Mistrzu,
pomimo że na przekór Tobie, uszu mam do pary,
(cierpiący umysł chociaż tego dopilnował)
Tyś Mistrzu-
moją bratnią duszą z biegunów,
podobny do mnie w szaleństwie.

Losowi spodobało się
dotknąć nas oboje ogniem,
obdarować twórczym darem
i jednocząc w cierpieniu
oboje za bramami przytułku cierpiących dusz osadzić.

Podobnie jak Ty kiedyś
tak i ja, wieczorami ze szpitalnego okna ,zuchwale ,
w poszukiwaniu mojej gwiaździstej nocy wyglądam.

Jak bardzo marzy mi się podobną być do Ciebie w tej maniakalno- depresyjnej wenie.

I mimo że zza dostępnej mi szpitalnej szyby
prowansalskich pól, wijących się cyprysów
ni widu ni słychu;
na moim niebie zamiast gwiazd co najwyżej samolotów kilka
(w dodatku nie takich majestatycznie wzbijających się do lotu,
ale raczej tych opadających z sił po podróży)

to wiary swej na stosie jednak nie palę.
Jak i Ty w bujności swojej wyobraźni wypatruję własnych gwiazd
którymi nakarmić mogłabym twórczy głód.
Wszakże cóż może być lepszym dla niej płótnem
niż nienarzucająca się szarość ścian szpitala psychiatrycznego?

Przestałam patrzeć w niebo,
bynajmniej nie dlatego że spuszczam wzrok w kapitulacji,
ale dlatego że na szpitalnych korytarzach Oddziału A, siostrzanego dostrzegam ducha
i to w nim najwięcej znajduję inspiracji.