Dla jednych – synonim stabilizacji
dla drugich – zastoju.

Ci od pozytywnych skojarzeń
każdego ranka poprawiają ustawione na nim prywatne artefakty:
zdjęcia członków rodziny
autorskie pamiątki z wakacji last-minute na Rodos
albo z Rzymu
przywiezione i sprezentowane przez innych biurkowiczów.

Gdzieś obok kubek z kawą
przygotowywaną według jedynej właściwej receptury
uzupełniany i opróżniany z reguły o tej samej porze
zostawiający subtelny, okrągły, mokry ślad na śnieżnobiałej powierzchni
obiektu westchnień konsumenta.

W centrum – narzędzie pracy, które
czymkolwiek jest
stanowi najwyższy priorytet całego terytorium pokazu
zawsze zadbane, dopieszczone
w razie gdyby szef zechciał rzucić okiem
gdyż to, co ,,służbowe”
wymaga należytego szacunku.

Dodatkowe atuty cyklicznie uwydatnia czas:
w kwietniu – mini-koszyk wielkanocny
w marcu – bukiet żółtych tulipanów
w lutym – czerwonych róż
w styczniu – kadzidło, złoto, mirra
dość…
kreatywność kalendarza nie zna granic.

Oni jednak czasu nie liczą
ze szczęścia
lub z zasady o strategicznym niepatrzeniu
powtarzanej za każdym razem ku przestrodze
po spojrzeniu na ścianę
odzwierciedlającą najśmielsze marzenia senne wszystkich
zegarmistrzów.

Jako całość, ich biurko wydaje się być skrojone na miarę, doskonałe
z reguły otwarte, dostępne dla ludzi
skrywające przy tym wiele tajemnic
w przesuwnych szafkach na klucz
do których dostęp
przynajmniej pozornie
ma tylko właściciel.

Właściciel, który niespecjalnie przepada za ludźmi
którzy sens biurka podważają
degradując je ponownie do miana mebla
będącego symbolem ich zniewolenia.

Dla nich biurko jest złem koniecznym
aktem przywiązania
wyznacznikiem przygnębiającej rutyny
końcową ścianą ślepej uliczki.

A każde kolejne
choć nowsze
choć droższe
i wyjątkowo godnie usytuowane
wysysa z nich ukryte rezerwy energii, motywacji i spontaniczności.

Ci pierwsi z kolei
problemów z biurkiem nie mają żadnych
a w razie jakichkolwiek
wymieniają niepasujące krzesło na nowe.