przelocie, lekarzom i pielęgniarkom ze szpitala, w którym bywała. Po jakimś czasie kilka osób ozdrowiało. Zaczęli łączyć ten fakt z osobą Teresy. Spirala popularności powoli zaczęła się nakręcać, a Teresa stawała się coraz mniej bezpieczna. Rzecz oczywista, była głęboko przekonana, że nie ma z tym nic wspólnego i kiedy to zajadle tłumaczyła, nikt jej nie słuchał. Ludzie zawsze są skorzy wierzyć w to, w co chcą.

*

Harry wybrał się do podświadomości Teresy, bo czuł, że zbliżają się ogromne kłopoty. Kiedy Teresa słodko spała, on wertował jej mózg jak układankę. Przejrzał wspomnienia z ostatniego miesiąca i sprawa stała się jasna, dar uzdrawiania pierwotną energią przyjął się, i sprawnie działa. Zatem trzeba ją wysłać jeszcze w kilka miejsc, żeby masowo niszczyła choroby. Wpisał do jej pamięci kilka Klinik Dziecięcych, DPS-ów, szpitali. Wystarczy, że wejdzie i będzie współczuć, a taka jest jej natura. Poza tym zrobi to, czego Harry nie może. Meduza już upomina się o jego duszę. Wygrała zakład.

Harry wiedział, że kiedy naprawdę człowiekowi zaczyna zależeć na drugim, stara się być najlepszą wersją siebie i to jest motywujące. To czas, kiedy rozwijasz się najszybciej, a wrażliwość na zewnętrzne bodźce jest najczystsza. Harry starał się nigdy nie przekraczać granicy zażyłości z drugim człowiekiem, bo wówczas zniknęłaby jego wolność. Nie chciał być za nikogo odpowiedzialny. Właśnie zdał sobie sprawę, że obdarzył Teresę wieloma ojcowskimi uczuciami. O to właśnie chodziło Meduzie – by zrozumiał jak złożone są relacje międzyludzkie. Uczucia potrafią kruszyć mury, ale także stawiać najwymyślniejsze więzienia i pułapki.

Harry miał niewiele czasu, by podjąć decyzję, kto go zastąpi na pograniczu czasu, gdzie trafiają wszystkie zagubione dusze. Czasami na dłużej, czasami na kilka sekund. Harry dbał o to, aby odnaleźli we wspomnieniach najpiękniejsze momenty, by wrócić z powrotem do rzeczywistości. Uratował całe masy niedoszłych samobójców, z przeróżnymi pomysłami, sporo osób po wypadkach samochodowych, kiedy ostry flesz ciął życie i śmierć na równe części. Pomagał topielcom “złapać brzytwę”.

Miał stalowe nerwy, zawsze opanowany, potrafił siłą perswazji, i mocnym kopniakiem wracać zatraceńców do żywych. Ludzie wówczas mówili, że cudem uniknęli śmierci. Tym cudem był Harry. Prawdą jest to, że Harry czuje się już zmęczony, jego energia wyczerpuje się, a rutyna po setkach lat wżarła się w niego i umościła niezłe gniazdko. Działa prawie mechanicznie, czasami przeoczy drobny wątek, który okazuje się bezcenny do podniesienia szali.