Drugi wiersz opublikuję dopiero jutro. Dziś jest on tylko odpowiedzią na "antywojenny" komentarz.
Jednak odpowiem Ci wyprzedzająco ( bo mniemam, że skoro go już dziś przeczytałeś to jutro mnie nie odwiedzisz): Nie gwarantuję, że taktyka całkowitego zaniechania oporu pozwoli nam przeżyć. Mówię tylko, że skoro nie będziemy walczyć - pokój zostanie utrzymany. Doprowadziłem swoim rozumowaniem do absurdu po to, by pokazać, że "nie-bycie" wojny nie może zostać uznane za najwyższą wartość. Dla pokoju można sporo poświęcić, jednak poświęcanie absolutnie wszystkiego nie ma sensu.
Właśnie dlatego napisałem ten drugi wierszyk, że razi mnie robienie z pokoju wartości najwyższej. Też w zasadzie jestem pacyfistą. Jednak, kiedy ktoś mówi, że najważniejszy jest pokój - pytam "Pokój, ale jaki?" , bo uważam, postawę "Pokój za wszelką cenę" za głupią kapitulację.

Zainspirowałaś mnie do kolejnego wierszyka. Bo ja nie uważam wcale pokoju za wartość najwyższą. Na razie umieszczam go tu, ale ponieważ uważam temat za ważny - jutro go powtórzę, jako "wiersz dnia:

Nie-bycie

Chociaż przeżyłem w pokoju życie
I chociaż walczyć nie pragnę wcale,
- Czy jest wartością wojny nie-bycie? -
Gdy ktoś mnie pyta, mówię - Tak, ale...

Pokój (przynajmniej ja tak to czuję)
Jest bardzo łatwy do utrzymania:
Wystarczy, gdy ktoś zaatakuje,
Pokornie spełniać jego żądania.

Chyba zawdzięczam to swoim genom,
Lecz tak to widzę. Wiem, jako Polak,
Że za nie-bycie wojny być ceną
Mogą zabory, może niewola.

Coś przed przemocą we mnie się wzdraga,
A w polityce polskiej się duszę,
Ale, gdy chwila tego wymaga,
Stanę do walki, choć już nie nuszę.

Nie marzy mi się dziś konflikt zbrojny,
Lecz, kiedy słyszę tę zgraję całą,
Co mówi: "Oby nie było wojny!"
Poprawiam: "Oby być nie musiało!"

Też tego się obawiam. I myślę, że w odróżnieniu od pierwszej Wiosny Ludów, teraz będą świętować wiosnę ludy skośnookie i ciemnoskóre...