Nasze życie jest jak drzewo, rośnie, wypuszcza kwiaty i owoce... Pięknie napisane.
Pozdrawiam serdecznie :)

Przemijanie wrośnięte w drzewo życia. Tak jak istnienie ma czas na wyrastanie, tak i drzewo rośnie. Bywa, że ziarno nie wypuści korzeni jeszcze przed narodzeniem i bywa, że schnie i umiera przedwcześnie, a bywa też długowieczne.
Drzewo życia jest jakby naszym drogowskazem drogi do istnienia. Wiosna to zakwitanie, lato to płody, a jesień płomienie gasnące z każdym dniem i zima posrebrzona smakiem dojrzałości.

Pogodnego dnia!

smutno, choć z nadzieją
ta nadzieja pozwala wierzyć, że jeszcze nie wszystko skończone

piękny wiersz ... to nie prawda ... że wszystko minęło ... bo kora jest pomarszczona ...zawsze pozostają w sercu wspomnienia ... a to już coś .... puki miłość nas otacza... to i łatwiej się umiera ...

Pięknie ! , ale osobiście nie przepadam za takimi puentami, chociaż życiowymi.
Pozdrawiam :)

Cóż za zbieg okoliczności, właśnie czytałam niedawno wiersz u Lidii w którym wspominała drzewo poznania i drzewo krzyża. Napisałam tam, że często nasze cierpienia, niepokoje przesłaniają fakt, iż drzewo krzyża jest jednocześnie drzewem życia. A u Ciebie odkrywam drzewo życia które wiąże się z przemijaniem i radzeniem sobie ze smutkiem. Gdzieś często zbiegają się nasze myśli i spotykają, choć pewne przeżycia zawsze pozostaną indywidualne i nie do końca przekazywalne. Bardzo dobra proza poetycka Agatko.
Pozdrawiam ciepło :)

Cykl życia tego drzewa to taka metafora życia ludzkiego. Wszystkie te sęki po odłamanych gałęziach to wszystkie nasze przygody (miłe i te mniej), które już były i w ich miejscu pozostało wspomnienie (to miejsce na drzewie to tak jakby wspomnienie tych chwil). Jeśli chodzi o owoce też tak to odbieram. Również jako takie symbole naszej dawnej witalności, spełniania się, marzeń... Moment cyklu życia, w którym teraz znajduje się drzewo jest tym momentem człowieczej starości, kiedy przeżyliśmy już nasze życie, więc stojąc tutaj, w tym miejscu wspominamy i przyglądamy się temu, co było. Moment, kiedy drewno w jesienny wieczór zapłonie w kominku jest tym momentem przejścia ze świata, w którym żyjemy obecnie do tego drugiego. Taki moment, w którym znajdziemy się po drugiej stronie. Ale zabłyśniemy wtedy jako gwiazda na niebie i pokażemy, że byliśmy. I zostaną po nas wspomnienia. Tak ja osobiście odbieram ten wiersz, swoją drogą bardzo ładny i warty przeczytania.
Gwiazdki lecą, a ja serdecznie pozdrawiam!

Najbardziej długowieczne ze wszystkich drzew na świecie są podobno sosny.
https://www.focus.pl/artykul/najstarsze-drzewo-na-swiecie
Natomiast drzewa owocowe nie mają zbyt długiego żywota. Z nimi jest trochę, jak z ludźmi - dopóki mogą wydają owoce, a potem umierają. A im szlachetniejsze tym bardziej ich szkoda. Gdzieś tu na portalu publikowałam "historię pewnej gruszy".
Piękny i smutny ten wiersz o przemijaniu.
Pozdrawiam i miło Cię znów widzieć :)

Taki cykl życia, a ładnie to opisałaś, i smutnuśko. Pozdrawiam

Bo losem drzewa spłonąć w popiele
oddać swe życie w żar i siłę ognia

Bo losem ognia jest płonąć co sił
i w popiół obracać wszystko
by w chwilę potem zniknąć

I oto ziarno w ziemię pada
i puszcza listki słabe i delikatne
do słońca gałązkę za gałązką wypuszcza
i pień w grubość obrasta
i korona się puszy
a po latach
drzewem się stało i
daje schronienie zwierzętom drobnym
i owoce rodzi lecz czas już i na drzewo

Bo losem popiołu jest w ziemię wniknąć
by drzewom dać moc z której zrodzą ogień
by koło życia się zamknęło

Ciekawa parafraza ludzkiego życia

Pozdrawiam :)

:(