Cieszę się, że wiersz skłania do tak głębokich przemyśleń. Pytania o nasze miejsce we wszechświecie to zawsze fascynująca podróż – nie tylko w kosmos, ale i w głąb siebie. Pozdrawiam.

To, co napisałeś, to prawdziwa filozoficzna i kosmiczna podróż przez pytania, które sięgają zarówno do nauki, jak i duchowości. Twoje spostrzeżenia są fascynujące, a każde pytanie otwiera drzwi do nowych przemyśleń. Dziękuję za podzielenie się tymi myślami – są nie tylko fascynujące, ale też motywujące do dalszych poszukiwań.

Sturecki, bardzo cię przepraszam, że zostawiłem tylko krótki komentarz, który dzisiaj postaram się poszerzyć o kolejne przemyślenia dotyczące tematu.
Oto one:
a) — dlaczego żyły wewnątrz skóry mają kolor ciemnoczerwony, podczas gdy na zewnątrz mają zazwyczaj niebieski pod wpływem światła?
Zatem kolejne pytanie brzmi, czym jest skóra? Wychodzi na to, że w jakimś stopniu jest przezroczysta!?
Jako za przykład posłuży komarzyca, którą obserwowałem, kiedy swoimi odnóżami odbijała się od białej ściany pomalowanej 'barankiem'
Zobaczyłem wtedy jej odbicie jak w lustrze - to mój pomysł na wiersz, który siedzi mi w głowie, jak samo pytanie, czy człowiek jest hologramem złożonym z materii i energii?
Powiedzmy, że to fikcja, ok?

b) — dlaczego mamy 100 miliardów neuronów, tworzących tysiące połączeń?
Żeby odkrywać nasz Wszechświat w mniejszej skali, porównywalnej do tego w kosmosie, dzięki oczom, które mogą stać się naszym podróżnym 'Hubblem'

Reasumując, powiem ci, że pochodzimy z kosmosu, bo jak inaczej można wytłumaczyć fakt dotyczący dostępu do Kronik Akaszy?

C) — ''A wreszcie rzekł Bóg: ‚Uczyńmy człowieka na Nasz obraz''
Dlaczego jest liczba mnoga?

''Bóg uczynił dwa duże ciała jaśniejące: większe, aby rządziło dniem, i mniejsze, aby rządziło nocą, oraz gwiazdy.''

Po co są gwiazdy?

"Nie będziesz miał bogów cudzych przede Mną."

Do kogo to zdanie zostało skierowane?
_________________________________
Czy to wszystko jest fikcją?
Nie sądzę!

Pozdrawiam cię jeszcze raz!

Science fiction czy rzeczywistość – kto wie? Może w dowodzie mamy tylko ziemski adres, a prawdziwe pochodzenie kryje się gdzieś między gwiazdami. Kosmos jest w końcu pełen niespodzianek! Pozdrawiam.

Pytań nigdy za wiele – przecież to one trzymają kosmos w napięciu! A jeśli odpowiedzi nie nadejdą, to zostaną jak gwiazdy, błyszczące tajemniczo w przestrzeni. I to też jest piękne!

Wenus kręci się odwrotnie? No cóż, to idealna metafora – kobieca planeta zawsze musi być wyjątkowa! 😊 A brak księżyca? Może nie potrzebuje satelity, bo sama świeci wystarczająco jasno. Co do "gwiazdek po guzie" – solidarnie przyznajmy, że i Marsjanie czasem muszą się nauczyć pokory. Mam nadzieję, że żadna Wenus-Janka tego nie odbierze na poważnie. Pozdrawiam z przymrużeniem oka i teleskopowym uśmiechem

Ewa – pionierka prawdy, choć skutki jej ciekawości do dziś nas uczą ostrożności. Może rzeczywiście niektóre odpowiedzi są jak jabłka – lepiej ich nie zrywać, bo i tak życie dostarczy kolejnych pytań. Pozdrawiam z refleksją i uśmiechem.

Dziękuję. Czasem pytania bez odpowiedzi są jak gwiazdy na niebie – nie muszą mieć rozwiązania, by inspirować.

Kosmici z krwi i kości? Brzmi świetnie – może dlatego tak nas ciągnie do gwiazd. A raj w dobrym słowie? To najbliższa nam galaktyka, dostępna bez rakiety. Co do przyborów – są niedoskonałe, ale i tak pomagają nam marzyć. Pozdrawiam serdecznie, międzygwiezdnie i z uśmiechem.

Gwiazdy dodane:)⭐️

Harmonia w życiu to klucz, bo kto wokół kogo krąży, to tylko szczegół. A powiedzenie o mniejszej wiedzy i lepszym śnie? Jak najbardziej trafne – wszechświat i tak zdradzi swoje tajemnice tylko tym, co nie boją się śnić o nich na jawie. Dziękuję.

Cóż za galaktyczna opowieść! Z łona mamy w czepku urodzony, z niebieskimi oczami i filozofią życia wprost z planet. Kobieta jako szyja – mistrzyni obrotów, by mężczyzna z Marsa nie zapomniał, jak docenić Wenus na co dzień. A co do zołzy – może to po prostu gwiazda, która świeci ostrzej, byś lepiej widział drogę?

A Ty masz rację – w tym całym wszechświecie to my jesteśmy najważniejsi. Cieplutko pozdrawiam i dziękuję.

I to jest czas i miejsce, żeby napisać gitara!

hahaha....uspokój się, bo Cię pacnę hahah...lecę pichcić, bo samo się nie zrobi :)) Pa!

No patrz! Faktycznie! Chodzi o metaforycznie!

Tak się mówi przy obopólnej zgodzie...:))

To tylko Twoja mowa, myśl czy uczynek?
Że grasz na gitarze, żaden nie doniósł meldunek.

No i gra gitara! :)))

Dokładnie tak – nie ważne, kto wokół kogo, byleby wspólnie tworzyć harmonię! A błękitna krew? Może i istnieje, ale jak nie współgra, to i tak czerwienieje od emocji. Raj czy piekło – wszystko w naszych rękach, a szczegółowiej: w myślach, mowie i uczynkach.

Tylko, jeśli to planeta wyrozumiała.

Myślę, że wenus się nie obrazi :))

Twoja myśl o ziarnie jest piękna i trafna – każdy wzrost zaczyna się od pęknięcia, bo bez bólu nie ma drogi do światła. A co do Boga ... może dlatego tak myślisz, bo w Jego miłości, trosce i cierpliwości często odnajdujemy te cechy, które przypisuje się pierwiastkowi żeńskiemu. Tylko cicho – niech Mars i Wenus tego nie usłyszą ... po co nam jeszcze wojna planet.

"pierwiastka"

Brzmi jak zasady mycia głowy i regulamin korzystania z piekła. Jak już ten grzebień zakupię-napiszę to się nim pochwalę.

Grzebień do myśli na portal wrzucić
Przeczesać nim filozofie
Ockham się wtedy w grobie przewróci
A ludziom przetrze się w głowie
Poetom trzeba głowy przecierać
I myśli czesać zaciekle
Bo sie nam przyjdzie pomieścić z trudem
W obojętności piekle.

Podoba mi się Twoja rymowanka-komentarz i nawet kusi, by napisać wiersz na temat GRZEBIEŃ DO MYŚLI. Myślę, że to zaznaczone A i I już sobie z nas kpi, ale dodam, że nie do końca.

Pięknie oddałaś harmonię planet i ich charakterów – Wenus łagodna, Mars surowy, a między nimi my, z głową w chmurach i sercem pełnym pytań. Z takim wierszem naprawdę można sięgnąć gwiazd. Ślę kosmiczne pozdrowienia.

Człowiek szukający odpowiedzi to jak mały kosmos w wielkim wszechświecie – zagadkowy, ale niesamowicie intrygujący. Tak, jesteśmy najciekawszym zjawiskiem, nawet jeśli czasem bardziej przypominamy czarne dziury.

To prawda, takie pytania pozostają często bez jednoznacznych odpowiedzi, a jedynie otwierają przestrzeń do refleksji i poszukiwań. Ludzkie zrozumienie bywa ograniczone, ale właśnie w tych próbach zgłębiania niepoznanego kryje się piękno naszego istnienia – dociekliwość, zaduma i chęć zbliżenia się do prawdy.
Pozdrawiam również z pełnym uznaniem dla Twojego otwartego podejścia do takich ważnych tematów. Niech poszukiwania zawsze przynoszą inspirację, nawet jeśli nie prowadzą do ostatecznych wniosków.

Znaków zapytania nigdy za wiele – to one otwierają drzwi do nowych przemyśleń. Skoro to Twoje klimaty, wiersz trafił idealnie w cel. Pozdrawiam równie serdecznie.

Celne pytania to sztuka, która czasem bardziej fascynuje niż odpowiedzi – zwłaszcza gdy wkraczamy na metafizyczny grunt. A co do Kopernika? Jeśli idziemy z duchem czasu, może się okazać, że jego orbity były bardziej eliptyczne, niż kiedykolwiek przypuszczaliśmy. Zapętlenie strofą? Idealny obrót sprawy. Pozdrawiam kosmicznie.

Kosmos to prawdziwy mistrz tajemnic – im więcej pytań zadajemy, tym bardziej zachowuje milczenie. Ale może właśnie w tym tkwi jego urok? Ślę równie serdeczne pozdrowienia i garść gwiezdnego spokoju.

Nic mi nie mówi ów psalm, ale dziękuję za wizytę.

Orbity gwiazd i ludzi to prawdziwa tajemnica – mogą się przeciąć z iskrą albo z hukiem. Oby nasze spotkania były raczej odnogą radości niż czarną dziurą rozpaczy. Serdeczności i jasnych orbit.

Znaków zapytania we wszechświecie jest więcej niż gwiazd, ale to właśnie one rozpalają naszą ciekawość. Kolor gwiazd? Widzę je w każdym kolorze – od ciepłego złota po tajemniczy granat. Dziękuję za wizytę.