W stercie liści, nieśmiało
przez szum wiatru uśpione,
w ciszy serce drzemało,
przez kogoś porzucone.

Pachnie kwiatem lotosu,
banałami wypchane,
z lekką nutka patosu.
Przy tym nieużywane.

Na podkładzie szkarłatu,
gorące usta panienek,
sterty mądrych cytatów
i fragmentów piosenek.

Chociaż postać zeń krucha,
może nawet garbata,
lecz wciąż wciska do ucha,
nowe trendy dla świata.

Gładkie sypiąc spółgłoski,
żeś roztropny i słodki.
Nie dla ciebie są troski
i bolące nagniotki.

W radio cisza trwa gniewnie,
milczy również gazeta,
zgubił aktor je pewnie,
albo „Wielki Poeta”,

kiedy rym chciał odnaleźć
do słów jadło, lub sadło
w uczuć wielkim zapale
i wtedy mu wypadło.

Cóż z tym sercem mam wskórać,
słowem wzniosłym karmionym?
Może oddam do biura,
serc jesiennie zgubionych?

Albo schowam dla próby
zatopione w eterze.
Bo gdy gapa swej zguby
finalnie nie dostrzeże.

Będę miał na wymianę,
gdy me zacznie strajkować.
Zamiast brać naprawiane,
lub rozbite kupować.

W końcu stanę się innym.
Barw przecudną paletą.
Nie gawiedzią i gminnym,
tylko „Wielkim Poetą”.