Pośród błękitu tak pustki pełnego
Patrzę w horyzont szukając mej drogi
Poprzez mielizny i wicher mi wrogi
Zrozumieć próbuję siebie samego

Wiatr łapię w żagle swojej desperacji
Dłońmi ster chwytam z ciemnej samotności
Kompas wskazuje pragnienie miłości
Walczę z falami straszliwych tentacji

Rozwijam mapę swoich dobrych chęci
I kurs ustalam na czynienie dobra
Modlitwę krótką kieruję do Boga
Zobojętnienia bym uniknął klęski

Na niebie gwiazdy tych, co już odeszli
Mówią, co było, jest i co nadejdzie
Wskazują drogę gdy jestem w rozterce
Na swego świata już samej krawędzi

Żegluję wśród skał potencjalnych błędów
Przez archipelag straconych okazji
Gęstą, fałszywą mgłę ludzkich iluzji
Marzeń i pragnień rozrzuconych strzępów

Twarz mą owiewa bryza niepewności
Gdy wciąż dopływam do wyspy bezludnej
Kotwicę strachu podnieść coraz trudniej
By wciąż wypływać w rejsy codzienności