Stare dobre "niegdyś", choć pamiętam niedokładnie, smak srebrnego medalu i wiśnie pod blokiem pachniały tak ładnie. Gdy Poświęcenie na miarę moich sił podrzucało swoje owoce. Krótkie ale pracowite dni i owite twardym snem pod kołdrą noce. Potem wydawało się, dane długodystansowo szczęście, stu metrowe teraz, no bo nie od razu, ale jakie wdzięczne! Lubisz wracać do tego obrazu, gdy się smucisz: na widok wygranej trener mój skakał niemal pod sam sufit!... Łzy ze szczęścia, mamina duma, pokazywanie dyplomów, oglądanie zdjęć z zawodów... Potem złamany palec. A potem nadzieja i pora na dalsze pływanie...

Potem jakieś złe przeczucia... Potem potwierdzenie... Nowym chlorem i kamieniem wybrukowane nowe czasy... Nieśmigany basen, prawie jak więzienie... Nie znam tych ludzi, chociaż oni z jednej klasy. Start, rytmiczne ruchy, nawrót i od nowa, kołowrotek, znowu nie wyduszę z siebie słowa... Potem długi samotny ranek, popołudnie, trening i przystanek.

I tak kołem się toczy moje "życie", nie ożywia go już start w zawodach, a obrzydza, deszcz, łzy , basen - wszystko mnie zalewa, miały być wiwaty, dekoracje, a jest więcej po ulicach spacerów, pytania czy coś jeszcze znaczę... Wołania o pomoc w eter, do róż na Staszica, do przechodniów, ale głuche...
A potem pustka. Przyszła i zajrzała mi w oczy. A potem wszystko zalała. Nie było zlituj. Było: córeczko odezwij się do mnie!

Ponury pokój, przemijają kolejne godziny.

A wystarczyło przyjść.
Wystarczyło w odpowiednim momencie z basenu wyjść.
Sił wystarczyło na ostatnie baseny.
Nie wystarczyło na powstrzymanie bezsilności...