czarno-niebieska to jest historia
na skrzydle ważki pisana wiatrem
odwiecznie młoda choć staromodna
sztuka w podgórskim grana teatrze

gdzie duch powietrza wyszczerza zęby
język ze śliny wdechem wysusza
próbując lecieć upada głębiej
gdzie oczu zieleń bólem przymruża

na sztukę której opadły skrzydła
i twarz ujrzała odbitą w stawie
niebiesko-czarna to jest historia
krótki epizod w ciszy bez brawa


bisu nie będzie

pochłania mnie piekło istnienia
wśród rzeczy i spraw nie-potrzebnych
wyczuwam jak kolor się zmienia
z błękitu na płótna z tłem czarnym

przeraża mnie chwila nieznośna
z oczami jak wielkie lampiony
co rozświetlają samotność

duszy przewrażliwionej
mrzonkami o bycie w przestrzeni
tak czystej jak pierwsze spojrzenie
na świat który dawał nadzieje

na proste swobodne istnienie
wśród rzeczy i spraw upragnionych

marzeniem od lat niespełnionym
o akcie co daje odwagę
wolności dzikiej szalonej
jak konie co pędzą z wiatrem
z grzywą rozwianą jak skrzydła

wyczuwam śmieszność w teatrze
zamykam duszy mamidła

. fantasmagorie .