Tradycja...

Zamiast prawdziwie istotnych, rozmowy na temat nieobecnych gości
przy których mdli jak po kutii w makówkach
wybrakowane jak karp bez ości
przez brak rodzinnych więzów, innych swędzą uszka.

Sianko spod obrusu krzyczy o chciwości
bonusowy talerz tłucze się z zażenowania
opłatek świadomy, że nie dzielą go z wdzięczności
lecz z samej chęci łamania.

Polika ze złości jak barszcz czerwone
przy uprzejmościach niestrawnych jak grzyby
sztucznych i zimnych jak ogień, który za tydzień zapłonie
gdy północ znów zakuje nas w dyby.

Sens tej celebry jak groch na ścianie
dla kapuścianych głów wciąż niepowtarzalny
kolędowanie
w końcu więc fałsz staje się słyszalny.

Nawet gwiazda nie spada już dla idei
a żeby ktoś opuścił stół
bo tylko żrą
i piją
pierdolą
i chuj.

Jedynie kielon szczęśliwy
on w ciągłym ruchu
posądzony jak żaden o głębię wnętrza
wśród pustych słów
on śmieje się w duchu
bo na rozkładzie jest jeszcze pasterka.