Promienie tają śnieg na wydeptanych ludzkich ścieżkach, a górą w zenicie, obłoki uciekają w pośpiechu przed ciemno-lazurowymi zatokami nieba. Wiatr potrząsa ciszą. Ona wciąż biegnie naprawiać zepsute obrazy, a każdy jej dotyk jest balsamem, daje ukojenie i nadzieję. Okaleczone kadłuby drzew jak kochankowie wokół macierzy trwają. W szczelinach słojów próbują oddychać groteskowo. Powykręcane odstrzelają w bok od martwej masy pniaczysk, wypuszczają pęki brązowe i lepkie niczym zmagazynowane życie. Wstydzące się swojej nagości, odchylają wnętrze i ukazują delikatną zieleń. Z każdym dniem rozluźniają swoje listki, wchłaniają życie, by odrodzić się na nowo, by na przekór stali zakrzyczeć ból umierania. Samotne mkną ku niebu. Bezwstydny akt odbywa się z całą siłą natury, coroczne zjawisko z wczesnych miesięcy poczęcia przyrody. Zniekształcone embriony budzą się do życia z tych obolałych ramion, a trawa naturalnie wybujała zakrywa całą tę anemiczną i schorzałą ziemię. Po rowach i łąkach, sadach, na starych murach i dachach, wszędzie tam, gdzie jej nie posiali pojawia się pierwsza, wyznacza drogę, daje przyzwolenie na życie roślinom, trwa przemijanie kwitnienia i umierania. To wszystko rozgrywa się na grobach przodków z przeszłych lat, odbywa się ceremoniał aktów miłosnych, soczystych zapachów. Tu popieleją w blasku słońca, i gniją w wilgoci deszczów, depczą po nich stopy niecierpliwego człowieka i kopyta cierpliwych zwierząt, drżą przed jutrem nieznanych wyroków. Czy błysk stali podpalenia, czy najazd wroga zakończy ich żywot? Czy zaleją ogniem kwilące gniazda istnienia pośród grabów? Tylko ciszy po umarłych nikt nie zabije, biegnie co ranek drogą wspinającą się na płaski garb, gdzie swe ramiona rozpościera, potem wśród zielonej oziminy zanurza stopy w rozlewisku czerwonej strugi, pośród najsmutniejszych krzyków czajek odpoczywa na srebrno-siwych koronach sosenek. Tam wystawia twarz ku nadziei, i stawia nowe brzozy… krzyże.

To nic, że dzieje się to na najbardziej ubogim ludzkim umyśle, że pustka i ubóstwo jej towarzyszące, samotność, zapomnienie, i nieuchronna groźba czasu nad nią zawieszona, chciałaby zabić tę wspaniałość. Jednak cienie wnętrz pękają i wpuszczają wodospad światła do wygniłych serc…