Obrzeża niewielkiego miasta. Cztery kamienice na krzyż, na jednej z nich szyld „Maria Kwoczyńska – Mediator Rozwodowy”. On zauważył pierwszy, zadowolony wchodzi do środka, czuć stęchlizną jak cholera, wiadomo, mediacje za darmo, państwo dba o rozwodników, tfu, o dzieci rozwodników. Usiadł na plastikowym krześle i nerwowo zerka na zegarek. Jeszcze pięć minut. Czuł, że Zośka się spóźni, nigdy nie była na czas!
Od dwóch miesięcy nie mieszkają razem, bo Kazik znalazł w końcu prawdziwą miłość a nie ten rudy falsyfikat. Od początku czuł przez skórę, że to nie to, ale jej ojciec wmówił mu, że ją kocha, jak zaszła w ciążę pod koniec liceum. Mogli mieszkać u jej rodziców, no to co? Miał się nie zgodzić?

Ujrzał w oddali kobietę. Na pierwszy rzut nie poznał jej. Finezyjnie upięte włosy, modra sukienka, cieliste szpilki, cholernie wydłużające nogi i schudła. Dwa miesiące, a tu takie cuda! To oszustka jedna! Skinęli do siebie tylko głowami. Weszli do środka. Przed nimi takie sobie biurko i dosyć pulchna kobieta około sześćdziesiątki, zmęczona życiem, szara twarz, zero emocji. Naprzeciwko biurka jedna kanapa, usiedli na dwóch krańcach, by stworzyć jak największy dystans (pomyśleć, że kiedyś spali w jednym łóżku, i czasami było im nawet dobrze).

- Witam państwa. Jestem Maria Kwoczyńska, pełnię rolę waszego mediatora. Tak też proszę się do mnie zwracać, mianowicie „mediatorze”. Otóż moja rola dzisiaj jest taka, byśmy ustalili wasze żądania co do podziału opieki nad dziećmi i podziału majątku, by w zgodzie i z największą dbałością o dobro waszych pociech przejść przez ten trudny czas… - Zaczęła Kwoczyńska, jak papuga. Miała wkurzający akcent. Kazik pomyślał, że to jakaś szopka.

Kwoczyńska co chwilę poprawiała spadające okulary, Kazik czuł, że zaraz sam jej je wciśnie na wielki nos. Ależ brzydka, pewnie stara panna – pomyślał znowu.

-Może zaczniemy od pani? – Spojrzała spod okularów na Zosię.

Zosia nerwowo zmieniła pozycję nóg, zakładając teraz prawą na lewą.

- Mediatorze, żeby było sprawniej, proszę dać szansę mężowi. Ja chętnie się dostosuję… – wystrzeliła jak z procy.

- Zatem proszę mi o sobie opowiedzieć, panie Flaczyński. Jak pan wyobraża sobie przyszłość po rozwodzie? Wie pan zapewne, że przeciętny rozwód bez mediatora trwa do dwóch lat, co bywa prawdziwym piekłem, ze mną obiecuję pójdzie w kilka miesięcy. – Znowu poprawia okulary.

- A co ja mam mówić? – Kazik był coraz bardziej zdenerwowany.

- No, na przykład jakie pan ma relacje z synami… - Kwoczyńska była zdziwiona jego postawą.

- Jak jakie? Normalne. – Wściekła starucha, rzucił do Kwoczyńskiej w myślach.

- Panie Flaczyński, co znaczy normalne? Dokładniej proszę.

Kazik podrapał się w głowę. Właśnie przypomniało mu się, że nie widział chłopaków od dwóch miesięcy, przecież tego nie powie, Zośka, pewnie zaraz mu to wyrzyga.

- Pomogę panu, kiedy ostatni raz widział pan dzieci? Ile pan ma dzieci? Jakie mają imiona? Z którym dzieckiem jest pan silniej związany? – Kwoczyńska znosiła pytania jak jajka.

-Noo... Teraz to już się trochę z nimi nie widziałem… - wybąkał.

- Proszę o sprecyzowanie wypowiedzi.

- Wyprowadziłem się dwa miesiące temu do nowej partnerki, trzeba było zrobić mały remont, i zleciało… Mam dwóch synów, prawie dorośli, Jarosław ma 9 lat, a Antoni 12 lat. Kocham tak samo jednego, jak i drugiego. Tak samo tęsknię – mówił jak na przesłuchaniu w komisariacie, ale był coraz bardziej zdenerwowany.

- Do rzeczy panie Flaczyński, do rzeczy, zaraz czas się skończy, a żona jeszcze nawet nie zaczęła. – Popędzała mediatorka, a on nie mógł zebrać myśli, bo kątem oka patrzył na nogi Zośki. Przy nim po domu chodziła tylko w przydeptanych kapciach. Szlag.

- Mogę zabierać chłopaków na przykład co drugi weekend. W piątek około siedemnastej i odwiozę ich o dwudziestej w niedzielę. No wiadomo, alimenty trudna rzecz, bo moja Halinka, znaczy nowa partnerka też ma dwójkę dzieci i ciężko będzie, bo właśnie pracę straciła, no to myślę, że tak cztery stówki wystarczy… - Zadowolony z siebie zadeklarował.

- Czterysta na jedno dziecko? To rozsądnie – przytaknęła „Kwoka”.

- No, nie! Po dwieście, pani, po dwieście, bo Halinka pracy nie ma! – wykrzyczał przestraszony i lekko zawstydzony – Poza tym Zośka ma jeszcze po osiemset od państwa, to sobie poradzi… - Wyjaśnił.

- A co pan chce zabrać z domu? – stara papuga ciągle pytała.

- Nic, już wszystko zabrałem, swój telewizor, pięćdziesiąt cali na raty, no i sprzęt, narzędzia, i swój fotel, samochód wiadomo, jak sam wybrałem, to mój. Tam już nic nie ma do dzielenia – Teraz był cholernie dumny z siebie, załatwił sprawę po męsku.

Kwoczyńska tylko pokiwała głową. Zanotowała wszystko skrupulatnie i przeszła do zapoznania się ze zdaniem Zosi.

- A pani? Jak pani widzi życie rodzinne po rozwodzie? Na co pani liczy? - Kwoczyńska znowu majstruje przy okularach.

- Z opowiadań porównawczych między mną, a moją następczynią, wyperswadowanych przez męża, po głębokim namyśle postanowiłam, że dzieci chętnie przekażę w ręce ojca. Cóż, te dwieście złotych a nawet trzysta na miesiąc dam na każdego syna. Oczywiście i te osiemset od państwa na męża przepiszę. Niech te dzieci „prawie dorosłe” jak określił mąż, nauczą się w końcu bycia w prawdziwej rodzinie, bo my jej nie tworzyliśmy. Chłopcy potrzebują teraz bardziej przykładnego ojca, Kazimierz jest katolikiem. Jest prawy. Ja, cóż, ateistka, ciągle w chmurach… - Słodko i przekonująco, ze łzami w oczach opowiadała Zośka.

Kazik nie wierzył w to co słyszy. A to cholerna żmija, pewnie kogoś ma!

- Pani Flaczyńska, no tak matce nie przystoi mówić, jestem oburzona! – Kwoczyńska zniosła prawie jajko ze zdziwienia.

- Ależ ja jedynie chcę prawdziwej rodziny i dobra dzieci, czy to złe? Byłam matką non stop. Wychowywałam chłopców sama przez cały czas, mąż zabronił mi pracować. Prałam, gotowałam, sprzątałam. Jak się okazało, nie byłam ani dobrą żoną, ani matką, skoro mąż od dwóch lat miał kochankę… Zawsze mi powtarzał jak mantrę, że nic nie potrafię, a synów źle wychowałam, pragnę ich dobra, by nie zaprzepaścić ich świetlanej przyszłości przy mężu… Czy to źle? A ja, cóż? Czas najwyższy zapracować na swoją emeryturę, bo póki co, nic nie mam.

- Panie Flaczyński!? Co pan na to?

Flaczyński zbladł. Sprawa przesądzona. Dzieci muszą być tam, gdzie są prawdziwe wartości. Mediatorka wnioskuje i wskazuje, by dzieci zostały na stałe pod opieką ojca.

Zosia wychodząc z kamienicy spojrzała w niebo. Zobaczyła tęczę. Ależ świat jest czasami piękny!