Konik Stefana

Hanka podlewa w swym ogródku róże,
A wtem przybiega konik na podwórze.
Bułany konik oko ma sokole,
Trzy białe nóżki i gwiazdkę na czole.

Patrzy się Hanka, to konik Stefana.
Gdzieżeś koniku podział swego pana?
Młodego pana z jasnymi włosami,
Co miesiąc temu, jak się żegnał z nami.

Żegnał się z nami, pośród broni szczęku,
W czerwonej czapeczce, z chorągiewką w ręku.
Ty to pamiętasz, koniku Stefana,
Ach gdzieżeś, gdzieżeś, podział swego pana?

Ale bułany smutnie zwiesił głowę,
Jakby zrozumiał, ową Hanki mowę,
Bił nogą w ziemię, jakby mówić żądał
I wciąż tęskliwie po sobie spoglądał.

Patrzy się Hanka, a on krwią zbroczony,
Zbroczone siodło i czaprak czerwony.
Tu już żałować wytrzymać nie może
I pocznie wołać: o Boże, mój Boże.

Więc żeś mi zabrał com najdroższe miała
I com najwięcej po Tobie kochała,
Więc i mnie zabierz w jasne progi swoje,
Bo się na ziemi dłużej nie ostoję.

I nie ostała się Hanka na ziemi,
Bóg ją połączył z aniołami swymi
I ze Stefanem, i teraz we dwoje
Za naszą Polskę modlą się oboje.