Na ekranie, przed którym spędzał znakomitą część swojego życia, pojawiła się Meduza. Harry’ego przeszył zimny dreszcz. Nie lubił jej, po pierwsze dlatego, że zawsze deptała mu po piętach, po drugie, nieraz niweczyła jego plany, odbierając bezlitośnie życie podopiecznemu. Była nieproszonym gościem, niemniej tak potężnym, z niewyobrażalną mocą, iż należało się jej bać. Zjawiała się w jego kryjówce dosyć często, próbowała nawiązać z nim bliższy kontakt, jednak Harry starał się, by między nimi nigdy nie topniał spory dystans. On szanował jej moc, a ona jego.

– No i mam cię robaczku… Wiedziałam, że prędzej, czy później twoja ludzka natura zwycięży, ale przyznam, niezły jesteś… Tyle czasu musiałam czekać… – Meduza sączyła słowa jak jadowita żmija.

– Daj spokój, umowa to umowa. Jestem gotowy, tylko co ze stacją, mądralo? – Harry wściekły burknął.

– Masz dwa dni, pomyśl i obsadź stanowisko na tyle sprawnie, i odpowiedzialnie, by dusze wracały do ciał, a nie błąkały się latami po zgliszczach – Meduza patrzyła na niego władczo.

– Pomóż mi w tym… – Harry zadrwił z niej.

Meduza zmarszczyła rozwścieczona brwi. Patrzyła na niego przez chwilę, głaszcząc swoją zabawkę, którą trzymała w ręce. Była to niewielka srebrna kosa, udekorowana diamentami. Harry zaniepokoił się bardzo.

– Skoro ciągle w tobie tyle niepotrzebnej buty, niech to będzie ostatnia dusza, którą gościłeś na uzdrowieniu podejścia do życia… – Meduza uśmiechnęła się wrednie.

– Nie!

– Tak. Masz dwa dni. Żegnam! – rozpłynęła się równie szybko, jak się pojawiła, pozostawiając za sobą podmuch śmierci.

Harry wściekł się na siebie. Popełnił błąd pychy. Zamiast raz ustąpić, znowu zaognił sytuację. Wiedział, że Meduza ma do niego ogromną słabość, stąd jego buta. Zostały mu dwa dni, by ogarnąć kilka miejsc, a Teresa musi uzdrowić jak największą ilość ludzi.

*

Harry rozwarstwił czas, aby ukryć się z zamiarami przed Meduzą, a przede wszystkim by móc z aptekarską precyzją dopracować plan; między innymi dla Teresy. Czas ziemski naglił, za to potrafił nieźle żonglować wymiarami, więc jego przełożona, poczeka w jakimś wymyślnym zakrzywieniu lustra rzeczywistości.

Wiedział, że jeśli się wyda jego krecia robota, wprowadzą zabezpieczenia śluz i skończy się szkolenie Aniołów Opatrzności. Tego by sobie nie życzył. Przeszukał pospiesznie wszystkie tajne pliki, odnalazł kilka tysięcy nawróconych osób w ostatnim ziemskim roku, po czym narzucając jedne dane na drugie, selekcjonował największe przewodnictwo, ponad podziałami. Ostatecznie miał już grupę trzynastu poborowych. Nadał im taką roboczą nazwę z powodu nie całkiem jasnej sytuacji, gdyż w rzeczy samej postępował z nimi nieetycznie i niemoralnie, bez pytania o ich zgodę na pełnienie funkcji ochronnej i przekaźnikowej. Dla zaspokojenia własnych pobudek i ambicji najlepiej predysponowane jednostki sumiennie przygotowywał na powrót dobrego.

W tej trzynastce była Teresa. Kiedy przebywała w bazie Harry’ego, ten nieustannie manipulował w jej świadomości, podświadomości, podprogowo. Tworzył wiele miliardów bodźców, alby powstawały nowe połączenia neuronowe, wówczas mózg będzie pracował na najwyższych obrotach. Dzięki temu Teresa nie mając pojęcia jak wiele wie i ile potrafi przetransferować energii, pomoże (jak pozostała dwunastka) ziścić marzenie Harry’ego przed odejściem do Wiecznej Mgły.

*

Obudziła się w dziwnym nastroju. Nie wiedziała dokładnie co nią powoduje. Rafał był w pracy. Pośpiesznie
napisała krótki liścik:

„Rafał, muszę załatwić kilka pilnych spraw.

Za długo by tłumaczyć. Muszę coś przemyśleć.

Wrócę do Ciebie na pewno. Kocham Cię T.

P.S. Jestem bezpieczna, nie dzwoń.”

Ubrała czarny golf i czarne dżinsy, związała włosy. Narzuciła czarny kardigan, ciemne okulary, wzięła torebkę. W międzyczasie podjechała taksówka. Wsiadła. Poprosiła o podwiezienie do Szpitala Uniwersyteckiego (w Krakowie), który jest największym obiektem w Europie Środkowej. Mieści tysiąc łóżek, złożony jest z ośmiu budynków. Nie zastanawiała się, skąd ma takie dokładne dane w pamięci. Wiedziała, że musi wejść na Oddział Pediatryczny. Nie było to proste, bo pandemia zaostrzyła przepisy i zablokowała spacery po Oddziałach.

Pełna determinacji wysiadła, zdecydowanym krokiem ruszyła do odpowiedniego budynku, jakby była stałym bywalcem. Miała przy sobie kartę magnetyczną otwierającą drzwi. Szła rytmicznie. Nie zwracała na siebie uwagi. Prześlizgnęła się obok dyżurki, zaspana pielęgniarka nie zauważyła na monitorach intruza.

Stanęła prawie w centrum, plecami dotykała nośnej ściany na korytarzu. Dla pacjentów, lekarzy, personelu medycznego, rodziców – to co się za chwile wydarzy nie będzie widzialne, jedynie lekko odczuwalne. W tym momencie Harry podzielił czas na nanosekundy, przy pomocy potężnych akceleratorów i rozsypuje po wszystkich powierzchniach niezwykle skoncentrowaną energię elektryczną, w pasmach reaktywujących uszkodzone organy. Wszelkie ogniska chorobowe rozbiją się na miliardowe części atomów. Ozdrowieńcy poczują zaledwie mrowienie i lekko mdły smak w ustach.

Harry natomiast zobaczył ogromną kopułę utworzoną z niewyobrażalnej ilości punkcików energii ludzkiej, kosmicznej, energii przyrody, jedna na drugą nakładała się tworząc życiodajny „dach”. Teresa była najprościej mówiąc uziemieniem i przekaźnikiem. Masowy proces uzdrawiania potrwa około dwóch ziemskich sekund.

Teresa, mokra jakby dosłownie przed chwilą wzięła prysznic, starała się wyjść incognito. Czuła przemożną słabość. Udało się. Taksówkarz podwiózł ją pod następny szpital.

*

Harry w ten sam sposób sterował świadomością i wolą pozostałych Aniołów. Niebawem wyjdą na jaw pierwsze ozdrowienia, ludzie zaczną wymyślać teorie, snuć domysły i w końcu tropić szczegóły. Wówczas Anioły muszą być już w Oazie.

Mimo wszystko Harry nie był dumny z siebie, bo jakby nie patrzeć przywłaszczał sobie ogromne ilości energii, którą Meduza chętnie zużyłaby na podtrzymanie swojej wieczności. Każdy człowiek miał swój indywidualny profil z DNA. Łatwo się domyślić ile potrzebowała dziennie energii, by odwiedzać różne miejsca na świecie w tej samej chwili. Znudzona potrafiła zabierać życie tysiącom ludzi dziennie, dla niej licznik dni ludzkich był znakomitą zabawką. Czasami nad kimś się ulitowała, ale jej zdaniem była idealnym przeznaczeniem dla każdego.

*

Harry był dumny. Jego grupa spisała się na medal, pomocnicy Aniołów także. Taksówkarze oczywiście nic nie pamiętają, kto, i dlaczego prosił o kursy pod szpitale. Przekazującym energię również skasował pamięć, zatem nie ma żadnej możliwości, by cokolwiek od nich wyciągnąć, nawet torturami. Niemniej największe piekło właśnie się zaczyna.

Minęły trzy dni, w szpitalach w całej Polsce, ordynatorzy ogłaszają cuda ozdrowienia, lub wspaniałe działanie leków. Pacjentom do transplantacji, ich własne organy zaczęły funkcjonować ze wspaniałą wydajnością. Pacjenci mają rewelacyjne wyniki i samopoczucie. Zbiorowa histeria matek, tym razem ze szczęścia, ich dzieci mogą wracać do domów, by wreszcie zacząć korzystać z życia.

Dziennikarze, reporterzy, śledczy oszaleli. Nieustające wywiady i ustalanie jakichkolwiek podejrzanych faktów. Nijak nie da się logiczne wytłumaczyć tego, co zdarzyło się w kilkudziesięciu szpitalach w tym samym czasie. Katolicy uwierzyli, że to Bóg dał znak litości i miłosierdzia dla najbardziej cierpiących. Ateiści byli zdania, że to zmasowana energia kosmiczna – dobra. Sceptycy, doszukiwali się oszustwa, by można było zareklamować największe szpitale i nakręcać łapówkarstwo. Telefony do rejestracji dzwonią non stop. Zwiększono liczbę obsługi, gdyż było niemożliwością opanować dziki szał.

Tego najbardziej obawiał się Harry. Jakby nie patrzeć ludzie muszą choćby największe szczęście nakrapiać podejrzeniami, wątpliwościami, niepisanym prawem do poznania prawdy. A prawda? Prawdy nie ma. Po prostu. To tylko pomost do zrozumienia siebie. Jak zło i dobro. Nic nie jest jednoznaczne.

Prawda może być kłamstwem, a kłamstwo prawdą. Wszystko jest kwestią czasu i kreatywności osobnika. Harry za to właśnie najmniej cenił gatunek ludzki, chociaż mimo wszystko kochał ludzi takimi jakimi są naprawdę, z całym pakietem doskonałości i ułomności, ale nie oznacza to, że się nie złościł, albo nie bywał mocno rozczarowany.

*

Z zasady przeprowadził miliony badań nad wyborami ludzkimi, krzyżowymi czynnikami, uwarunkowaniem społecznym i jakby nie wyliczył, wniosek zawsze miał jeden. Człowiek chce więcej, więcej. Politycy zaś mierzili go niewymownie. Byli bezpośrednim zagrożeniem dla demokracji, samostanowienia, dbania o wspólne dobro. Ludzie ci odznaczali się bardzo niskim morale, zatem łatwo sobie wybaczali wszelkie bezeceństwa. To ich chroniło od masowych samobójstw.

*