Zainspirowałaś mnie do kolejnego wierszyka. Bo ja nie uważam wcale pokoju za wartość najwyższą. Na razie umieszczam go tu, ale ponieważ uważam temat za ważny - jutro go powtórzę, jako "wiersz dnia:

Nie-bycie

Chociaż przeżyłem w pokoju życie
I chociaż walczyć nie pragnę wcale,
- Czy jest wartością wojny nie-bycie? -
Gdy ktoś mnie pyta, mówię - Tak, ale...

Pokój (przynajmniej ja tak to czuję)
Jest bardzo łatwy do utrzymania:
Wystarczy, gdy ktoś zaatakuje,
Pokornie spełniać jego żądania.

Chyba zawdzięczam to swoim genom,
Lecz tak to widzę. Wiem, jako Polak,
Że za nie-bycie wojny być ceną
Mogą zabory, może niewola.

Coś przed przemocą we mnie się wzdraga,
A w polityce polskiej się duszę,
Ale, gdy chwila tego wymaga,
Stanę do walki, choć już nie nuszę.

Nie marzy mi się dziś konflikt zbrojny,
Lecz, kiedy słyszę tę zgraję całą,
Co mówi: "Oby nie było wojny!"
Poprawiam: "Oby być nie musiało!"

Też tego się obawiam. I myślę, że w odróżnieniu od pierwszej Wiosny Ludów, teraz będą świętować wiosnę ludy skośnookie i ciemnoskóre...