Witaj Moniko, przede wszystkim cieszę się, że przyjęłaś propozycję i dołączyłam do grona Twoich przyjaciół :)
Mam wrażenie, że pierwsza strofa ostrzega przed natchnieniami prowadzącymi na manowce, przed euforią szczęścia, egzaltowanym smutkiem, zachłyśnięciem się... własnym ego, które zbyt nadymane potrafi bardzo zafałszować prawdę o sobie i o świecie, dawać złudne poczucie kontroli panowania nad wszystkim.
Druga strofa to jednocześnie
(r) ewolucja. Ujęła mnie ta myśl, może nie odkrywcza, ale wiersz nadaje jej nową świeżość :
"Z gruzu powstają perły liryki,
Snując pytania bez odpowiedzi,"
Rzeczywistość bez dekoracji, zadawanie prawidłowych pytań bywa aktem odwagi a nie spieszenie się z łatwymi odpowiedziami jest otwarciem się na rzeczywistość nieżyczeniową, ale taką jaką ona jest.
Wymarzone, bezbarwne tęcze przypominają mi dzieci które otrzymały kredki i posługując się wyobraźnią malują niby każde to samo, a jednak każde inaczej namaluje tę samą rzecz. No i piękna puenta, bo zamęt w duszach rozumiem jako coś pozytywnego, jako wiem że nic nie wiem, nie z ignorancji, lecz dlatego, że to co wiem uświadamia jak wiele jeszcze nie wiem. Ten zamęt to jak niepokój twórczy który zachęca do wychodzenia ze strefy komfortu.
Jestem ciekawa czy mój odczyt wiersza chociaż po części pokrywa się z Twoim twórczym zamysłem (?)

Serdecznie pozdrawiam :)