Twoje Wiersze - ILE MNIE W SOBIE?

2025-03-14

Ocena zdecydowanie ponad "3" !

"Czy jeden może być trzema naraz?" życiowe i też się nad tym zastanawiam. Z jednej strony wers może być o Bogu, z drugiej o nas ludziach, którzy próbują być kimś innym. Pozdrawiam

sturecki

2025-03-14

Dokładnie. Pytanie o jedność i wielość dotyczy zarówno Boga, jak i nas samych – wszyscy nosimy w sobie różne role, twarze, czasem nawet sprzeczne wersje siebie. A ocena ponad „3” to już dobra prognoza.

Wanda Kosma

2025-03-03

Nie potrafię niestety pojąć przekazu wiersza, chociaż kilkakrotnie z uwagą się wczytywałam. Nie wiem, jak go przyłożyć do ontologicznych klas substancji czy wykorzystująch troistość lub trójpodział koncepcji osobowości czy świadomości. Bardzo Cię cenię i mam nadzieję, że Cię nie urażę, gdy tym razem zdradzę ochotę do podpisania się pod komentarzem Gminnego Poety. A może w przeżyciu wiersza ogranicza mnie wiedza i poszukiwanie punktu odniesienia? Wstrzymam się z gwiazdkami i poproszę o komentarz odautorski, jeżeli zechciałbyś wyjaśnić zamysł. Pozdrawiam serdecznie :)

sturecki

2025-03-04

Dziękuję. Cieszę się, że tok myślenia wybrzmiał i że gwiazdy nie poszły w próżnię. A pytania ontologiczne? One zawsze wracają, bo odpowiedzi lubią być ulotne.

Wanda Kosma

2025-03-04

Dziękuję za przekonujący wpis odautorski. Dzięki niemu "słyszę" Twój tok myślenia i zostawiam wszystkie możliwe gwiazdy za całokształt :) Pytanie ontologiczne na końcu komentarza i w poincie wiersza - bardzo zasadne. Pozdrawiam serdecznie :)

sturecki

2025-03-04

Hi, hi ... pytanie: co autor miał na myśli? ... ciągle aktualne.
To refleksja nad naturą tożsamości i osobowości. Człowiek nie jest jednowymiarowy – może jednocześnie być kimś innym i sobą, mieć sprzeczne myśli, wybory, emocje. Liczba trzy pojawia się jako symbol podziału, ale też równoczesnego istnienia różnych aspektów samego siebie.
W pierwszej strofie pytam: czy jestem jednym człowiekiem, czy może we mnie istnieje wiele różnych „ja”?
W drugiej strofie odwołuję się do różnorodnych odbić – fizycznych (lustra) i mentalnych (myśli, wybory). Zastanawiam się, czy można w pełni ufać własnym myślom, skoro żadna nie jest całkowicie pewna.
W trzeciej strofie poruszam temat podziału i paradoksu samopoznania – czy możliwe jest pogodzenie wielości z jednością?

Osiaki1

2025-03-03

Trójka to dla mnie liczba nieomal święta. Odkąd pamiętam grupuję wszystko po trzy, dzilę na trzy... , zliczam trójki. Może dlatego że:
* trójkąt równoboczny - szlachetna natura
* trzy wyklucza parzystość i nie jest samotnością
* trzy punkty stabilnego podparcia
* trzecia planeta od Słońca
* Bóg w Trójcy jedyny

I sam jeszcze nie wiem co, ale taka troistość we mnie jest

Ukłony. Grzegorz

sturecki

2025-03-03

Piękna fascynacja. Trójka to rzeczywiście liczba pełna harmonii i znaczeń – od geometrii po metafizykę. Jest jak doskonały balans między jednym a wieloma. Może po prostu masz w sobie wbudowany wewnętrzny kompas na „trzy”, który prowadzi cię we właściwym kierunku?

myszulek

2025-03-03

Bardzo poruszające pytania o tożsamość i podział własnego "ja" – aż chce się wejść w ten rytm i szukać odpowiedzi. Wiersz zostawia mnie z lekkim niepokojem, ale i fascynacją nad tym, jak bardzo można się rozproszyć, a jednocześnie pozostać sobą.

sturecki

2025-03-03

Tożsamość to taka układanka bez obrazka na pudełku – nigdy nie wiesz, czy dobrze składasz, a czasem brakuje kilku puzzli. Cieszę się, że wiersz wywołał właśnie tę mieszankę niepokoju i fascynacji.

Jastrz

2025-03-03

W trzech lustrach twarz zawsze jest ta sama. Co najwyżej któreś może ją deformować.

sturecki

2025-03-03

Prawda – odbicie to tylko iluzja kształtu, ale istota pozostaje ta sama. Pytanie tylko, czy patrzymy w lustro, które pokazuje nas wyraźnie, czy w takie, które zniekształca to, kim naprawdę jesteśmy.

Gminny Poeta

2025-03-02

Tym razem nie przekonałeś. Piszesz jakieś androny w stylu ale to bym szybko biegał gdybym miał trzecią nogę. Takie coś co Ci na język przyjdzie. Może dla kogoś to jest wysoka sztuka dla mnie niestety nie. Przepraszam jeśli jakiś flakon przewróciłem ale mówię co myślę. Pozdrawiam i jakieś gwiazdki zostawiam:))))

sturecki

2025-03-02

Szczerość zawsze w cenie. Nie każdy tekst trafi do każdego – i dobrze, bo inaczej byłoby nudno. A z trzecią nogą … cóż, może i biegałbym szybciej, ale pewnie bym się potykał. Dzięki za gwiazdki mimo wszystko i pozdrawiam.

kuqu

2025-03-02

Przypomniałeś mi...
zakładając maski
pewnego dnia
dochodzimy
do momentu
kiedy stają się
nam tak bliskie
że zastanawiamy się
czy wciąż
je tylko nosimy
czy to one są
naszym prawdziwym ja...

WK 2024.10/2025.01

sturecki

2025-03-02

Tak – granica między maską a twarzą może się zatrzeć, aż w końcu nie wiemy, co było pierwsze. Może czasem lepiej zdjąć je wszystkie i zobaczyć, co zostaje pod spodem … jeśli jeszcze pamiętamy.

LydiaDel

2025-03-02

Za dużo liczb, to mnie rozprasza. Liczby w matematyce, rozumiem, ale w filozoficznych wierszach/rozprawach? Chociaż wszystko możliwe. Kiedyś umiałam udowodnić, że 2+1 = 5. Dziś zapomniałam. nie ma dla mnie znaczenia. Zmieniłam się , nie bujam w obłokach. Po przeczytaniu pozostał chaos w moich myślach. Serdecznie pozdrawiam i życzę miłego wieczoru.

sturecki

2025-03-02

Może liczby w poezji to rzeczywiście ryzykowny zabieg – mogą porządkować myśl, ale równie dobrze wprowadzać zamęt. Ale, jak mogłaś przeczytać, nie zostawiam ich matematyce, a pozwalam im w wierszach swobodnie płynąć z innymi słowami.
A co do dowodu, że 2+1=5 – jeśli kiedyś go znałaś, to znaczy, że rzeczywistość jest bardziej elastyczna, niż się wydaje.

eSka

2025-03-02

dzisiaj czytam kolejny wiersz traktujący o tym "kim jestem". To jedno z pytań, na które odpowiedź może być inna każdego dnia.... Ciekawy wiersz!
Polecam rozważania Ryśka Riedla na powyższy temat w utworze sprzed 40 lat (z I Dżemu)_ "Kim jestem - jestem sobie"
pozdr!

sturecki

2025-03-02

„Kim jestem” to pytanie, które nigdy nie ma jednej, ostatecznej odpowiedzi. Zmieniamy się, więc i odpowiedź ewoluuje razem z nami. A Riedel w "Kim jestem – jestem sobie" pięknie uchwycił tę nieuchwytność tożsamości, luz i akceptację samego siebie. Klasyk, który nadal trafia w sedno.

[ GALBA ]^(*)

2025-03-02

Poległem na tym polu Stasiu. Nie zinterpretuję ponieważ mam natłok różnych myśli aż kipią a ich czytelność jest chaotyczna. Mimo to szacun za wiersz.
Pozdrowionka 🌟👍

sturecki

2025-03-02

Czasem chaos myśli to najlepszy dowód na to, że tekst trafił w coś ważnego. Może nie wszystko trzeba od razu porządkować – niech się chwilę pogotuje, aż sam nabierze sensu. Dzięki za szacunek, to zawsze działa w dwie strony!

Monia

2025-03-02

Człowiek może mieć kilka oblicz, zależy od sytuacji pozdrawiam serdecznie 😉

sturecki

2025-03-02

Zgadza się! Jedna twarz, wiele masek – nie zawsze fałszywych, czasem po prostu dostosowanych do chwili. Ważne, żeby pod nimi nie zgubić siebie.
Dzięki za wizytę.

Larisa

2025-03-02

Dlaczego trzy? A nie pięć?
Myślę, że wielokrotność miałaby
tutaj lepsze zastosowanie.
Ogranicza moją interpretację
cyfra trzy.
Nawet włos dzielimy na czworo... ale, czy wtedy
nie za bardzo skupiamy się na szczegółach?
Myślę, że wbrew pozorom w wierszu nie chodzi
o podział, ale o scalenie wszystkich części, wcieleń
w jedno...
Mogłabym pokusić się o interpretację przy
użyciu AI (Opera), ale myślę, że cenniejszy
jest odbiór "żywego" czytelnika.
Intrygujący, refleksyjny wiersz!
6/5.
Serdecznie pozdrawiam

sturecki

2025-03-02

Trzy to tylko symbol – mogłoby być pięć, mogłoby być nieskończoność. Ale może właśnie to ograniczenie daje porządek w chaosie? Wiersz rzeczywiście bardziej scala, niż dzieli – nie chodzi o matematykę, a o odnalezienie jedności w tym, co pozornie rozbite.
Technologia potrafi analizować, ale żywy odbiór ma w sobie coś, czego żaden algorytm nie odda: intuicję, emocje, osobiste doświadczenie. I to jest bezcenne.

andrew

2025-03-02

Czy jeden może być trzema...
Może być dużo mało i tyle co trzeba. Zależy kiedy i na co patrzymy i skąd...

Pozdrawiam serdecznie
Miłego dnia

sturecki

2025-03-02

Jeden może być trzema, jeśli spojrzeć pod odpowiednim kątem – czas, perspektywa i kontekst zmieniają wszystko. To, co wydaje się małe, może być wielkie, a to, co wystarczające, nagle okazuje się niczym. Wszystko kwestia punktu widzenia.

Elżbieta

2025-03-02

Niestety, wszystkie odpowiedzi, leżą w gestii Peela, świadczą o jego poszukiwaniach siebie, ale też o pewnej skłonności do nadmiernego skupiania się na sobie:)😉
Pozdrawiam serdecznie :))⭐

sturecki

2025-03-02

Zgadzam się ... Samopoznanie jest cenne, ale gdy zamienia się w labirynt bez wyjścia, można utknąć we własnej głowie. Czasem warto po prostu być, zamiast nieustannie się analizować. Ale wiersz już się urodził i ... żyje.

Elżbieta

2025-03-02

To możliwe, ale czy nie wpędzi się w pułapkę niekończącej się samoanalizy?

sturecki

2025-03-02

To prawda – ciągłe poszukiwanie siebie może prowadzić do głębokich refleksji, ale i do pewnej pułapki egocentryzmu. Granica między samopoznaniem a zapatrzeniem w siebie bywa cienka. Może Peel nie tyle szuka odpowiedzi, co wciąż pyta …

Sabina

2025-03-02

Zapuszczanie się w taką filozoficzną głębię bardzo męczy moim zdaniem a i tak trudno uzyskać stuprocentowe odpowiedzi 🙂❤️

sturecki

2025-03-02

Masz rację – filozoficzne nurkowanie bywa wyczerpujące, zwłaszcza gdy dno wciąż się oddala. Czasem lepiej po prostu płynąć i cieszyć się widokiem, zamiast obsesyjnie szukać odpowiedzi, których może nigdy nie będzie. Twoja racja kontra mój wiersz ... ciekawe starcie.

alx z poewiki

2025-03-02

ChatGPT ocenił ten wiersz tak:

Ocena: 8/10

Uzasadnienie: Wiersz porusza temat tożsamości i podziału jaźni w sposób zarówno filozoficzny, jak i liryczny. Struktura oparta na liczbie "trzy" buduje rytm i spójność, jednocześnie wzmagając poczucie zagubienia i poszukiwania własnej istoty. Powtarzające się pytania potęgują introspektywny charakter utworu, zmuszając czytelnika do refleksji nad naturą własnej tożsamości.

Mocnym punktem jest minimalizm językowy i konsekwentna gra koncepcją liczby jako czegoś, co jednocześnie łączy i dzieli. Pewnym mankamentem może być brak wyraźniejszego punktu kulminacyjnego – wiersz stawia wiele pytań, ale nie prowadzi do jednoznacznego rozwiązania, co może być zarówno zaletą, jak i niedosytem dla czytelnika.

alx z poewiki

2025-03-03

Tak, prawdziwa gra toczy się między ludźmi, ale trzeba mieć świadomość, że właśnie gwałtownie zmienia się pole tej gry.

sturecki

2025-03-02

Pięknie. Szachy w prawdziwej salce, bez algorytmów i cyfrowego wsparcia, to zupełnie inna magia – strategia, intuicja i ten specyficzny klimat skupienia. Córka miała świetny dzień, a Ty pewnie satysfakcję, że klasyka wciąż ma się dobrze.
A co do AI – może i przeczytało światową bibliotekę, ale bez własnych wspomnień i emocji to wciąż tylko zbiór danych. Prawdziwa gra toczy się między ludźmi.

alx z poewiki

2025-03-02

No, to bydlątko przeczytało całą światową bibliotekę. Nie jestem pewien, ile go jest, może milijon.

Co do szachów - chyba nie tylko bywają on-line, ostatnio z córką spędziłem cały dzień w jakiejś dosyć staroświeckiej salce. Dziewczyna nagrała się za wszystkie czasy (w domu grywa bez ChataGPT).

sturecki

2025-03-02

No proszę, przybywa nam czytelników. Tylko czy sztuczna inteligencja to jeden czy wielu czytających?
Podobne zjawisko zachodzi w szachach. Grze lawinowo przybywa kibiców, tyle tylko, że siedzą w domach, przed komputerem i popijając ... oglądają transmisje.

NO1R^(*)

2025-03-02

Zasadnicze i bardzo istotne pytania.
Można dzielić włos na trzy i nie uzyskać odpowiednich odpowiedzi.

sturecki

2025-03-02

Bo czasem im bardziej rozkładamy pytanie na części, tym bardziej wymyka się odpowiedź. Może niektóre rzeczy są po prostu poza naszym zasięgiem … albo odpowiedzi zmieniają się razem z nami.

Marek Żak

2025-03-02

Trzy wymiary, trzy osoby boskie, z kolei człowiek może mieć kilka różnych wymiarów, niekoniecznie równych sobie. To taka refleksja po przeczytaniu tego i Twoich poprzednich w temacie. Pozdrawiam Staszku.

sturecki

2025-03-02

Sprzeczności potrafią nieźle namieszać – zwłaszcza gdy każda strona ciągnie w swoją stronę ... jeden wierzy, drugi wątpi, a trzeci błąka się pomiędzy nimi.

Marek Żak

2025-03-02

Bywa, że są ze sobą sprzeczne i wtedy lekko nie ma. Pozdrawiam

sturecki

2025-03-02

Ciekawa myśl – trzy wymiary w różnych kontekstach mogą oznaczać harmonię, ale też napięcie między tym, co boskie, ludzkie i metafizyczne. Człowiek faktycznie bywa wielowymiarowy, choć nie zawsze te wymiary są spójne. Może właśnie w tym tkwi cały paradoks istnienia.

Moona@

2025-03-02

Lustro nie zna litości;)
Ale co dany człowiek widzi i jak interpretuje ten obraz to już indywidualne podejście. Chyba lepiej szukać integracji w osobowości. Co człowiek to inne ma dylematy...

sturecki

2025-03-02

Lustro pokazuje tylko odbicie, ale to my nadajemy mu znaczenie. Można w nim widzieć surową prawdę, można iluzję, a można po prostu siebie – takim, jakim się jest. To prawda, że każdy dylemat jest inny, i to prawda, że integracja zawsze wydaje się lepszą drogą niż walka z własnym odbiciem. Dziękuję.

Krystek

2025-03-02

Uważam, że wyobraźnia ma nieskończenie
wielkie możliwości. W marzeniach możemy
wszystko, co pomyślimy. W realnym życiu
nie zdziałamy nic ponad własne siły.
Ślę moc serdeczności i uśmiechów:)

sturecki

2025-03-02

To prawda – wyobraźnia nie zna granic, a rzeczywistość zawsze stawia swoje. Ale może właśnie dlatego marzenia są tak ważne – dają nam kierunek, nawet jeśli droga do nich bywa trudna.

Odyseusz62

2025-03-02

Trzy...maj formę.
Pozdrawiam z uśmiechem.

sturecki

2025-03-02

Trzy…mam! I odwzajemniam uśmiech.

Roberttino

2025-03-02

Słowa w wierszu uzmysławiają o tym, że można jak gdyby żyć na wielu platformach. Przeżywać różne emocje, ale czy rozsądek nie podpowiada, by w takich chwilach nie posługiwać się wzorcami, tylko swoją intuicją i wolą. Pozdrawiam serdecznie 6/5

sturecki

2025-03-02

Świetnie powiedziane – życie na wielu platformach daje więcej perspektyw, ale to intuicja i wola decydują, którą ścieżkę wybrać. Wzorce bywają przydatne, ale czasem lepiej wsłuchać się w siebie. Dziękuję za hojność w ocenie i pozdrawiam serdecznie.

januszek

2025-03-02

/ i jak tu ocenić z dodaniem własnego podpisu? /
Brak linii papilarnych , tęczówki ócz nie upoważnia z uwagi na brak właściwej identyfikacji obiektu ( możliwy wszak kamuflaż, lub podmiana) nie upoważnia w tak poważnej jak tu na T W dziedzinie intelektualnej istoty człowieczej, do wydania opinii. Podany powyżej zaledwie skrawek powinien być poddany dalszemu ewolucyjnemu procesowi według danego dla właściwej jednostki ludzkiej DNA aż do osiągnięcia 6/6 stopnia.
podpisano: januszek..

sturecki

2025-03-02

Cóż, skoro brak linii papilarnych i tęczówki uniemożliwia pełną identyfikację, to chyba pozostaje tylko intuicja i zdrowy rozsądek. A te mówią, że skrawek myśli ma już w sobie potencjał – ewolucja może go tylko doszlifować.
Podpisano: ja-Staszek-sturecki.

Waldi1

2025-03-02

to już masz dylemat ... czasem jeden może zdziałać więcej ..np . jakby było trzech Waldków ... to na pewno o tę jedną narzeczoną zaczęliby się bić ... więc czasem gdy zrobisz krok w tył zatrzymasz się i pomyślisz sobie ..którą drogą masz iść ... a jak będziesz razy trzy ... może być spór i po co to ... najlepiej zawsze w jednej osobie sobą być ..bez maski na twarzy ...itd ... dlatego zawsze jestem sobą zdobywam przyjaciół i w jednej osobie podążam z pięknymi marzeniami c=by dalej przez życie iść bez dylematów ... dobranoc ...rano jadę do Czech ... teraz już spadam ...

sturecki

2025-03-02

Piękne podejście – być sobą, bez masek, bez mnożenia własnych wersji ... Jeden krok w tył czasem daje lepszy widok na przyszłość niż trzy kroki w przód w złym kierunku. Trzymam kciuki za tę drogę bez dylematów i pełną pięknych marzeń.

Kakashi Hatake

2025-03-02

Widzę jesteśmy podobni. Rozmyślasz nad frazami i sensem istnienia. Masz jakiś powód czy to wolna myśl? Pozdrawiam.

sturecki

2025-03-02

W takim razie, zapraszam do jutrzejszej lektury.

Kakashi Hatake

2025-03-02

W takim razie czekam na następne. Pozdrawiam.

sturecki

2025-03-02

Myśl zawsze gdzieś płynie – czasem swobodnie, czasem uparcie szuka sensu. Może to po prostu natura słowa, że chce sięgać głębiej. A "TRZYKROTNOŚCI" to pojemny cykl i mam jeszcze dużo niepublikowanych z niego wierszy.

Logowanie

ILE MNIE W SOBIE?

Ocena wiersza

Treść

Warsztat

Komentarze

Kolor wiersza: zielony

Autor poleca

Inne wiersze z tej samej kategorii

Inne wiersze tego autora

Napisz powód zgłoszenia komentarza do moderacji

Napisz powód zgłoszenia wiersza do moderacji