Pamiętacie to zielone drzewo za moim oknem?
Dziś
odbiło się bezradnie o szybę,
opadły z sił jego liście,
poddając się
jesiennej aurze mojego serca.

Szare ściany szpitala
jakoś tak przybrały na szarości.
Teraz za to muzykalne,
odbijają donośnym echem
dźwięk moich powłóczących nóg.

Przytulne dotąd łóżko
ni stąd ni zowąd stało się zwyczajnym meblem,
a infantylna pościel zupełnie wyblakła,
tracąc swoją moc.
I tylko poduszka jakoś tak mocniej mnie objęła.
Noc zlała się z dniem.
Powieki przesiąkły snem.

Korytarze jakoś tak się wydłużyły
jakby chciały zachęcić mnie do snucia się po nich bez celu.

Widziałam białego motyla,
w myślach zgładziłam go jak muchę.

W mrocznym szpitalu,
w najzwyczajniejszym w świecie łóżku,
pod wyblakłą pościelą,
z widokiem na bezradne drzewo,
pisząca wiersze by odwrócić uwagę od białego motyla
pacjentka szpitala psychiatrycznego
ja.