Kłaniam się rewolucji kobiet
Czapką głęboko do ziemi.
Każdemu kłaniam się nisko
W słusznej wszechgender sprawie:
Trans, cis, les - głównie klękam,
Ale przed homo, tak prawie.

Oto nie czapką w ukłonie
Z pomponem różowym, szlafmycą
Lecz czarnym beretem filcowym,
Z pręcikiem i błyskawicą.
A kolor beretu przy ziemi to kolor
Brunatno jest szary, tak
Jak u towarzysza Feliksa i
Jak komendanta Guevary.

Prochom się jeszcze nie kłaniam,
Gdyż czekam wciąż męczennika.
Rewolucja jak wąż się nie spieszy
I wolno swe dzieci połyka.

Choć karki do ziemi gniecione
Przez karła i miękiszona,
Wyleziem spod płetwy Kaczora
Jako wyleźliśmy z łona.

Zetrzemy w proch stare mosty,
Postawim czerwone świątynie,
By Przedwieczny dał wieczną aborcję
Tak świętej Marcie, jak Klementynie.

Niech czyn wasz będzie tak prosty,
Jak fallus wzniesiony z honorem.
Niech lipiec będzie augustem
A październik zaś termidorem.

W gardło szampana więc lejąc,
A benzynę w koktajl radziecki,
Niniejszym dziaders kreśli te słowa,
Nie broniewski, lecz postsowiecki.