Bardzo dobry wiersz, czuć tu rozczarowanie i te trupy, choć metaforyczne mocno podkreślają przekaz. Podoba mi się.
Pozdrawiam serdecznie :)

lub los w błocie wypatrzony

Pozdrowienia :)

Przeżywanie rozpadu związku tudzież małżeństwa jest naprawdę trudne. Pamiętam swoje zmaganie się. Tak naprawdę człowiek zmaga się wówczas z sobą samym. Musi nauczyć się znów dostrzegać kolory życia. To jest proces. Trudny, czasem nawet bardzo trudny proces. Ja na tym etapie np. ze względu na rozłąkę z dziećmi wpadłem w pułapkę depresji. Na szczęście udało się z tego wyjść. Niestety wielu polega. Nauka "nowego życia" jest ciągłym spacerem krytymi ścieżkami za nadzieją. Na szczęście jest możliwe staniecie wraz z nią na szczycie góry. Nie dość, że widok zapiera dech w piersiach, to po drugiej stronie góry panuje zupełnie inna pogoda niż tu, gdzie byliśmy dotąd. Nadstawianie drugiego policzka, gdy się spogląda na rany na własnym ciele, to nie jest przyzwolenie na zło, to jest powracający ból, który uderzył w momencie, gdy złamała się miłość. To odczucie niestety będzie powracało bardzo długo, być może nawet z mniejszą siła, ale do końca życia. Ja nadal mam czasem takie odczucie żalu w stosunku do tamtego czasu, do siebie, do niej. Życie nasze jest procesem dojrzewania, a t trudne sprawy dojrzewają długo. Nie ma się jednak, co łamać. Należy iść naprzód. U Ciebie ostatnia strofa z tym losem z błota ulepionym, to jakby metafora nadziei na nową miłość, która według podmiotu lirycznego oślepia. Dobór słów oraz wrażenie przygnębienia sugerują, że to wszystko jest jeszcze dosc świeża sprawą. Czasu i cierpliwości potrzeba. Dojrzewanie wewnętrzne uwielbia ciszę i spokój.
Dzięki za ten wiersz. Dla mnie jest bardzo prawdziwy. Pewnie dlatego, że doświadczyłem podobnych rozterek. Pozdrawiam Cię. Hej ho!

Powiało turpizmem. Lubię

Trupy scielą się gęsto, choć metaforycznie. Ten cel to jak kobieta z błota ulepiona jak w mitologii. Ona jednak jawi się zniewolona, jednym słowem po przejścia. Czy czeka na nowe życie bez skazy bez przemocy!
Pozdrowienia!

jak zawsze bardzo pięknie ...

Trochę tu widać rozczarowania, trochę rezygnacji, ale jeszcze się tli jakaś iskierka nadziei, chociaż słaba, jakby przesycona lękiem, czy aby ten przyszły los nie okaże się iluzją.
Pozdrawiam serdecznie.

Wymowne rozczarowanie, ale z nadstawianiem po chrześcijańsku
policzka ja się nie zgadzam, bo wówczas godzimy się na zły los,
a nawet np, na przemoc, ciekawe metafory,
chociaż ja staram się unikać dopełniaczówek, no i zaimki osobowe
wolę w dłuższej formie, czyli zamiast - ciała mego blizny,
to raczej ciała mojego blizny,
a jeszcze lepiej mojego ciała blizny, inwersje też nie są dobre.
Dodatkowo, jeśli piszemy wiersz rymowany,
to dobrze, gdy ma równą ilość sylab w wersach,
wymaga to pracy nad wierszem,
albo po prostu tak się nam od razu układa,
mnie raczej nie układa się nierówno,
a wiersze rymowane są dość wymagające,
jeśli chodzi o warsztat.
Ogólnie wiersz ciekawy, choć w moim odczuciu
metafory nie do końca go upiększają,
ale każdy czytelnik ma inne odczucia,
zatem moim się zbyt nie przejmuj,
ja bym nad tym wierszem jeszcze popracowała...
Pozdrawiam serdecznie, miłego wieczoru życząc.

Elu bardzo złożony wiersz napisałaś. Dostrzegam w nim różnorodność emocji. Smutek, ból, cierpienie, obawę, niepewność, żal. Wszystko nagromadzone w tym jednym przekazie jak bomba która może niebawem eksplodować. Odnoszę wrażenie że coś musiało się wydarzyć nieprzewidywanego w życiu peela skoro wyrzuca na wierzch taki ładunek.
Bardzo zastanawiający wiersz.
Pozdrówki.

To tylko igraszki ze śmiercią
Łechcą nasz czas ucieczką,
Na koniec i tak na swoim
Postawi Pani w stroju płowym

Miłego wieczora Zielona