- Witam oskarżoną, przyznam że z niecierpliwością czekałem na ponowne spotkanie. Pani M. szanując zarówno pani czas, jak i własny, przejdę od razu do meritum sprawy. Moje kolejne pytanie brzmi :
W jaki sposób można ustalić granice, lub jakiekolwiek wytyczne, by określić w miarę precyzyjnie, czy znajdujemy się w stanie miłości, czy jeszcze nie, czy może już nie?

- Hmm… Trudne pytanie. Nie odpowiem precyzyjnie, ponieważ granice mojego uczucia są niezwykle płynne. Miłość, powiedzmy to morze, fale zaś są zależne od wiatru, tak więc każdy człowiek jest morzem w nieskończoności miłości, kiedy na powierzchni panuje bezwietrzna pogoda, czujemy błogość, spokój, spełnienie. Uczucie wypełnia nas po brzegi. W momencie, kiedy zrywa się wiatr, odczuwamy niepokój, dziwne przeczucie strachu, podejrzliwość. Staramy się odnaleźć jego źródło, by przywrócić równowagę, jeśli się uda – jeszcze jestem. Kiedy zapanuje burza i sztorm, powtarza się, zaczynam zmieniać się w przyzwyczajenie. Ludzie wówczas przyjmują wobec mnie postawę roszczeniową. Żądają natychmiastowego powrotu do stanu pierwotnego, zazwyczaj nie czyniąc już nic z dobrej woli, by mnie pielęgnować. Nie stawiają w nadziei na lepsze - latarni, wtrącają mnie w kłótnie i żale. Wówczas znacząco słabnę, z latami zanikam. Ludzie znajdujący się w tym stanie, nazywają mnie rozczarowaniem.

- Z czego pani jest najbardziej dumna, istniejąc w podstawowej formie? – Sędzia podrapał się po głowie.

-Przede wszystkim z tego, że jestem w każdym człowieku, będę do jego śmierci. Nieistotne, czy to forma miłości rodzicielskiej, przyjacielskiej, partnerskiej, do Boga, czy fauny i flory. Najsilniejsza jestem wówczas, kiedy człowiek potrafi okazywać miłość w wielorakich odcieniach.

- Jak rozumiem, przypisuje sobie pani też nieśmiertelność?

- To oczywiste. Jestem, byłam, będę. Nigdy nie zniknę, nie ma potężniejszego uczucia, które motywuje tak silnie jak ja. Scalam ludzkość, naprowadzając na właściwą drogę. Kiedy napełniam duszę, staję się potężnym spoiwem, bezwarunkowym odruchem. Raz wpojona, pozostaję do śmierci w ludzkim organizmie – dumna z siebie pani M. wytrajkotała.

- W takim razie, co pani powie na temat wojny, niezbyt jasno widzę miłość na polu walki…

- Zapewniam, że i tam jestem. Każdy żołnierz jest człowiekiem, który zostawia swoją rodzinę, przyjaciół w miłości i z miłości do ojczyzny, musi bronić słabszych. Panie Sędzio, czy jeśli ktoś nieproszony wtargnie do pana domu, nie stara się pan w pierwszym odruchu chronić tych, których kocha? Mimo paraliżującego strachu o własne życie? Wroga, który zionie śmiercią nie można przytulić… W tym nadzwyczajnym stanie, którego przyznam szczerze, nie jestem racjonalnie sobie wytłumaczyć – jakim jest wojna – to właśnie ja dodaję sił i odwagi, by przetrwać piekło izolacji.

- Kiedy jest z siebie pani naprawdę dumna? – Sędzia uśmiechnął się lekko.

- Zawsze. Szczególnie kiedy uda mi się przetrwać w związkach ludzi do śmierci. Zdarzyły się przypadki, kiedy pary z pięćdziesięcioletnim i większym stażem pożycia małżeńskiego, trwały wspólnie we mnie do momentu przejścia do niebios. Jedno po drugim w niedługim czasie. Kiedy rodzic wychowuje dziecko w ten sposób, że na swoje późne lata otrzymuje w zamian troskę i czułą opiekę, opartą na mnie właśnie. Kiedy ktoś w imię miłości do ludzi, naraża się by ocalić nieznane sobie istnienie… Panie Sędzio, uprzedzam, że zabraknie nam czasu, bym mogła przytoczyć tutaj wszystkie przykłady, kiedy roznosi mnie duma… - Pani M. zakończyła wywód, przeszywając Sędziego maślanym wzrokiem.

- Przyznam, że skłaniam się do tego, by wypowiadała się pani bardziej zwięźle. Nurtuje mnie jednak jeszcze jeden fakt, który przeczytałem w aktach. Mianowicie, dlaczego z nadmiaru pani uczucia, co jest udowodnione medycznie, popularnie mówiąc, potrafi „pęknąć serce”? Przyzna pani, że to niezwykle obciążające? – Sędzia tym razem zapytał rozczarowany.

- Wysoki Sądzie, zaprzeczam. Niemniej to szczególne przypadki, kiedy zawiążę się w parze ludzi, którzy w sposób wyjątkowy do siebie pasują mentalnie, duchowo, emocjonalnie, światopoglądowo. Wówczas staję się tak silna jak korzenie olbrzymiego drzewa. Jeśli pierwsza śmierć, niezależna ode mnie rozerwie uścisk, drugie z tęsknoty, traumy i żalu, a przede wszystkim z braku odnalezienia sensu istnienia może narazić swoje serce na niebezpieczeństwo. Hormony stresu są tak silne, że powodują obkurczenie naczyń krwionośnych serca, a jeśli organizm produkuje ich w krótkim czasie zbyt wiele stan jest wielce podobny do zawału. Niezwykle niebezpieczny dla zdrowia. Adrenalina więc potrafi zabić. Powtarzam zatem, to nie miłość zabija, a skutki niezależne od niej samej – pani M. stanowczo odrzekła.

- Muszę przyznać pani rację, w tej sytuacji to strach przed samotnością powoduje szkody dla zdrowia, czasami niestety nawet śmierć. Zatem oddalam od pani ten zarzut. Przyszedł czas na kolejne pytanie, skąd bierze się pani źródło? – zapytał zaciekawiony Sędzia.

- Moim źródłem jest dobro, zatem w zależności od światopoglądu, dla jednych będę siłą boską, dla innych energią kosmiczną, kolejni nazwą mnie bezwarunkowym odruchem ludzkim. Szczerze mówiąc, najważniejsze dla mnie jest samo istnienie, każdy o mnie wie.

- Na dzisiaj kończymy przesłuchanie. Muszę przemyśleć kilka aspektów. Tak więc do kolejnej rozprawy pani M. – Sędzia ciężko westchnął. – Termin wyznaczam na jutro.