Bardzo dobre! Wstrząsający i wymowny tekst , emocje doskonale oddane myślami peelki w sytuacji, jak sądziliśmy, że już się nie ma prawa się nigdy zdarzyć !
Lubię czytać prozę wierszowaną i sama też ją chętnie piszę. Twoja jest bardzo dobra:)
Serdecznie pozdrawiam :))⭐

Mocny i świetny tekst. Zaczytałam się.
Pozdrawiam serdecznie :)

Mocny, wymowny wiersz,
wojna jest straszna, a ludzie
okrutni często nie mają honoru, niestety,
ten strzał w plecy też bardzo wymowny,
jak strzał w tył głowy w Katyniu...
Dziś jest podobnie, na Ukrainie.
Pozdrawiam serdecznie.

Świat zwariował tylko nie ja ...współczuję tym ludziom którzy giną ...lecz ja nie będę się bał ... moja śmie i tak przyjdzie o czasie ... a ci którzy rządzą za jeden grosz cudzymi rękom zamordują drugiego człowieka ...

Przerażające jest to, że końca tego konfliktu nie widać...i ludzie nadal giną! Smutny wiersz...Pozdrawiam "bez definicji" serdecznie 😊⭐🍀

Przypomina mi to obraz rosyjskiej masakry w Buczy . Tam też większość strzałów była w tył, takie obrazy malowała niejedna wojna i niejedna namaluje. Dobrze napisany tekst.
Pozdrawiam serdecznie:)

Ten tekst brzmi jak sen lub wizja. Dużo tu akcji oraz emocji. Można by próbować rozszyfrowywać wszystkie symbole. Zatrzymam się jednak na jednym. Bardzo pasuje on również do mojej codzienności. Można z niego wyciągnąć lekcję dla siebie i odnieść ją do sfery formowania własnego wnętrza, własnej duchowości.
Mam na myśli fragment:
"Myślałam, że w końcu czas się zatrzyma na drabinie do nieba. Zamiast chmur mam pełno pyłu w ustach."

Drabina i niebo jednoznacznie kojarzą mi się z wizją praojca Jakuba, co zostało zapisane w Starym Testamencie (Rdz 28, 10-22).
Również św.Benedykt z Nursji podchwycił tenże motyw, gdy spisywał swoją Regułę dla mnichów. W rozdziale 7 napisał tak:

"Tak więc, bracia, jeżeli chcemy osiągnąć szczyt wielkiej pokory i jeśli chcemy szybko dojść do tego wywyższenia w niebie, do którego dochodzi się przez uniżenie w życiu ziemskim, musimy wstępując do góry po stopniach naszych czynów wznieść ową drabinę, która ukazała się we śnie Jakubowi. Na niej to widział on zstępujących i wstępujących aniołów (Por. Rdz 28,12). 7 Nie ulega wątpliwości, że to zstępowanie i wstępowanie oznacza po prostu, iż wynosząc się schodzimy w dół, wstępujemy natomiast ku górze przez pokorę.

Ustawiona drabina to nasze życie na świecie, które Pan podnosi ku niebu, gdy serce stanie się pokorne. Dwoma bocznymi żerdziami tej drabiny są, jak sądzimy, nasze ciało i dusza, a wzywająca nas łaska Boża umieściła w nich różne szczeble pokory i karności zakonnej, po których do góry wstępujemy."

W dalszej części Benedykt omawia 12 szczebli pokory. Natomiast w odniesieniu do Twojego wiersza i tęgi fragmentu początkowego, świetne jest to sformułowanie o pyle w ustach. Peelka stwierdza w pierwszych słowach wiersza: "Myślałam, że..." Właśnie! Jakże często nasze wyobrazenia są zupełnie różne od rzeczywistości. Dokładnie tak samo jest z naszym życiem duchowym. Wiele sobie wyobrażamy, a okazuje się, że ta ciężka praca jest żmudnym wchodzeniem po drabinie. Kto wchodził kiedys na bardzo wysoką drabinę, ten wie, że nie idzie się po niej wcale komfortowo. Należy się trzymać mocno, żeby nie stracić stabilności, a i z czasem przychodzi ból mięśni lub jakiś skurcz. Należy się więc nie spieszyć. A tu już właśnie wchodzi temat pokory. Wszystko z głową i wszystko w swoim czasie.

Tak mi się połączyły te różne tematy z Twoim wierszem.
Pozdrawiam Cię. Hej ho! 😊🙋‍♂️