Około trzeciej nad ranem, wyrwało mnie głośne pukanie do drzwi. Na wpół przytomna zbliżyłam się do nich. Spojrzałam przez wizjer. Po mundurach rozpoznałam Służby Dostarczania Marzeń, w skrócie SDM.
Krzyknęłam przez drzwi – To pomyłka! I obróciłam się na pięcie, i wróciłam do ciepłej pościeli. Pukanie do drzwi zamiast ucichnąć, nasiliło się.

-Otwierać! Natychmiast! – dotarł do mnie rozkazujący głos.

Pospiesznie narzuciłam szlafrok i, wciąż jeszcze zaspana, ostrożnie uchyliłam drzwi. Przede mną stało dwóch rosłych esdemowców, między nimi zaś kompletnie obcy facet.

- Nadgarstek lewy, musimy przyłożyć czytnik, że dostarczono… - zakomunikował ten ociupinkę wyższy urzędnik. Stałam nieruchomo. Nie potrafiłam z siebie wydusić słowa…

- Ja nie przyjmuję tego marzenia! – zaprotestowałam. Zerknęłam na faceta w środku, był na pewno zniesmaczony moim zachowaniem. Przez sekundę zaglądał mi w oczy. Moją twarz oblał rumieniec.

- Jednostka odrębna Mayumi, radzę milczeć, dopóki mam cierpliwość. Było dekadę temu zgłaszane marzenie do Departamentu Uzupełniana Egzystencji? Było. Jest pieczęć z DNA, jest. Nie dyskutować, przyjąć natychmiast marzenie. Realizować od zaraz program wdrożenia adaptacji nowej rzeczywistości – stanowczym tonem, klepał swoje formułki urzędnik, sztywny jakby połknął kij.

- Odmawiam! – Wiedziałam, że podejmuję ogromne ryzyko, może nawet natychmiastowego przewiezienia do Zagrody Pracy. Tam, zapewniam, nikt nie chce trafić. Do tego nie pamiętam, o czym marzyłam dawno, dawno temu. Dzisiaj, owszem, wiem doskonale, czego potrzebuję…

- Nie ma żadnych procedur na wypadek odmowy, bo odmowa jest zabroniona. Radzę nie zabierać nam więcej cennego czasu. Za trzy dni ktoś z esdeemów sprawdzi stan marzenia. Zrobimy szczegółowy wywiad. Nasz czas tutaj dobiega końca. – Kończąc, niższy facet wepchnął moje zapomniane marzenie, czyli obcego mężczyznę, do środka.

Tak oto zaczął się mój najdziwniejszy poranek…

Przez chwilę staliśmy w malutkim przedpokoju nieruchomo. Miałam kompletną pustkę w głowie.

- Juma…- przedstawił się i podał mi ciepłą dłoń. Moje były lodowate i lekko wilgotne, zawsze tak jest, kiedy jestem strasznie spięta.

– Może mnie zaprosisz do pokoju? – zapytał.

- Oczywiście, proszę. – Wskazałam wejście na wprost.

Generalnie, do teraz, dosyć sprawnie radziłam sobie w niekomfortowych sytuacjach, ta jednak przebiła wszystkie. Była tak irracjonalna, że po prostu zapętliłam się.

Mężczyzna usiadł na dębowym krześle. Nie miał ze sobą nic. Żadnej walizki czy podręcznego bagażu. Przeciągnął powoli ręką po ciemnych włosach, ujarzmiając opadające kosmyki na czoło. Ja tymczasem pomyślałam o tym, że jestem w szlafroku, mam poczochrane włosy i napuchnięte oczy. Genialnie! Nie marzyłam nawet o pierwszy spotkaniu w takich okolicznościach. I to zapewne cholerna pomyłka! – Pomyślałam.

- Chciałbym od razu wyjaśnić, czego oczekuję, bo nie znoszę niedomówień. – Spojrzał na mnie pewnie. – Skoro tak nas dobrano, to musimy wspólnie funkcjonować. Szanuję swój czas i życie, proponuję darować sobie wszelkie konwenanse. Za długo na mnie czekałaś, żeby bawić się w podchody. A ja, znam cię, chyba, bardzo dobrze… - Westchnął ciężko.

Stałam zdziwiona. Moje myśli kotłowały się jak rozczapierzone chmury. Za wszelką cenę próbowałam sobie przypomnieć moje marzenie. Czego mogłam sobie życzyć od faceta? Jaki miał być? Miły, opiekuńczy, czy może zimnym draniem? Co sekundę miałam kolejną myśl, bałam się sama siebie. Byłam wtedy taka nieobliczalna, może wymyśliłam marzenie po winku, a wówczas mam niezłą korbę… A może miałam dołek i marzyłam o wiecznym pocieszycielu? Nie zapytam go wprost, jaki ma charakter!

- Mam nadzieję, że nie będziesz tak stać do ósmej rano? – rzucił z uśmiechem – Jestem zmęczony, chodźmy spać. Liczę na to, że nie chrapiesz? – rzucił lekko.

- Chyba sobie żartujesz? – Poczułam falę piekielnego ciepła na twarzy. Tymczasem Juma zdjął koszulkę, przewiesił ją przez oparcie krzesła, potem rozpiął pasek, zdjął spodnie, skarpety…

Czułam się niekomfortowo. Właśnie mam dzielić łóżko z nieznajomym. Znowu wyciągnął do mnie rękę. Podałam swoją, zaciśniętą w pięść.

- Nie bój się. Naprawdę chce mi się spać – mruknął.

Położyłam się. On obok mnie, odwrócił się plecami i ledwo słyszalnie szepnął – przytul się, wiem, że lubisz. Dobranoc.
Jeszcze nigdy dotychczas nie leżałam tak sztywna we własnym łóżku. Mętlik w głowie stawał się coraz większy.

Jedyne, co mnie pocieszało, to przeczucie, że powinnam być przy nim bezpieczna…