Widzie własnym krokiem – bez pośpiechu, jakby sam był tytułową „ścieżką”, królewną między światem zewnętrznym a wewnętrznym.
Podmiot nie szuka celu, on celebruje samo przechodzenie, jakby dopiero w ruchu można było być „prawdziwie spokojnym”.
Tak to już jest, że niektóre ścieżki nie prowadzą dokądś, a jedynie prowadzą do siebie.
5/6

Zaszyfrowany jak zawsze bywa, to u Ciebie wiersz "królewna Ścieżka" zdaje się być medytacją nad odnalezieniem wewnętrznego spokoju i harmonii z otaczającym światem, pomimo jego złożoności. Podmiot liryczny, utożsamiany ze "Ścieżką," symbolizuje indywidualną drogę życiową i duchową.
Pierwsza zwrotka podkreśla spokojne tętno serca, które rośnie na "szosie", symbolu zgiełku i pośpiechu. Sugeruje to umiejętność zachowania wewnętrznego spokoju w obliczu zewnętrznych wyzwań i dystansowanie się od "złości" innych, co jest oznaką dojrzałości
emocjonalnej. 
Druga zwrotka wprowadza motyw lekkości serca, mierzenia odległości "fruwającym liściem." Jest to metafora ulotności, braku przywiązania do konkretnych celów, a także poddania się naturalnemu biegowi zdarzeń. "Przytulenie wśród wybrzeży" może oznaczać poczucie bezpieczeństwa i przynależności, mimo nieznanych perspektyw.
Trzecia zwrotka mówi o "błogim" sercu, które "przebudza się między światłem." Serce chce "szczelnie przewieźć wszystko co ogromne prawdą," co może oznaczać poszukiwanie głębszego sensu istnienia, które jest niezależne od powierzchownych doświadczeń.
Ostatnia zwrotka wprowadza motyw dziękczynienia "ulicom," czyli przeszłości, która doprowadziła do obecnego miejsca. Spotkanie "jasności z twoją ciemnią" sugeruje pojednanie się z własnymi doświadczeniami, zarówno dobrymi, jak i trudnymi. To spotkanie nie jest przypadkowe, lecz było przeznaczone, co nadaje drodze życiowej jej odpowiedni sens.

Dobrego dnia, Romku
Pozdrawiam serdecznie 😀

Tu Ścieżka biała chyba królowała.
Pozdrawiam.

🤗