Dlatego próbuję ją w sobie zamknąć.

Błękitnej krwi nie mam (choć węgierska strona rodziny już tak). Hmmm... ciekawy dowcip ;)

Chrońmy artystów, bo to oni nie pozwalają o nas zapomnieć.
PS Dziękuję za fajny kawałek :)

proszę bardzo:

https://www.youtube.com/watch?v=u0hUCFisBC0

Nie ma znaczenia czy piszesz wiersze, książki, bajki dla dzieci, albo na przykład muzykę. Czy może malujesz albo rzeźbisz.

To wszystko nie ma znaczenia.

PO prostu jesteś artystką i chcesz przedstawić innym ludziom jak to właśnie Ty widzisz świat. To jest ta siłą napędowa.

Niestety światem rządzi biznes, czyli handel, inwestycje, stopy zwrotu i związane z tym bezduszne zarabianie pieniędzy nawet cudzym kosztem.
Taki jest świat realny.

Dlatego artyści powinni być pod ochroną, bo jeżeli chcą spełnić swoją wewnętrzną misję i namalować obraz życia to będą do tego potrzebować jedzenia, picia i dachu nad głową a to już kosztuje.

I to jest odwieczny dylemat - stworzyć coś, co tak naprawdę chce się stworzyć czy może stworzyć coś, co większości ludzi się spodoba i będzie z tego trochę kasy.

Vincent van Gogh żył i umarł w nędzy. Za jego życia nie udało się sprzedać ani jednego jego obrazu.

A polski Król Stanisław Poniatowski, tak łatwo opluwany przez historyków, polityków, artystów i resztę narodu, opiekował się artystami właśnie i to dla nich organizował słynne obiadki czwartkowe.

Korę znam, choć rzadko słucham.

Cóż, na zawsze, dopóki nie stanie się kilka nieprzyjemnych rzeczy, takich ja usunięcie mojego konta lub całego serwera (dlatego zastanawiam się nad wydaniem nakładem jednej, lub dwóch sztuk, tomiku z moimi wierszami, aby mieć je na półce)

Rzeźba? Wprawdzie nie mam talentów manualnych w tym kierunku, ale dziękuję ;)

Dlatego wiersze, jeśli piszę w miejscach publicznych, np. w MPK lub szkole, gdzie każdy może zobaczyć, co robię, piszę wymyślonym przeze mnie alfabetem i nikt się nie odczyta.

Kiedy wszyscy są równi, łatwo zauważyć, kto jest równiejszy.

Na utwór czekam z niecierpliwością :)

Puszczę ci fajną muzę.
Nie wiem jak to się dzije, bo ja nigdy nie płaczę, ale ta piosenka wyciska ze mnie strugi łez. Jakoś tak same z ciebie wyciekają.
Fenomen medyczny, to przecież niefunkconalne, bez sensu, jak miłość.

Dziękuję :)

To proste - oczy ;-)

Tak, przeciwnik znajdzie słaby punkt

Dziękuję. Bywa też tak, że delikatność próbuje się zamknąć w zbroi, ale zawsze gdzieś pozostaje odsłonięta :)