Transporter zbliżał się do celu. Wewnątrz pojazdu panował półmrok. Każdy z nasz ostatni raz sprawdził ekwipunek i broń. Do skoku dzieliły już tylko sekundy.

- Panowie... Odezwał się Harry. Zapomniałem Wam powiedzieć, ale jest z nami moja dziewczyna, Angelika.

W drużynie zapanowało ogólne poruszenie.

- Jak to Angelika? Jakim cudem??? Dopytywał się Spike.

- Nie mówiłem wam, bo jesteście przesądni. Zalogowała się w ostatniej chwili. Poinformował Harry.

Na suficie zapaliła się zielona lampka.

- Nie ma czasu! Zakładamy hełmy! Wrzasnąłem do kolegów.

- Chciała tylko popatrzeć. Nie będzie przeszkadzać. Harry tłumaczył się jak głupi.

- Niech trzyma się z tyłu nas. Może przeżyje! Zakończyłem spór i nasze hełmy rozświetliły się oczami.
- Skaczemy na mój sygnał 3...2...1 Teraz!

Po chwili cztery postacie z gracją opadły na teren teatru wojennego.

******

- Harry do cholery. Nadałem przez mikrofon. Mam snajpera na 15 stej. Już trzy razy mnie zfragował. Rusz tyłek i zajmij się nim.

- Zaraz tam będę! Nadał Harry. Za ile masz zrzut pieszczocha?

- Tytan wyląduje za 30 sekund. Rzuciłem do mikrofonu. - Co z Angeliką?

- Chwila! Przerwał Harry. - ... Już! Droga wolna. Skręciłem kark snajperowi haha.

" Your Titan will be ready in 6 seconds" - rozległ się głos w pokoju.

- Angelika bezpieczna. Jak ją ostatnim razem widziałem taranowała jakiegoś mecha hi. Harry był wyraźnie dumny.

- Titan fall! Krzyknąłem do ekranu.

Wtedy poczułem muśnięcie na twarzy i aksamitny głos przy moim uchu.

- Nie siedź za długo, Skarbie...

- No wiesz, misja ratowania świata. Odparłem podekscytowany.

- Wariat! Ale mój... Uśmiechnęła się.