Oczywiście, o tym jest właśnie główna myśl wiersza. To historia życia człowieka na ziemi, które to życie nie ma dla świata żadnego sensu. A nawet więcej szkody niż pożytku z tego życia. Oczywiście że natura sobie poradzi. Są niby dwa obozy; jedni myślą, że ludzie nie mają wpływu na ziemię i żadnego ocieplenie klimatu i zanieczyszczenia nie ma i drudzy, którzy sądzą, że trzeba się spiąć i zacząć odwracać te zmiany, to wszystko zdołamy naprawić. Ja jestem w trzecim. Nie zdołamy, nie naprawimy i będziemy się musieli przystosować do tych zmian, co w dłuższej perspektywie się raczej nie uda. A biorąc pod uwagę tempo degradacji zasobów, to raczej nie jest jakiś długi czas. I nie, to nie jest pesymizm, tylko realizm w czystej postaci.
A nielubienie ludzi może wyjść człowiekowi na zdrowie, przynajmniej psychiczne :) Nie wszystkich da się lubić i nie wszyscy muszą lubić nas.

Nawet nie poniekąd, powiedziałabym. Oto cała historia ludzkości. Dziękuję i pozdrawiam.

Owszem, przesadzili z zaludnieniem i eksploatacją, Życie się jednak obroni. Pozdrawiam