Dzisiaj była paskudna noc. Przyszedł do mnie Maciek, bo miał koszmary. W sumie to się nie dziwię, bo jemu przypadła najcięższa faza życia z ojcem pijakiem. Opowiedziałam mu nieprawdopodobnie naiwną bajkę, przytuliłam i zasnęliśmy. Sypiam dosyć lekko, każdy szelest potrafi mnie wybudzić. Nagle czuję dziwne ciepło. Cholera! Maciek podczas snu zsiusiał się do łóżka. Kiedy coś mocniej przeżywa, to zaraz odbija się to jego psychice. Obudziłam go delikatnie, bez rabanu. Zdjęłam mokrą piżamkę, okryłam go kocem i posadziłam na fotelu. Zmieniłam pościel, rozłożyłam cztery grube, kąpielowe ręczniki, żeby nie przesiąkało mi znowu prześcieradło.

Pogłaskałam go po głowie i ponownie ululałam. Zasypiając mruknął: "kocham cię mamo".

Nie mogłam już zasnąć. Miałam prawdziwy mętlik w głowie. Teraz dopiero widzę jak ogromną traumę zgotowałam dzieciom, przez to, że na czas nie podjęłam rozsądnej decyzji. Robertowi i tak nic nie było w stanie pomóc, zbyt szczelnie wsiąkał w pijackie towarzystwo, a ja od dawna nie byłam kobietą, którą szanował. Ostatnie trzy lata z nim - to była totalna walka o przetrwanie. Wynosił z domu co się dało, sprzedawał, pił i od czasu do czasu wracał. Stracił pracę, co niby jeszcze bardziej go zniechęciło do walki o rodzinę i siebie. A tak naprawdę, on chyba nie spodziewał się takiej dorosłości, zabawa w rodzinę to karkołomne akrobacje do wyzbycia się własnego egoizmu. Powoli dla dzieci rezygnujesz ze wszystkiego, spokoju, zdrowia, itd. Ciągle coś się dzieje, nawet wtedy, kiedy pragniesz chociażby godziny ciszy i spokoju.

Pamiętam wrześniowe popołudnie, kiedy to w skromnej białej sukience, patrząc na niego jak na największy cud i dar, recytowałam z pełnym przekonaniem przysięgę małżeńską. Za nami pół kościoła świadków, że zobowiązaliśmy się być ze sobą na dobre i na złe, tworząc nierozerwalny węzeł sakramentu. Patrząc na obraz Jezusa, nie mogłam uwierzyć, że właśnie mnie spotkało takie szczęście. To była prawdziwa magia. Samo wesele już mniej, bo sporo wujków dało sobie nieźle w palnik, i jak to w każdej rodzinie, były krótkie spięcia.

*

Lubię soboty. Wtedy jest mniej kłótni z dzieciakami o naukę. Mogę z nimi porozmawiać i dać im odrobinę energii. Nie zauważyłam u nich szczególnej tęsknoty za Robertem. Raczej określiłabym to jako ulgę. Większy komfort psychiczny, zwłaszcza dla Zosi, która przezywała jego przesiadywanie na osiedlowym murku z innymi pijaczkami, a dzieciaki z klasy dawały jej odczuć, że jest z patologicznej rodzinny, koleżanki sukcesywnie odstawiały ją w kąt. Zresztą, o ile z którąś była bliżej związana emocjonalnie w grę wchodziły tylko domowe odwiedziny w ich domach. Nasz dom był osadzony na minie. Zawsze mógł wrócić wypity i niezadowolony Robert.

Wszystkie płaszczyzny zarówno mojego życia jak i dzieci były zdominowane przez jego nałóg, ciągnął nas ze sobą na dno. Wiele razy wbrew sobie i ostatnich resztek wstydu musiałam pożyczać pieniądze od sąsiadek na chleb. Nauczyłam się zawsze jakieś drobne sprytnie ukrywać, żeby nie przepił wszystkiego, np. w bucie. Jakie to było absurdalne. A jednocześnie konieczne, by przetrwać…

*

Zaparzyłam sobie kawę, Maciek jeszcze śpi. Janek też. Słyszę jak Zosia w swoim pokoju trzaska drzwiczkami szafki, pewnie znowu jest zdenerwowana, bo nie ma się w co ubrać. Po chwili przysiadła się do mnie.
Jest taka smutna... Nie ma w niej tej iskry nastolatki, buntu, szaleństwa. Patrzę na nią jak na zoraną życiem kobietę, taką samą jak ja.

- Mamo, dlaczego jesteś taka smutna? – zapytała znienacka.

- E tam… Zamyśliłam się tylko – skłamałam.

- Maciek znowu się posikał? Słyszałam jak w nocy chodziłaś…

-Tak, to pewnie przez tę wizytę na cmentarzu. – Próbowałam się tłumaczyć, a ciężar winy dociskał mnie coraz silniej.

- Wiesz, ja nigdy, przenigdy nie wyjdę za mąż! - Stanowczo się zarzekała. Jaka ona jest jeszcze naiwna – pomyślałam.

- Dlaczego Zosiu? To, że ja tak, a nie inaczej wybrałam, nie znaczy, że i twoje życie będzie tak wyglądało. Jesteś mądrą dziewczyną. – Starałam się dodać jej otuchy.

- A ty? Dlaczego wybrałaś ojca? – Zosia z wyrzutem zapytała.

- Mogłabym ci odpowiedzieć, że jak dorośniesz to zrozumiesz, ale nie chcę. Traktuję cię poważnie. Ludzie pod wpływem różnych zdarzeń w życiu po prostu się zmieniają. Kiedy masz naście lat i zakochujesz się ogromną miłością, przecież nie masz pojęcia jak ty się zmienisz przez dekadę, a co dopiero drugi człowiek, który wywodzi się tak naprawdę z nieznanej ci rodziny. Wiesz jak wyglądają spotkania w narzeczeństwie, wszystkie kanty się prostuje… Widzisz, co chcesz widzieć. Pokazujesz, co chcesz pokazać. Małżeństwo wszystko weryfikuje, a do tego ciągle dochodzą różne niezależne od ciebie zrządzenia losu, czasami same złe. Tak jak to spotkało mnie i tatę. Kiedy się poznaliśmy miałam siedemnaście lat i pstro w głowie, nie słuchałam rodziców, wydawało mi się, że znam życie wystarczająco dobrze. Dzisiaj widzę, wiem, że to był bardzo idealistyczny świat, całkowicie oderwany od realnej egzystencji… A tam…- Przerwałam, bo już czułam dogłębny smutek.
– Lepiej zrób sobie kanapkę, jesteś taka chuda!

- Jak ty to wszystko wytrzymałaś, mamo? – zapytała wzruszona.

- Zosiu, tak samo jak wy…

*

To był przełomowy moment w moim życiu. Moje oczy, czy chciałam, czy nie ,widziały w końcu całokształt własnego tchórzostwa. To nie było jedynie cierpienie psychiczne i fizycznie, tym ubabrałam na zawsze i swoje dzieci. Dobrze, że mogę płakać. Kiedyś, gdy uzbieram rzekę łez, odkupię czas dzieciaków, by nauczyć je, że są naprawdę wartościowymi ludźmi, a choroba ojca, była chorobą śmiertelną.

Ci co nie chcą mieć szansy na lepsze dni i nadziei, już nigdy więcej nie będą mieli wstępu do mojego życia.
Zaczynam nowy rozdział. Rozdział, pt. „lepsze jutro”. Kropka.