Bo „ę” to mistrz szeptu – nic nie mówi, a tyle znaczy; wystarczy pociągnąć „e” za ucho, a już brzmi jak tajemnica z ogonkiem! Dzięki za ciepłe słowo.

Prawda, ironia losu – piosenka o nauce polskiego, a brzmi jak pokaz antyjęzykowy; a „rozumię” i „umię” to jak werbel z waty – niby gra, ale bez sensu i rytmu; szkoda, że niektórym ogonek w słowie przeszkadza, jakby ciążył zamiast niósł.

Zgadzam się w pełni – bez „ę” riposta jak szpilka bez ostrza, coś tam ukłuje, ale nie z klasą; to właśnie ogonek robi różnicę między ciosem a finezją.

Dzięki. Bo rzeczywiście – z „ę, ą bułki z szynką” został już tylko chleb z przeceny i byle jakie „mówie, pisze”; a przecież to właśnie ogonki trzymały fason języka – dopóki je mamy, nie wszystko stracone.

Ha ha ha...😂W podobnym tonie odkłaniam się z pisanym ogonkiem 😂 Teraz wybacz proszę idę oglądać mecz piłki nożnej...😃⚽

Zdecydowanie – „ę” i „ą” to czysta fonetyczna arystokracja: noszą ogonki jak ordery, a my w codziennym biegu traktujemy je jak chłopów pańszczyźnianych; warto im oddać należny szacunek – w końcu z klasą się pisze i z ogonkiem się mówi. Pozdrawiam dystyngowanie.

Dokładnie! „Ę” to jak nutka w językowej partyturze – bez niej melodia się sypie, a taniec zamienia w gramatyczne potknięcie; niech więc „ę” gra dalej, bo bez niej ani zatańczysz, ani zaśpiewasz z klasą.

:-)

Tak, może rzeczywiście „się” to tylko pretekst, by dotknąć tej naszej polskiej czułości do niedopowiedzeń, do ukrytej emocji między wersami;. Mini eseik? Czemu nie – niech żyje nowa forma, zwłaszcza jeśli pozwala mówić o tym, o czym na głos czasem nie wypada, a w poezji – wypada wszystko, byle szczerze i z duszą i z sensem.

Zgadza się – „ę” na końcu to jak elegancka klamra: zamyka z wdziękiem i zostawia język w lekkim uśmiechu; pozdrawiam z ogonkiem aprobaty.

Tak jest – „ę” to językowy przydech przed działaniem, jakby samo słowo zbierało siły do spełnienia; pozdrawiam z zamiarem dalszego rozważania ogonków.

Dobrze, że komentarz spierdzielił, bo wyszedł drugi – jeszcze lepszy, jakby z nutką absurdu i zadumy w tonacji dur; orkiestra na pogrzeb to klasa – niech grają żywo, żeby cisza się nie rozpanoszyła za wcześnie; pozdrawiam z uśmiechem i ukłonem dla tych niebieskich migdałów.

Tak, i wróciło z nosowym akcentem, beretem i croissantem pod pachą – teraz „ę” i „ą” snobują się na paryski szyk w każdej końcówce.

Dziękuję – bo czasem to, co najmniejsze, ma największy ogon znaczeń; cieszę się, że ta tapeta z „ę” też przyciągnęła wzrok z klasą.

I całe szczęście, bo bez „ą” i „ę” poezja byłaby jak dowcip bez pointy – coś mówi, ale nie smakuje; żarcik trafiony, ogonkowo pozdrawiam.

Dokładnie – „ę” to taka szczypta fonetycznej soli, niby mała, a bez niej zdanie mdłe jak zupa z kranu; kto nie docenia „ę”, ten pewnie też soli dopiero, gdy już zimne.

Masz rację – nos lepiej pasuje do „ę”, bo to przecież jego rewir, a kos może tylko zza krzaka podśpiewywać; ale wpadać można pod kosę, a nie pod nosę; dziękuję za uśmiech i pozwolenie na grzeczne słowne psoty.

Otóż to – bez „ę” przyszłość w języku byłaby jak obietnica bez pokrycia, same „będ... cośtam” bez duszy; „ę” daje słowom zamiar, kierunek i nadzieję – taka mała litera, a jakby klucz do jutra; pozdrawiam z wiarą, że „zrobię” naprawdę znaczy więcej niż „może kiedyś”.

Dziękuję za hojną ocenę – aż „ąę” z wrażenia; a to ironiczne „ę – ą” rzeczywiście brzmiało jak kod dla wtajemniczonych z dystansem i ogonkiem; serdeczności ślę i niech końcówka tygodnia odpocznie także razem z Tobą.

Bo „ę” to jak perła wśród samogłosek – niby mała, a od razu zdanie świeci; odwzajemniam serdeczność z eleganckim ogonkiem.

Bo „ę” to teraźniejszość z ogonkiem niepokoju – mówi: „działaj teraz”, choć wszyscy woleliby przeczekać; pozdrawiam z pulsującym "terazem".

I całe szczęście, bo bez „ę” byłaby tylko mi-ta, a to już nie pachnie tak samo; pozdrawiam aromatycznie.

A więc za "izką" – śladem szeptu, tam gdzie język mówi mniej, by znaczyć więcej; pozdrawiam równie serdecznie, z ogonkiem uśmiechu.

Wnikliwie i celnie – rzeczywiście, „ę” to więcej niż nosowa samogłoska, to swoisty półszept ukrytej treści, zawieszonej między słowem a milczeniem. Cieszę się, że ta subtelność zagrała także w Tobie – pozdrawiam z wdzięcznością i uchem nastawionym na niedopowiedzenia.

6/5

ps. z tego wszystkiego jeszcze 1 aspekt przeoczyliśmy, na który zwróciłem uwagę: "gdy prawię lewiznę" miało dać odkrycie, że na samym końcu jest maleńki, a decydujący dla całości błędzik; "prawie milczy" i chyba właśnie to "zmotywowało" mnie akurat tutaj Ci Kolego aż tak nieładnie nawypisywać; pamiętasz bełkot pod moim niedawno - właśnie z takich zagrań podświadomości szatańskiej udaje się poróżnić nawet silne charaktery - wtedy ja tego nie "przemilczałem" i w ten sposób można było chociaż być obustronnie (teoretycznie) na wszystko przygotowany.. 🧐

Ps. do Izka1: proszę podać choć jeden przykład, kiedy prosiłem kogoś do mnie nie wchodzić na z powodu jego konstruktywnej krytyki - wiersze są oznaczone na niebiesko nie dla zabawy. Ps. Osobiście powiem, że jest pani żałosną osobą która posługuje się (żeby drugiemu zaszkodzić) śmierdzącą demagogią. Fuj! 🙄

do S. i do Izka1: najmocniej Cię przepraszam, że napisałem Ci, co myślę - zapomniałem, że tu prawda kopana jest buciorami.. ps. zobacz, jak niewiele trzeba było, by teraźniejszość złączyć z płynącą od serca (za całkiem coś innego - spod jej wiersza..) odbicia lustrzanego nienawiść. Jak spojrzeć na mój wyjściowy komentarz w porównaniu, ile Ty mi razy już to i owo u mnie też pisałeś to właściwie niewiele w nim jest obiektywizmu, co wyraźnie jest zaznaczone wyrażeniem: "osobiście jestem nastawiony do domniemanego cyklu zdań mocno asekuracyjnie".. Jeśli jednak ktoś tylko czeka na to, żeby przy najbliższej okazji wylać na drugiego nagle (przygotowaną od tygodni) nieracjonalny ciąg obelg - które domniemanego delikwenta osobiście przecież potrafią aż tak dotknąć. Ludzi pokroju Izki1 nie rozumiem, a że specjalnie "wybrała" sobie miejsce, gdzie miała możliwość nas poróżnić świadczy o części zawistnego charakteru. Po co to wszystko? Była przekonana, że podwinę ogon i schowam się do swojej dziury, czyli tam, skąd przyszedłem. Wystarczyło ale przecież mnie o to poprosić. 🙄

do "Izka1"
Odebrałem komentarz "Groschka" jako przejaw ironicznej uszczypliwości, który wprawdzie balansuje na granicy nieprzychylnej krytyką i jawnej obelgi, ale jeszcze jej nie przekracza. Mam z Nim swoją relację, która jest na tyle śmiała, że może się tak do mnie zwracać. Zdaję sobie sprawę, że mój mini-cykl jest z pogranicza "udziwnienia" i na tyle specyficzny, by tego typu komentarze przyjmować na przysłowiową klatę.
Lubię, gdy słowo wywołuje reakcję, nawet jeśli czasem jest to tylko podniesiona brew.

Wiesz co Groschek, tym razem to mocno przesadzileś. Każdy ma prawo pisać o tym , co chce, dopóki kogos nie obrazi -:wolność słowa A Ty, uważam , tym razem obraziłeś swoimi slowami wypowiadając słowa Japończyka. Spójrz na swoją poezję, tam pasują te słowa Twojego Japończyka. Ja, jak mi coś się nie podoba, to nie podchodzę, tak jak na przykład pod Twoją poezję, która ty sam uważasz za rewolucyjna, a jak ktoś Cię krytykuje, to prosisz, żeby nie komentować Twoich utworów. Jestem zbulwersowana Twoją wypowiedzią i Twoją niekonsekwencją. Oczekuję, że przeprosisz stureckiego

W dużej części masz rację – Biblia szuka sensu, nie pretekstu, a „dziura w całym” to już raczej sport narodowy; Kolargol milczy, bo wie, że mądrość czasem przychodzi na palcach, a Japończyk? On by tylko skinął głową i zostawił nas w zen tej absurdu polskiej gadki.