Wiersz ten przeniósł mnie w sferę duchowych przeżyć. Podzielę się z Tobą doznaniem mistycznym, którego kiedyś doświadczyłam. Byłam sama w naturalnie pięknej okolicy i przez moment a może wieczność( bo czas nie istniał) czułam, że ja i stwórca byliśmy jednością, jakbym poznała tajemnicę wszechświata. Kiedy powróciłam powiedzmy to do rzeczywistości to poczułam się bardzo samotna, chciałam bliskości drugiego człowieka. Ale to przeżycie nadal jest we mnie i uświadomiło mi jak jeszcze mało wiemy o swojej duchowej sferze,
A wiersz piękny.

Nie wiem jak to się stało, że umknął mi ten "klejnocik" w pięknej oprawie słów. Uroczy i bardzo kobiecy błyszczy na TW wśród innych wierszy :)

Czyta się bardzo przyjemnie!
I przyjemne też pewnie jest łączenie się z duchowym absolutem.
Pozdrawiam :)

Wg jednej z teorii "sela" było komendą przewodnika chóru do zmiany tonacji. Nie należy zapominać, że psalm był z definicji utworem wokalnym.
Twój brzmi przepiękną harmonią altów - tak myślę z przyczyny Twojego głosu.
Kunszt autorski zachwyca.
Wilki się kłaniają.

Wando kolejny znakomity wiersz
Dla takich tekstów warto zerkać na ten portal
Pozdrawiam serdecznie 🙂

W moim odbiorze kluczem do odczytania jest druga kropka. Wiara góry przenosi, dopóki człowiekowi na czymś zależy. Peelka daje do zrozumienia, że nastąpił czas, gdy pragnienia i cele są mniej ważne od kontemplacji piękna swiata i pełnego poznania, co odczuwa jako kontakt z bytem absolutnym. Sela sugeruje tą zmianę. Unikatowy wiersz. Inny wymiar myślenia i poezji.

Nareszcie jest tu poeta którego podziwiam.
Przepraszam za egzaltacjię ale mam rację.
Pozdrawiam.

Przepiękny i poetycki wiersz.
Pozdrawiam serdecznie :)

Psalm bez numeru, bo nie jest to psalm dziękczynny, czy wysławiający Boga, Stwórcę.
To jest psalm wolności duszy niczym nieskrępowanej, wolnej i przejrzystej. Natchnionej pięknem otaczającego świata... uduchowionej materii. Podmiot liryczny upatruje szansy dla siebie nie w modłach, ale w szczerym zachwycie. Stwórca jest podmiotem tych doznań, to w jego kierunku zwraca się człowiek wrażliwy na piękno, poprzez które przemawia On sam, czyli Stwórca. Psalm zjednoczenia ze Stwórcą. Nie trzeba kontemplować Boga tylko i wyłącznie w świątyni... można Go ujrzeć wszędzie, a wtedy to doznanie kończy "sela" i dusza wznosi się ponad rzeczywistość w tylko jej znane rewiry... boskie rewiry. Takie doznanie przepełnia człowieka miłością... jest intymne, mistyczne.
Serce przepełnione miłością nie musi przenosić góry, miłość jest wiarą, z której ta góra poznania wyrasta. Żadne substytuty nie zastąpią prawdziwej, otwartej drogi poznania.

Doskonały wiersz!
Obsypuję tuzinami gwiazd.
Utwór zrobił na mnie ogromne wrażenie.

Serdecznie Cię pozdrawiam

Przepiękny wiersz :)
Pozdrawiam serdecznie :)

Jak zawsze Wiersz niezwykły!
Zawiera bardzo ważny aspekt harmonii, pogodzenia, ale jak subtelnie podany...
5/6 i serdeczne pozdrowienia :)

Niezwykle poetycki wiersz, pierwsza strofa wzruszająca pięknem. Odczuwam wiersz jako uniesienie wewnętrznej harmonii, gdzie dociera się nie fizycznie, a jak do stanu Nirvany, wyłącznie duchowo.

Pozdrawiam serdecznie i ukłon posyłam niski 🌹🌼 5/6

Niezwykle oryginalne i głębokie spojrzenie na kwestię wiary i duchowości., wysublimowane słownictwo. Bardzo mi się podoba. Pozdrawiam serdecznie

Cudne, świeże, prawdziwe, kojące, inspirujące, Mam wrażenie, że doskonale rozumiem twoje strofy ...nabrałam ochoty, by swój psalm napisać:) Pozdrawiam ciepło<3

W obliczu ostatnich wydarzeń, każdy wiersz kojarzy mi się z niepokojem i żalem do Stwórcy...Tak jest też w przypadku Twojego wiersza...podarował łąki, ale nie na zawsze...
Śledząc sytuację, wiem że u Ciebie na wyspie jest stabilnie...dzisiaj i u mnie ujrzałam pierwsze promienie nadziei...o ile wały wytrzymają kolejną dobę mogę śmiało powiedzieć, że uszło mi na sucho :) Pozdrawiam serdecznie
Oby nam się aż tak nie powodziło :)))

Z treści wydobywają się na światło dzienne obrazy modrzewiowej świątyni i witraży, podkreślając wartość dzikiej przyrody, która przewyższa sztuczne piękno ciętych kwiatów. Fraza "stopy straciły głos i drogę" wprowadza poczucie zagubienia, które przekształca się w duchowe poznanie. Wiersz jest osobistą, a zarazem uniwersalną refleksją na temat przyrody i uczuć.

jakiś żart?
no bo skoro się nie wierzy
(a to wiara góry przenosi)
to po co ów numer (wy/od)kręcić

świat (a także poezji) jest tak obszerny że można obok niekoniecznie jw.
można co boskie Bogu a co poetyckie - Poezji bez zderzeń


sorry
tak to odpieram
, chyba że mnie wzrok myli
to wybacz

warsztat oczywiście prima co nie oznacza że można na wszystko sobie pozwolić...

czy znasz poezję K Wojtyły? ta tu Twoja jest w opozycji - chyba ze się mylę...

Bardzo piękny wiersz, z wewnętrzna śpiewnością i rytmem, a także przekornym przesłaniem, ale ja, w przeciwieństwie do tego, co napisał Michał, nie widzę w poszczególnych obrazach zaczepienia o konkrety pochodzące ze świata rzeczywistego. Śpieszę z przyznaniem, że posługiwanie się abstraktami w tym wierszu jest jednak uzasadnione myślą, która napędza ten wiersz, więc trochę się czepiam, ale to w kontekście komentarza Michała, który ma prawo do własnego odbioru. Wiersz pięknie wyraża sprzeciw wobec granic i przymusu. Nawet wiara jawi się podmiotowi lirycznemu jako kawał ciężkiej roboty, bo istotnie komu by się chciało góry przenosić😊 Zaznaczam tylko marginesie, że wiara autentyczna nigdy nie jest ciężarem. Mam nadzieję, że się nie obrazisz i pozwolisz mi z kolei na odczytywanie wiersza w wolności. Wiersz ma zrozumiałe przesłanie, prowadzące do pewnej zamierzonej sprzeczności, gdyż psalm ze swej istoty jest utworem modlitewnym, więc zaskakuje zastrzeżenie w modlitwie: „nie czekaj aż się będę modlić”. Być może chodzi o sprzeciw wobec modlitwy w tradycyjnym tego słowa znaczeniu, czyli modlitwy do Boga, a słowo „psalm” użyte w tytule jest tylko wyrazem jakiejś formy „modlitwy” w znaczeniu panteistycznego uwielbienia świata. Klimat znany mi z innych Twoich wierszy, wyrażający zachwyt nad pięknem świata, co jest mi bliskie, i nieuzasadniony optymizm płynący z konstatacji bytu, co jest mi obce. Serdecznie pozdrawiam 😊

Tak to jest chyba ten dzień najlepszych wierszy na forum TW:)
Przepiękna łąka utkana ze skrzydeł motylich u podnóża góry, gdzie wieje się potok górski. Podmiot liryczny patrzy na niego z dołu w kierunku źródła, czyli poznania (prawdy).
Modrzewiowa świątynia może być zagajnikiem, przez który przechodzi światło tworząc witraże. Mnie kojarzy się z cerkwiami w moim ukochanym Beskidzie Sądeckim, gdzie przez witraże na ikonostasy, wpada zwłaszcza wczesną jesienią złote, słoneczne światło.
W ostatniej strofie jest wrażenie ogromnej siły wewnętrznej i ufności podmiotu leczniczego, gdy tworzy metafizyczną jedność z bliżej nieokreślonym bogiem. Mimo, że ,,stopy straciły głos i drogę"
Sela pojawia się w bibli hebrajskiej siedemdziesiąt cztery razy, tyle udało mi się wygooglować:) Pewnie brak numeru Twojego wspaniałego psalmu ma jakieś znaczenie, którego nie jestem w stanie rozszyfrować.
Twój przepiękny wiersz bardzo przypomina mi o moich korzeniach mających początek, w Muszynie.
Zabieram do ulubionych nie pytając o zgodę;)
Dobrego wieczoru Wando:)
6/5*

Pięknie wyrażona świadomość upływu czasu, ale przede wszystkim spełnienia... Podziwiam.

✨
Dobranoc.

piękny wierz mi też wystarczy to ... że tu jesteś ... pozdrawiam serdecznie ...