DANIE II: GŁÓWNE SKŁADNIKI ŚWIATA

Hummus –
humanitarny mus do wszystkiego.
Zmusza po połowie – zresztą do zgody.
Rozsmarowana utopia.

Imbir –
tylko im zależy na reklamie,
ale jak trzeba rozgrzać serce – reszta znika z przepisu.
Korzeń z duszą nie do znalezienia.

Jajecznica –
tylko ja i resztki po rozmowie.
Sadzone znaczenia na patelni ze śmiechu.

Kebab –
karmiący mit gościnności,
serwowany z plastikowym uśmiechem.
I z pytaniem: „sos łagodny czy cały świat?”

Leczo –
lecz o co chodziło?
Warzywa się zeszły – a sens się rozgotował.

Łazanki –
łagodna wersja zderzenia kultur.
Makaron i kapusta w małżeństwie z rozsądku –
niby polskie, ale bez paszportu.

Mięta –
mała próba świeżości
w zastygłej herbacie codzienności.
Aromat przeszłości – odparował.

Naleśnik –
pozornie pełny – zawija pustkę.
Słodkie alibi pustego wnętrza.

Ostryga –
z muszlą zamkniętą na cztery spusty.
Już nikt nie czeka na perłę – tylko na post.

Pizza –
liczba π podzielona na osiem.
Zniknęła – zanim zdążyłem sięgnąć po siebie.

Ryż po persku –
resztki z imperium
doprawione curry z instagrama.
A wszystko leży na talerzu z geografii.