kropla po kropli płynął słowa ... w nich ja sens odnajduję ... w każdej kropli jest coś dobrego ...chociaż jak twierdzisz ... są nierówne ... patrzę w studnię Twojej twórczości i w niej siebie odnajduję ...

( pisz jak piszesz ... tylko swego serca słuchaj ) poezję ludzie prości kochają ...gdy lekko wpada w ucho ...

nie jeden będzie chciał Ci dokopać ,,ciosy zbieraj i nie odpowiadaj .... to serce i duszę uspokaja ...pozdrawiam serdecznie ....

Nie pamiętam, czy kiedykolwiek wypowiadałem się na temat Twojej twórczości, bo nie jestem jej entuzjastą, ale może pora nadeszła. Po pierwsze, dorobiłeś się oryginalnego i niepowtarzalnego stylu, a to jest już bardzo dużo. Tym niewątpliwie wyróżniasz się na portalu. Twoje wiersze cechuje niemal nienaganny rytm wewnętrzny, który sprawia, że mimo swoistej "odwróconej logiki", czyta się je z łatwością. Zabieg demontażu składni wywołuje ciekawy efekt i niewątpliwie poszerza znaczenia pewnych zwrotów, które w „zwyklej formie” brzmiałyby nudnie i płasko. Twoje wiersze ukazują rzeczywistość jakby w formie mozaiki, w której ktoś dla zwielokrotnienia doznań poprzestawiał kamyki. Dlaczego nie jestem entuzjastą? Bo jestem w innym miejscu, nie znaczy że lepszym, ale innym. Uważam, że czas na eksperymenty słowno-zdaniowe w poezji minął. Śledzę trochę poezję światową, głównie amerykańską ale nie tylko. Nikt już dziś nie zajmuje się słowami. Ten czas minął. Na tej samej zasadzie nikt w świecie już nie pisze sonetów, trioletów i innych podobnych, bo czasy mamy zbyt przerażające, by się zajmować takimi zabawkami. Powaga sytuacji wymaga prostego i zrozumiałego języka i tylko taki mnie interesuje, bo wtedy nie ma miejsca na oszukiwanie czytelnika. Jak nie masz nic do powiedzenia to nie zasłonisz się formą. Widzisz, że mam ambiwalentny stosunek do Twojej poezji, ale niewątpliwe zasługujesz na szacunek za próbę zrobienia czegoś twórczego. Jak chcesz usuń ten komentarz. Zapewniam, nie obrażę się. Pozdrawiam.

Ech, codziennie przeczytać takie coś nie daję rady, a Ty to jeszcze, mocium Panie, piszesz, w tym sposobie, mocium Panie.

Była taka bajka o takiej jednej, co jej wpadła kula do studni. Studnie, bywa, pełne są nie tylko wody, ale i przygód. To ostatnie jednak z rzadka następuje.

Nie lubię być dłużna 🙄

Po co w gwizdek tyle poszło pary
Dla tylu słów szykując los marny.
Pozdrawiam z uśmiechem.