Przesiedziałam dwie godziny w piwnicy i robiłam rekonesans, co mogę sprzedać, aby połatać budżet. Kilka rzeczy wystawię na OLX-ie, mały rowerek Maćka, dwa stare fotele, teraz wraca na nie moda, są jeszcze cztery drewniane krzesła po rodzicach Roberta. Rozmyślałam co mogę robić w domu, żeby być z dzieciakami a równocześnie dorobić. No więc postanowiłam robić pierogi ruskie i z kapustą i grzybami. Ciocia z Borów Tucholskich zawsze podrzuca mi reklamówkę suszonych grzybów, więc to co najdroższe mam za darmo, pozostałe składniki są tanie, a głównie nakład pracy daje spory zysk. Kobiety mają teraz zbyt mało czasu, żeby się tym zajmować, a kto nie lubi pierogów?

Muszę pokazać dzieciom, że z każdej sytuacji jest wyjście i trzeba sobie radzić na różne sposoby, nie chcę by miały takie życie jak ja.

Rzeczy z piwnicy Janek sfotografował i wrzucił na stronę. A ja niedzielny wieczór spędziłam lepiąc pierogi. Zrobiłam dwieście. Nie czuję palców. Ugotowałam, zamroziłam sortując po 20 sztuk. Daliśmy ogłoszenie o domowych smakołykach, z dowozem za darmo. Jasiu będzie dostarczał na terenie miasta pod klatki na rowerze. Po urlopie powiem wszystkim koleżankom w pracy, że chętnie mogę piec ciasta na święta, (będą niebawem), torty , no i pierogi. Byłam z siebie cholernie zadowolona. Dzieciaki też. W końcu pojawił się u nich błysk nadziei. Teraz tylko pozostaje mi modlić się o chętnych. Może te święta nie będą takie okrutne, jak te, który serwował nam Robert przez ostatnie pięć lat.

*

Jak to w życiu bywa, na rodzinę nie mam co liczyć. Rodzice nigdy nie zaakceptowali Roberta. O ile tata jako tako go tolerował, mama w ogóle. Można powiedzieć, że nienawidziła go i do końca nie potrafiła zrozumieć jego nałogu, wyborów i zachowania. Nie przyszła na pogrzeb, było mi cholernie przykro, i do dzisiaj dudnią mi w głowie jej słowa.

- W końcu zaczniesz normalnie żyć, swoim życiem i dla dzieci.

Oczywiście ile mogli, to pomagali mi finansowo, tata na emeryturze, a mama na rencie, cholernie drogie leki na ich przypadłości. Honor nie pozwalał mi ciągle wyciągać ręki, bo przecież mają swoje potrzeby i życie, które powinno być spokojne. Niejednokrotnie prosili mnie, abym spakowała rzeczy dzieci i swoje, i wprowadziła się do nich. Nie mogłam, bo ciągle wierzyłam, że w jakiś sposób moja obecność zachęci go do dłuższych odwyków. Poza tym, przysięgałam, że go nie opuszczę. Ciągle okłamywałam się, że to moja misja w życiu, by wyrwać ze szponów nałogu człowieka, którego kocham. Nie zdawałam sobie sprawy z tego jakiego podstępnego mam wroga – alkohol. W każdej postaci, na każdym rogu czekał na Roberta. On zaś bez zastanowienia wybierał picie…do upadłego.

Moja siostra urządziła się zagranicą. Powodzi jej się dobrze, ale praktycznie nie mamy żadnych relacji i kontaktów, bo nie było jak w dorosłym życiu o nie dbać, skoro wiecznie płakałam i szukałam w osiedlowych knajpkach, potem w melinach Roberta. Do tego dzieci, wieczny raban. Ona ceniła spokój i szczerze nienawidziła dzieci. Kiedyś spotkała mnie z trójką u rodziców podczas nielicznych odwiedzin w Polsce. Powiedziała – Jezus, jak ty wyglądasz? Aśka, co ty z siebie zrobiłaś? Wyglądasz jak wrak i ucisz tę swoją ferajnę…

To były wszystkie czułości od niej. Może chciała wtedy mnie zmotywować? Sama była bardzo zadbana. Szczupła i bystra. Ja bardziej wrodziłam się w ojca. Lubiliśmy być pod pantoflem i cierpieć.

*

Urlop mija szybko, w każdej wolnej chwili robię pierogi. Stawy dają się coraz dotkliwiej we znaki, ale jeśli czegoś się oczekuje, to bez działania i pracy nic się nie zmieni.

Wchodzę do pokoju Zosi, (chłopcy mają obok) bałagan jak cholera. Porozrzucane ubrania, książki, jak to u podlotka. Nie mam siły się z nią ciągle wykłócać o porządek, a sama już od roku jej nie sprzątam.

- Zosiu, po weekendzie wracam do pracy, no… chciałabym, żebyś przypilnowała trochę chłopaków, wiesz, że żeby się nie lenili z nauką… - Łagodnie poprosiłam.

- Na pewno nie! Mamo ja kończę ósmą klasę i sama muszę mieć spokój, by się nauczyć. Marzę o liceum, rozumiesz? – podniesionym tonem odpowiedziała.

- Chociaż od czasu do czasu wyjrzyj do nich… - Nie dałam za wygraną.

- Mamo, ja chcę być nastolatką, jak inne moje koleżanki, a nie przybraną matką dla braci! Ja nie chcę dzieci! Nie mam dzieci! – wrzasnęła, aż poczułam dreszcz.

Zamknęłam drzwi jej pokoju. Usiadłam w kuchni. Pomyślałam, że ma rację, ale co z tego jak inne rozwiązania nie są w zasięgu ręki. Wiem, że za kwadrans przyjdzie skruszona, przeprosi i przytuli się. Musi wykrzyczeć niemoc. A ja ciągle wybaczać sobie…

Mogłabym wziąć zwolnienie lekarskie, ale to nie wchodzi w grę, stracę 20 procent pensji. Zasiłek opiekuńczy należy się tylko na dzieci do ósmego roku życia, Maciek skończył osiem lat w maju. Nikt przecież się nie martwi, i nie myśli jak mam sobie poradzić. Ręce opadają.

**

Dni mijają za szybko, by czymś je odróżnić. Monolit zlewa się w szarość jak blok, w którym mieszkamy. Przydałaby się nowa elewacja, jak mi nowy powiew wiatru dobrej zmiany. Prawie całą noc nie spałam rozmyślając, że niebawem Mikołajki, a ja nic nie mam dla dzieci. Ten kto mówi, że to nie jest najważniejsze, jest hipokrytą. Podczas wojny można było się tłumaczyć, dzisiaj to po prostu wyraz bezsilności. Poza tym to dzieci, a nie dorośli, którzy powinni posiadać umiejętność dostosowania się do każdej sytuacji. Dzieci chcą w rodzicach widzieć bohaterów, a nie przegranych. To przecież dzięki wzorcom z domu później umiejscawiają się w społeczeństwie. Nie chcę, by czuły się marginesem.

*

Cholerny market wysysał ze mnie energię jak wampir energetyczny. Sam fakt, że znowu muszę tam iść przyprawiał mnie o ból żołądka. Chyba mam nerwicę, która ma na imię „Regina” – kierowniczka. Dała mi dzisiaj tak popalić, że po prostu padam. Ale miała na koniec dnia pracy przygotowaną niespodziankę. Rozmowę indywidualną. Godzina trzynasta pięćdziesiąt, wchodzę jak osika do jej klitki. Siedzi naburmuszona. Boję się.

- Pani Joanno, jak tak sobie panią obserwuję, to nie ma w pani ni krzty energii… - Zaczęła grubo.

- Staram się – odpowiedziałam.

- No właśnie ja tego starania nie widzę. Wie pani ile mam podań o pracę miesięcznie? – sączyła jak żmija jad. Powoli i prosto w serce.

- Naprawdę się staram. – W głowie miałam pustkę, a całe moje ciało trawił paraliż o utratę pracy.

- Ma pani ostatnią szansę. Jeśli pani nie wykaże się w ciągu grudnia, to niestety, będę zmuszona rozwiązać umowę o pracę. Rozumie pani? Zbyt często przychodzi pani do pracy zmęczona! Nie wnikam nawet w powody, ale na miłość boską, niech pani weźmie się w garść. – Brzmiała jak żałobny dzwon.

- Obiecuję poprawę, postaram się bardziej – wystraszona do granic rozsądku powiedziałam.

*

Po chwili kiedy wyszłam z gabinetu dostałam dwa SMS-y. Pierwszy od Zosi : „Mamo wracaj do domu, Janek znowu bije Maćka!” i drugi z banku : „Przypominamy o zabezpieczeniu środków na koncie do pobrania raty…”, a za sekundę trzeci od wychowawczyni Janka : „ Szanowna pani, syn ciągle opuszcza zajęcia on-line, proszę o nadzór i kontakt z psychologiem szkolnym. Jankowi z powodu braków w gromadzeniu niezbędnej wiedzy, grozi brak klasyfikacji do następnej klasy…”

Popłakałam się. Emocje szalały we mnie z siłą Niagary. Co ja takiego zrobiłam, że mam to co mam, a może inaczej, dlaczego moje życie nie układa się przynajmniej przeciętnie?

Skończyłam zmianę i załamana ruszyłam przed siebie do domu, na oślep, jak koń. Łzy leciały mi jak grochy, a maseczka była zawilgocona katarem. Usiadłam w pobliskim parku, dwa kilometry od domu. Zdjęłam maseczkę i jak zwierz zaczęłam płakać z głębi duszy, tak, że zanosiłam się jak histeryczka. Wiedziałam, że przy dzieciakach nie mogę sobie pozwolić na taki stan. Czułam, że wszystkie tamy puściły. Patrzyłam na drzewa i każde było idealne, bym mogła się na nim powiesić.

Nagle przysiadł się do mnie jakiś dojrzały mężczyzna ubrany na czarno.
Pomyślałam, że to mój stan ducha.

- Dzień dobry. Dlaczego jest pani taka smutna? – zapytał.

W związku z tym, że w tej chwili wszystko było mi obojętne odpowiedziałam.

- Mam wszystkiego dosyć. Siebie, pracy, obowiązków. Jestem do niczego. Jestem złą matką, byłam złą żoną, jestem złą córką i nawet pracownicą…- Płakałam nieustannie.

- A to ciekawe… - Uśmiechnął się do mnie.

- To prawda. Właśnie wybieram sobie drzewo…- odpowiedziałam bez namysłu.

- Dziecko, o czym ty mówisz, nigdy nie jest tak źle, żeby nie mogło być gorzej. Bóg wie co robi… - mówił z przekonaniem, a mnie każde słowo dogłębnie dźgało. Pomyślałam, że to nawiedzony wariat.

- Mam trójkę dzieci, długi po mężu alkoholiku, jestem biedna, i nie mam siły, żeby wydajnie pracować w markecie. Dzieci wyżywają się na mnie za wybór męża… Szkoła upomina, a ja nie mam żadnych pieniędzy na święta!!! – wykrzyczałam mu w twarz.

- Masz moją wizytówkę…– Podał mi ją. – Wiesz, gdzie jest bar „Niezpominajka”? Na Wiślanej. Przyjdź dziecko na ósmą. Powiedz, że z polecenia Wiktora. Zapamiętaj tylko. A teraz idź do dzieci i przygotuj im obiad.

*

Oczywiście, że nie mogłam spać całą noc. Różne myśli kłębiły mi się w głowie. Ale powiew nadziei dodawał mi siły.

Rano ubrałam się w najlepsze (stare) rzeczy. Wypiłam kawę i ruszyłam na Wiślaną. Dotarłam na czas. Serce próbowało mi wyskoczyć z klatki piersiowej, ale starałam się je zatrzymać. Spora restauracja, pięknie wykończona, nigdy nie bywałam z Robertem w takich miejscach. Weszłam do korytarza. Portier zapytał w jakiej sprawie. Powiedziałam, że ja do pana Wiktora. Minęło kilka chwil, ze schodów zszedł do mnie Wiktor z jakąś kobietą.

- Witam dziecko. – Spojrzał na mnie przyjaźnie – To moja żona Teresa. – Wskazał na kobietę u jego boku.

- Dzień dobry. – Niepewnie się przywitałam.

- Mamy dla Ciebie pracę… W związku z COVID-em działamy tylko w trybie dostaw. Właśnie okazało się, że jedna z kucharek wyjeżdża za granicę, do chorego męża, więc mamy wakat. Lubisz gotować? – zapytał.

- Uwielbiam – odpowiedziałam.

- No więc do twoich obowiązków będzie należało odgrzewanie pierogów i nakładanie dodatków na pizzę. Dasz radę? – zapytała Teresa.

- Oczywiście. Sama robię pierogi. Mam z tysiąc świeżych w domu, znaczy zamrożonych… – wybełkotałam szczęśliwa.

- Cudownie, odkupimy wszystkie. Zapewne są smaczne. – Zapewniała Teresa.

- Co do pensji, to myślę, że trzy i pół tysiąca na miesiąc próby, po tym czasie jak się sprawdzisz będzie podwyżka. – Zadeklarował Wiktor.

- Cudownie! – odpowiedziałam ze łzami w oczach, tym razem ze szczęścia.

- No to dziecko załatwiaj formalności z wymówieniem z marketu, resztę dopracujemy na miejscu… - Zaproponował Wiktor.

Tak! Tak! Tak! – krzyczałam do siebie w duchu. Jednocześnie czułam, że to jakaś przedziwna świąteczna magia.