Twoje Wiersze - NA WŁASNY RACHUNEK

Ocena wiersza

Wiersz został oceniony

9 razy

Treść

Warsztat

Zaloguj się, aby móc dodać ocenę wiersza.

Komentarze

Kolor wiersza: zielony

Zaloguj się, aby móc dodać komentarz.

hibiskus

pół godziny temu

Witaj,

jak zwykle nieco filozofii...
Parę zdań w stylu rozważań...

I to dla mnie jest sens pisania, a zatem i komentowania...

Pozdrawiam majowo 6/5.

LydiaDel

dwie godziny temu

Zaczynam od końca - "bez sensu? – a może nie …".
To ma sens. Nie jesteś od nikogo zależny, nie tylo materialnie, ale także psychicznie. Ale to oznacza tez dużą odpowiedzialność. Zanim wydamy , policzmy, ile mamy zobowiązań. Kiedyś się tego bardzo lękałam, tej wolności i odpowiedzialności, teraz inaczej nie potrafiłabym żyć. Więc musiałam dojrzeć, tak jak Ty dojrzałeś do tego wiersza. 6/5 Serdeczności

Waldi1

cztery godziny temu

ja spoglądam zawsze na czas … by nigdy się nie spóźniać …lubię mieć drobne w kieszeni i grubsze w portfelu ...dlatego … że karta może nie zadziałać … bo system padnie więc płacę gotówką … i nie ma zaskoczenia … nie zalegam z płatnościami … to ma w życiu sens … ponieważ nie zostawiam bliskim problemów ...dobrze żyć na własny rachunek i od innych nie być zależnym ...po co kłaniać się w pas ..bo złotówkę potrzebujesz ...więc sięgasz do kieszeni i masz ….to jest piękne … czyli wolność i swoboda … a jak ktoś potrzebuje wsparcia to grosik dasz na chleb i jakiś pasztecik ...bobrze że bez cienia wątpliwości i to ma w życiu zawsze sens … pozdrawiam serdecznie … widzisz ile piękna jest w Twoim wierszu ...czyli szkła życia ...

sturecki

trzy godziny temu

Piękna, szczera i mądra refleksja – bo właśnie o to chodzi w „szkle życia”: widzieć jasno, nie mącić sobie widoku zadłużeniem duszy ani portfela. Twoje podejście to życiowa poezja praktyczności – gdzie wolność zaczyna się od niezależności, a kończy na prostym geście pomocy. Dziękuję Ci za ten prawdziwy komentarz – jak garść drobnych, które naprawdę mają wartość.

Marek Żak

ponad pięć godzin temu

Dla mnie to raczej oczekiwania, którym nie chce się, czy nie można sprostać. Bywa ze strony rodziców, nauczycieli, szefów, czy dziewczyn, z którymi po paru spotkaniach okazuje się, że jednak nie jest po drodze. To taka moja refleksja, bo po przemyśleniach doszedłem do wniosku, że niespłaconych ważnych zobowiązań jednak po sobie nie zostawiłem.
Pozdrawiam

sturecki

ponad pięć godzin temu

To dobrze, że nie zostawiłeś długów – życie i tak wystawia nam rachunki z odsetkami od cudzych oczekiwań.
Dzięki.

Elżbieta

ponad pięć godzin temu

Życie na własny rachunek jest dowodem dojrzałości, bo to też świadomość, ponoszonych kosztów swoich wyborów i decyzji, rzecz jasna nie chodzi tu tylko o rozliczenia finansowe, chociaż i one mamą swoje uzadnienie. Sami ponosimy odpowiedzialność jaki sens nadajemu swojemu życiu, ale nasza niezależność nigdy nie jest całkowita, zobowiązuje nas przyzwoitość i moralność do określenia
jej granic.
Podoba mi się ten wiersz:)
Pozdrawiam serdecznie, Stanisławie:))⭐

sturecki

ponad pięć godzin temu

A mnie podoba się, że przyzwoitość tak pięknie brzmi w teorii – szkoda tylko, że w praktyce często błąka się bez mapy i kompasu.
Pozdrawiam i dziękuję.

Krystek

ponad pięć godzin temu

Uważam , że każde nasze działanie
ma wpływ na nasze życie.
Ślę moc serdeczności:)

sturecki

ponad pięć godzin temu

Oczywiście, nawet stanie w miejscu to też ruch – tylko w kierunku zastoju.
Pozdrawiam.

niezgodna54

ponad pięć godzin temu

...czasem dopada nas coś w rodzaju 'musienia' się wyłuszczyć, takie 'samochciejstwo' i tak właśnie odbieram ten nieco melancholijny przekaz

Stefi:))

sturecki

ponad pięć godzin temu

Dokładnie – to wewnętrzne „musienie”, które nie prosi o pozwolenie, tylko nagle każe mówić, pisać, tłumaczyć się światu i sobie; melancholia w tym bywa jak cień – nie groźna, ale potrzebna, by światło słów nabrało głębi.

andrew

dziesięc godzin temu

Nawet miłe życie jest na własny rachunek. Nawet dziecko tak żyje.
To chyba dobrze...

Pozdrawiam serdecznie
Miłego dnia

sturecki

ponad pięć godzin temu

Tak, to dobrze ... bo nawet miłe życie bez odpowiedzialności byłoby tylko słodką iluzją; a dziecko, choć nieświadomie, też płaci własną cenę za dorastanie. I może właśnie w tym tkwi godność istnienia, że wszystko, co nasze, jest naprawdę nasze.

Groschek^(*)

dziesięc godzin temu

sprawdzony, oceniony ale nie jestem tutaj całkiem przekonany, co chcesz właściwie nam tym wierszykiem powiedzieć - trzeba dodać, iż ja szukam często czegoś nad tym, co jest uwidocznione - czyż prześladują go kiedyś pożyczone, a do dzisiaj nie oddane pieniądze od przyjaciela? osobiście kiedyś pożyczyłem (byłemu) koledze 5 tyś. na % i zwrot po 4 miesiącach - chciałem pomóc, bo właśnie wtedy przyjechał do Niemiec z rodziną.. - oddałby z pewnością, gdyby nie automaty (jednoręki bandyta itp.) no cóż..

sturecki

dziesięc godzin temu

Takie „niewypowiedziane długi” często zostają z nami najdłużej – i nie chodzi tylko o pieniądze, ale o zaufanie, które przegrywa się w kasynie.
A o czym jest ten wiersz? Sam nie wiem, ja tylko miałem ochotę tak go napisać.

Odyseusz62

dziesięc godzin temu

Na pewno nie!
Pozdrawiam Cię.

sturecki

ponad pięć godzin temu

To dobrze, żeś się powstrzymał, świat już i tak pełen jest niepotrzebnego lamentu, choć nie mam pojęcia w jakim tonie zamierzałeś napisać.

Odyseusz62

ponad pięć godzin temu

Chciałem po tym komentarzu napisać całą elegię
ale napiszę tylko...
... dziękuję że jesteś.

sturecki

ponad pięć godzin temu

To prawda, poezja nie odkrywa prawdy wprost, ale oświetla ją z boku, tam gdzie logika już nie sięga; to nasz szept w kierunku sensu, który choć ukryty, domaga się, by go szukać z odwagą i sercem.

Odyseusz62

ponad pięć godzin temu

Sens istnienia jak i istota czasoprzestrzeni w którą nas wrzucono jest przed nami ukryta ale nie zwalnia to nas od szukania prawdy a poezja może być w tym bardzo pomocna.
Pozdrawiam.

sturecki

dziesięc godzin temu

Nie, ale co? A jednak … czas nie pyta o zgodę. Ale póki trwa, mamy szansę go wypełniać – słowem, gestem, obecnością. I to jest nasz sprytny rewanż na złodzieju.