O ja, mocny, i bardzo smutny wiersz! Temat naprawdę rewelacyjny. Mówi się, że trzeba się szanować, i jeżeli ktoś nie jest wobec nas szczery, nie traktuje nas poważnie, zdradza, wyśmiewa, to trzeba się z taką osobą pożegnać i szukać szczęścia gdzieś indziej. Inna sprawa, gdy z jedną osobą łączy nas nie tylko jakieś uczucie (ciężko mówić o prawdziwej miłości w okolicznościach wyżej przedstawionych), tylko jeszcze jakieś chociażby zobowiązania, dzieci, ogrom wspomnień, przyzwyczajenia i tak dalej. W Twoim wierszu ona chciała poszaleć, poszukać czegoś innego, poznać inne smaki, odciąć się, ALE zostawiając sobie otwartą furtkę w razie niepowodzenia. Ostatnia strofa o tym mówi, i to w dość okrutny sposób, zwłaszcza gdy ten mąż czeka wiernie w domu z otwartymi ramionami, bo jest gotowy na ratowanie tego związku. To smutne, naprawdę, ale jakże często zdarza się to w prawdziwym świecie. Jestem pod wrażeniem autentyczności przelanej do tego wiersza. Brawo!